Een afwisselende avond, dat kun je met een gerust hart zeggen van deze avond bij de Effenaar. Twee zalen, vijf bands, en al evenveel stijlen krijgen we voorgeschoteld. De Amerikaanse Stoner band Red Fang is op tournee door Europa en heeft een tweetal bands mee genomen. The Shrine en Lord Dying. Als toetje krijgen we nog een After party in de kleine zaal van de Effenaar met een tweetal Nederlandse bands.
Het is nog erg vroeg als de eerste band van de avond aftrapt. Zo vroeg, dat de drummer van Lord Dying vol ongeloof vraagt of het buiten echt nog licht is, hetgeen bevestigd wordt door het toch al in groten getale opgedaagde publiek. Lord Dying laat een korte set sludge metal horen, al is de sludge behoorlijk ver te zoeken. Het publiek hoort het allemaal gelaten aan en laat zich nog niet echt opjagen. Leuk om eens te horen, maar niet heel bijzonder.
The Shrine heeft daar aanzienlijk minder moeite het publiek op te zwepen. Met fijne gitaarmuziek van die op Speedfest niet zou misstaan, zet het trio een prima set neer. De band heeft net een plaat uit waarvan uiteraard veel nummers worden gespeeld. Met snel, hard spel gecombineerd met snerpende gitaar solo’s is het feestje echt begonnen.
Red Fang bewijst dat het inmiddels prima in staat is een volle zaal te bespelen (hoewel er wel een stuk balkon is afgezet, dus helemaal vol is het niet). Vanaf de eerste noot staat er een band die over duidelijk gekomen is om de boel op de kop te zetten. Een deel van het publiek doet hier maar al te graag aan mee al duurt het wel even voor het eerste bier door del lucht vliegt en een mosh pit ontstaat. Een crowd surfer ontbreekt ook niet natuurlijk en een enkele stage diver weten we ook te ontdekken. Hoewel de band een stevig feestimago heeft komt dat vanavond niet echt over. Met name het begin is wat matjes al wordt dat snel goed gemaakt. Muzikaal en entertainment prima, maar het echte vuur ontbreekt een beetje naar mijn mening. Desalniettemin een prima en degelijk optreden.
Snel verhuizen we naar de kleine zaal voor een voortzetting van de avond. Het uit Nijmegen afkomstige Zamora mag hier het spits afbijten. De stijl houd ergens het midden tussen psychedelische rock en The XX. Op zich wel leuk hoor, maar na het geweld van net verwordt het een beetje tot achtergrond muziek, het blijft in elk geval niet hangen. Monomyth heeft daar minder last van. Er is zelfs flink wat publiek speciaal blijven hangen voor deze Haagse band. Soundscapes, met invloeden van van alles en nog wat waaronder stoner en krautrock (ja, echt) en heel veel rook. Best bijzonder en past prima bij deze avond en deze zaal. Het is een waardige afsluiter voor deze lange, maar aangename en op meerdere fronten afwisselde avond.
