Razend – Let's Goat

De Tilburgse thrash band Razend, bestaande uit voormalig Acrostichon en huidig BruuT frontvrouw Corinne van den Brand, haar broer Jos en Arvid Kuipers op gitaar, Tijn van der Vloet op bas en Tim Verheijden op drums zijn terug met een nieuw album.
Wat opvalt aan deze nieuwe plaat als we hem vergelijken met het eerdere werk, is de nog grotere diversiteit in de nummers. Dat begint al meteen met Skyracer, een song die duidelijk meer beïnvloedt is door klassieke heavy metal in de lijn van Judas Priest, Helloween en Iron Maiden dan thrash bands. Galopperende riffs, teksten over ”warriors of steel” die ”united in metal” zijn laten niets aan duidelijkheid te wensen over. Corinne laat haar beste luchtalarm stem horen zoals een Rob Halford of Bruce Dickinson ook zou doen. Dit is een regelrechte ode aan de voorvaderen van het genre.
Speech 20 is dan weer een death / thrash monster vol blastbeats die je doet denken aan een geit die met volle vaart van een berg af komt gerend. Corinne laat horen hoe divers haar stemgeluid kan zijn door de hoge uithalen op het eerste nummer grotendeels achterwege te laten en nu te gaan voor brute grunts en screams.
R.I.P. kent dan weer sterke invloeden uit de doom en is het traagste nummer van het album. Dit nummer gaat over de laatste nacht van de vader van Corinne en Jos die overleed aan complicaties rond Alzheimer. Niet alleen kun je in het nummer de pijn van het overlijden terug horen maar ook iets van berusting, een soort afsluiting van een zware periode. Heel mooi. Het raakte me zeker.
Op de voorganger van dit album hoorden we het nummer Boktor Of Horror. Zoals het horror iconen betaamd zijn ze nooit echt dood, en zo blijkt het ook met Boktor. Boktor Returns is het brute, maniakale nummer wat het monster eer aan doet.
In de andere tracks wordt verder voortgeborduurd op deze verschillende stijlen, steeds aangevuld met nog wat extra’s. Faith heeft een sterk melancholische sound.  Paranoia heeft een bijzonder sterke, rustige opbouw die later heerlijk tot uitbarsting komt. Black Sunrise haalt het meeste uit de backup vocals van de rest van de band onder de zang van Corinne. Instrumentaaltje Last Day laat horen dat Razend ook een ingetogen kant heeft. Slaves of Technology is een mooi maatschappijkritisch nummer. Treadmill To Oblivion illustreert de inhoud van de tekst (steeds in een cirkeltje bewegen) door de sterk repeterende tekst.
Dit album is zonder twijfel Razend’s grootste meesterwerk. De eigenzinnigheid en het durven loslaten van het vaste thrash regiem zorgt voor een grote diversiteit van de nummers. Het is die diversiteit die ervoor zorgt dat elk nummer mooi op zichzelf staat en stuk voor stuk een goede luisterbeurt waardig is. Met dit nieuwe album heeft Razend echt hun unieke stem gevonden.