Rats on Rafts uit Rotterdam bestaat al sinds 2005. Enkele jaren later begonnen ze naam te maken. Op het nieuwe album Deep Below schakelen ze enkele versnellingen trager, een beetje zoals The Cure deed op Songs Of A Lost World. Dat is dan ook de band waar deze Nederlanders vaak mee worden vergeleken.
De vergelijkingen met The Cure zullen er met deze Deep Below alvast niet minder op worden. De sound van Rats on Rafts is helemaal een spiegelbeeld van de Britse iconen van de postpunk. Maar met een sound alleen maak je nog geen goed album. Dan heb je ook goede songs nodig en die hebben ze wel bij Rats on Rafts.
De albumopeners Afterworld en zeker Japanese Medicine (wat een goed nummer!) hebben een min of meer dansbaar ritme, of noem het vleermuizen- of vertraagd dansbaar. Vanaf All These Things beginnen de ritmes op het album evenwel echt te slepen. In Hibernation levert dat een eerste hoogtepunt op, doordat de traagheid en verstilling deze tracken de emoties die erin hangen naar een hoger niveau tillen. Daarna volgt Voiceprint en daar werkt de magie minder, hoewel de ingrediënten eigenlijk dezelfde zijn.
In het promopraatje bij dit album worden namen als Cocteau Twins en Slowdive gedropt als inspiratie. Die vind ik wat moeilijk om terug te horen op Deep Below. In de lyrics zit veel introspectie, onderzoek naar de eigen psyche en uitvergrote ellende uit de relationele liefde en de eigen kleine bubble.
Nature Breaks is voor mij het tweede hoogtepunt van dit album. Vanwege de ‘beweging’ in het ritme en de catchyness van de melodie en lyrics. Het is daarmee nog altijd wel geen vrolijke meezinger. Het album sluit af met Sleepwalking en die track maakt zijn dream-like songtitel helemaal waar.
Als album kan Deep Below mij niet met elke track overtuigen. Naast de vele hoogtepunten zijn er een paar dalletjes die misschien vermeden hadden kunnen worden.
De Europese tournee van Rats on Rafts is al gestart. De volgende concerten in Nederland zijn in maart (Rotterdam, Groningen, Nijmegen, Eindhoven, Utrecht en Amsterdam).