Red Hot Chili Peppers – I'm With You

Vijf jaar geleden kwam het laatste album van deze heren uit.  Volgens sommigen te lang geleden. De vraag die altijd maar blijft is hoe de Peppers de luisteraar weten te verrassen. Dit kan uiteraard in positieve én in negatieve zin. De sound van de heren uit L.A. is door de jaren heen sterk veranderd. Ook op dit album is wederom een andere weg ingeslagen. Met Rick Rubin aan hun zijde (die alle voorgaande albums ook heeft geproduceerd) leveren ze weer een commerciele plaat af.
De mannen hebben in de afgelopen vijf jaar niet stilgezeten. Er was namelijk genoeg materiaal voorhanden dat er uiteindelijk veertien nummers op de cd zijn verschenen in plaats van de geplande twaalf. Kiezen uit een aantal nummers lijkt een luxeprobleem maar helaas is het tegendeel waar. Je zou verwachten dat tussen zoveel nummers (naar verluid 70!) toch enkele uitschieters te ontdekken zouden moeten zijn. Maar nee, en daar komen we gelijk op het kenmerk van ‘I’m With You’. De plaat schittert door zijn onopvallendheid. Gek genoeg is er echt geen enkel nummer dat dusdanig herkenbaar is als hét beste liedje van de veertien. Geen enkele. Neemt niet weg dat de songs op zich prima zijn.
Er mist wel iets. Het is natuurlijk makkelijk om te zeggen dat de sound van Anthony en kompanen anders is doordat John Frusciante (wederom) de band verlaten heeft. Het klopt wel. Deels dan. Het gitaarwerk van John is wel kenmerkend voor de Peppers. Opvolger Josh Klinghoffer doet zijn best maar helaas kan hij het gat wat Frusciante achter heeft gelaten niet helemaal vullen. Josh zorgt echter wel voor een ander, fris geluid. Wat opvalt is dat de sound door de jaren heen wat gematigder wordt. In het begin werd er volop geexperimenteerd terwijl tegenwoordig de veilige weg bewandeld wordt. Het wordt (vergeef me voor het verschrikkelijke woord) radiovriendelijker.
De plaat opent heerlijk met ‘Monarchy Of Roses’. Het nummer laat ons gelijk kennismaken met het gitaarwerk van Josh. Niks mis mee. Als de opener een voorbode geweest zou voor de rest van de plaat dan zou ik nu niet zo’n moeite hebben gehad hier een oordeel over te vellen. Dit nummer is namelijk de Peppers ten voeten uit. Ook het nummer erna ‘Factory Faith’ doet me denken aan de jaren negentig. Hierna wordt er een gematigde toon ingezet die eigenlijk het hele album voortduurt. Okay, ‘Goodbye Hooray’ zweept de boel weer op en is mijns insziens één van de betere nummers van ‘I’m With You’. Ook Look Around rockt lekker. Veel nummers op de plaat missen wat mij betreft iets. Wat het is, ik weet het niet. Neem nou ‘Police Station’, een nummer dat maar voort blijft kabbelen. Opvallend is dat in veel nummers de piano veelvuldig gebruikt wordt. Tekstueel is het, zoals we dat van de heren gewend zijn, allemaal prima in orde.
De Red Hot Chili Peppers hebben met ‘I’m With You’ een prima maar geen bijzondere plaat afgeleverd. En oh ja, John Frusciante, volgende keer ben je er weer bij, toch?