Ray Alder is een zanger die een kenmerkend stemgeluid heeft en daarmee wist hij fans van Fates Warning en Redemption zeker te overtuigen. Na het debuutalbum What The Water Wants in 2019 liet hij ook horen solo wel zijn mannetje te staan. En na vier jaar komt daar dan ook nummer twee met de voor de hand liggende titel II.
Net als bij zijn debuutalbum werkte hij samen met gitarist Mike Abdow (tourgitarist bij Fates Warning), Tony Hernando (Lords Of Black) en drummer Craig Anderson (Ignite, Crescent Shield). Tony schreef voor II drie nieuwe composities en Mike schreef de overige zes. Het geheel werd gemixed door Simone Mularoni (Rhapsody, Michael Romeo, DGM).
Ten aanzien van zijn debuutalbum is er voor II gekozen voor een meer heavy benadering, maar het past allemaal nog uitstekend in het rockgenre. De wat zwaardere kant ligt voornamelijk in het eerste gedeelte van het album. This Hollow Shell is een heerlijke compositie met krachtige en pittige elementen. Dat krijgt een vervolg in My Oblivion dat, hoe kan het ook anders, sterke overeenkomsten heeft met de muziek van Redemption en Evergrey. De nogal zware basis is een mooie voedingsbodem voor het heldere, enigszins hese, stemgeluid van Ray. De compositie is uitermate fijn opgebouwd en bevat een fijne gitaarsolo, waarmee My Oblivion wel op mijn goedkeuring kan rekenen in zijn geheel.
Met Hands Of Time sluipen er wat progressieve elementen in het geluid. Daarmee krijgt deze fijne compositie een ferme groove mee die het geheel naar een hoger niveau tilt. En niet alleen het niveau, ook het totale geluidje wordt een octaafje hoger ingezet wat weer goed aanspreekt. Waiting For Some Sun is wat rustiger van aard. Ook hier kunnen de liefhebbers van Evergrey rustig achterover leunen, maar een snufje Queensrÿche kun je ook terugvinden. Dat is trouwens ook het geval in Those Words I Bled terwijl het rustige karakter in de ballad Keep Wandering terugkomt. Dat de composities uit de pen van gitaristen komen, moge duidelijk zijn in Silence The Enemy. Hier ligt een lekker gitaargeluid aan de basis en die staat haaks op de zangmelodie waarbij je getriggerd wordt. Leuk is het feit dat de progressieve gitaarriff halverwege overgenomen worden door eenzelfde ritme/riff maar dan met de basgitaar. Silence The Enemy is trouwens een compositie die ook op een solo-album van James LaBrie terecht zou kunnen komen.
Het album eindigt met Passengers en Changes. Twee composities die geen verdere verrassingen kennen en ook niet echt pottenbrekers zijn, maar gewoon easy rockcomposities die goed in het gehoor liggen.
II is een album van een zanger die met zijn kenmerkende stemgeluid zomaar inspireert en aantrekt. De negen composities zijn goed opgebouwd en liggen heel goed in het gehoor. Liefhebbers van Evergrey en Redemption kunnen sowieso goed terecht op II.