Acht tracks lang schalt er pure waanzin door je speakers. Als openingstrack Florent misschien nog relatief rustig begint met een repeterend basloopje ontploft het na zo’n tweeënhalve minuut. Zanger Pieter-Paul Devos begint te brullen en te grommen. Het wordt harder en harder! De rustige opbouw eindigt in ene gigantische explosie. Dit is hoe Raketkanon klinkt! De band is vervolgens niet meer te stoppen en raast maar door op hun slooptocht. Een vernietigend Nico Van Der Eeken is hiervan het resultaat.
Door de grootse diversiteit op dit album laat Raketkanon zich wederom niet in een hokje plaatsen. De luisteraar krijgt te maken met Sludge, Stoner, Garage, Screamo en ook Noise en dat loopt nogal eens door elkaar. Muzikaal weet Raketkanon dit perfect te brengen en valt hier weinig op af te dingen. Tel daarbij de productie op van Steve Albini (producer van onder andere Nirvana, Pixies en Bush) en je krijgt een perfect album. De luisteraar wordt geen moment rust gegund. Raketkanon levert met RKTKN#2 geen rustig plaatje af waarmee je op zondagochtend relaxed wakker wordt. De muzikanten van Raketkanon geven alles en zachtjes spelen is er niet bij. Hoogstens op het laatste nummer groots uitgesponnen Hanz waarbij ze iedereen even de woestijn intrekken voor een flinke trip. Wat moet het een sensatie zijn om deze band dan ook live te kunnen aanschouwen, waarbij het dragen van oordoppen geen overbodige luxe zal zijn…..
