Raging Speedhorn draait alweer een jaar of 25 mee. Er zaten flinke tussenpauzes tussen de 6 eerdere albums. Tussen dit nieuwe album en het vorige zat ook maar liefst 5 jaar. Maar dat maakt elk album ook een dubbel feestje.
In de basis speelt deze band een soort sludge/stoner rock maar dan in de vorm zoals Motörhead het zou spelen. Niet voor niets dat ze eerder een nummer hebben gemaakt met die legendarische bandnaam als titel natuurlijk. Die schuurpapieren stem van vocalist Frank Regan klinkt zo lekker smerig en rauw en vult perfect de groovy maar rauwe riffs aan. De drums van Gordon Morison ondersteunen die perfect, als een soort punctuatie zonder teveel de aandacht op te eisen. Het feit dat er een nieuwe gitarist te horen is op deze plaat (Daf Williams) is niet te merken, en dat is een compliment.
Het hele album wordt kundig gespeeld met de combinatie van groovy stoner/sludge riffs met onvervalst rock ‘n’ roll. Zo doet de titel van Blood Red Sky me meteen denken aan psych stoner songs. En daar zit zeker iets van in het nummer verweven, maar damn, het is zoveel meer opzwepend dan dat. Buzkilla schreeuwde ik al mee vanaf de eerste luisterbeurt. Can’t Stop heeft wat van Pantera. Het iets meer thrashy DOA is perfect voor de moshpit. Comin’ Hard heeft dan weer wat van Queens Of The Stone Age na een avond met zelfgestookte whisky.
Wat een plaat! Ik zat braaf achter mijn bureau er naar te luisteren maar kreeg toch gelijk zin om een fles Jack Daniels leeg te zuipen en die tegen de muur kapot te smijten! Rock ‘n’ roll baby!