Red Dragon Cartel – Patina

Jake E. Lee’s vijftien jaren in de spotlights in de vorige eeuw waren verre van makkelijk. Eerst moest hij bij Ozzy opboksen tegen de erfenis van de tragisch verongelukte Randy Rhoads, vervolgens was hij de zoveelste die door Sharon Osbourne uit de band werd gewerkt toen hij fatsoenlijk betaald wilde worden voor zijn compositorische bijdragen en bij zijn volgende band Badlands overleed zanger Ray Gillen. Je zou om minder de muziek eraan geven en hovenier worden…
Lee trok zich inderdaad grotendeels terug uit de muziek, voornamelijk omdat hij niet jarenlang het Ozzymateriaal wilde uitmelken. Maar hij bleef wel materiaal schrijven en in 2014 had hij een band om dat materiaal mee uit te brengen, Red Dragon Cartel. Het titelloze debuut was heavy, met niet overdreven lange composities met kop en staart, een flinke rij muzikanten inclusief een aardige gastenlijst (Maria Brink van In This Moment, Robin Zander en Tom Petterson van Cheap Trick, Paul DiAnno van (ooit) Iron Maiden en Sass Jordan) en een paar sfeervolle rustpuntjes, zoals de pianoballad Exquisite Tenderness.
Toch liep het ook bij Red Dragon Cartel niet van een leien dakje. Het is de afgelopen jaren op alle posities behalve de gitaar om uiteenlopende redenen een doorgangshuis geweest. Opvallend genoeg is zanger DJ Smith (voor Harem Scarem-fans beter bekend als drummer Darren Smith) weer terug, nadat hij kort na verschijning van het debuut al werd ontslagen. Drummer van dienst is Phil Varone (Saigon Kick, Skid Row) en bassist is Anthony Esposito (Ace Frehley, Lynch Mob). Waar bij het debuut het materiaal grotendeels al klaarlag toen de band werd samengesteld, is het nu met de band als geheel geschreven.
Opener Speedbag is helaas geen knallende opener. De wisselwerking tussen gitaarwerk en drums is interessant, maar de rest van de track – inclusief Ozzy-achtig lijzige zanglijnen – is niet heel bijzonder. Het materiaal op Patina is aanzienlijk bluesier dan op het debuut. Dat heeft hier tot gevolg gehad dat de ritmesectie veel meer een patroon neerlegt waarop Jake E. Lee en in mindere mate DJ Smith het melodieuze deel verzorgen. Op het debuut klonk het voor mijn gevoel allemaal strakker en waren de instrumentale partijen meer een eenheid, waar als de melodie een andere richting insloeg de héle band dat deed. Het helpt niet dat vrijwel alles mid-tempo is. Lekkere beukers als Feeder en Deceived van het debuut zijn hier amper te bekennen. Bij het intro van Bitter denk ik eindelijk een uptempo track te gaan horen, maar ook die blijkt toch weer iets meer ingehouden dan ik verwacht. De punch blijkt iedere keer nét te ontbreken.
Jake E. Lee is in de basis ook een gitarist die sterk op de blues leunt, dus ik snap het best. Een classic rocktrack schrijven, daar is hij nog altijd beter in dan de meesten en dat hoor je ook op Patina wel. Het verschil met het debuut is nu alleen wel érg groot. Daar klonk het erg strak en behoorlijk modern, op Patina hoor je een bluesy classic rockband die zijn vak best verstaat, maar net iets te vaak voor dezelfde oplossing kiest. Er zijn ook positieve uitzonderingen: Chasing Ghosts klinkt wel als een band die samen een track vormgeeft, inclusief de fijne, wat tegendraadse zanglijnen zoals we die óók van DJ Smith kennen. Dat geldt ook voor My Beautifull Mess, dat zelfs wat proggy elementen heeft.
Niettemin: in een muziekwereld waar alle nieuwe projecten die uit de grond gestampt worden niet bij te houden zijn, is Red Dragon Cartel voor mij nog steeds een van de leukere ‘nieuwe’ classic rock bands, samen met bijvoorbeeld The Dead Daisies. Patina lost de belofte van het debuut alleen niet helemaal in, wat mij betreft.

Red Dragon Cartel website http://www.reddragoncartel.com