Red Hot Chili Peppers – The Getaway

De mannen van de Red Hot Chili Peppers zijn ondeugende jongens, het zijn schavuiten. Zo heb ik ze leren kennen en daar is volgens mij niets aan veranderd. In de beginjaren was dit ook duidelijk hoorbaar in de composities die ze op diverse albums opnamen. Sinds de hitsingle Under The Bridge zijn ze verworden tot lievelingen van het mainstream publiek.
Het ondeugende was op de albums erna nog wel te horen, maar verloor zienderogen positie. Afgelopen Pinkpop was het voor mij duidelijk dat de kwajongensstreken inderdaad verleden tijd zijn. Menigeen die ik sprak was van mening dat de Peppers een goede performance hadden neergezet en daar kan ik het zeker mee eens zijn, maar het was wel erg rustig.
Ook het nieuwe album dat ik vol nieuwsgierigheid ben gaan beluisteren ademt voor mij de gezapigheid van het viertal. Het album start nog wel met het mellow nummer The Getaway en kent de over bekende groove van de band. In de eerste single van het album Dark Necessities laat ook Flea horen dat hij nog altijd een flinke vibe uit zijn basgitaar weet te halen, maar het venijn, de scherpe randjes zijn er wel af. In Goodbye Angels is het duidelijke Peppersgeluid aanwezig met een subtiel gitaarlijntje dat voor wat afwisseling zorgt en een sterke baslijn die net wat te hard is opgenomen, en in Go Robot klinken ze lekker funky. De rest van het album kabbelt echter gewoon verder als de rustieke golven in een Californische branding. Dit loopt uiteen van een uitgebreide jamsessie in We Turn Red tot het retrogeluid in This Ticonderoga of het veelzijdige Dreams Of A Samurai waarin drummer Chad Smith voor de nodige verrassende ritmes zorgt en de hoofdrol opeist.
The Getaway kan me echter niet het gevoel teruggeven dat ik in de beginjaren van de Red Hot Chili Peppers voelde. Er staan wat goede nummers op die in de lijn liggen van wat de band de afgelopen twee decennia heeft geproduceerd, maar veelal is het het net niet en blijft de spanning waarvan je een glimp kan opvangen toch niet doorgezet.
Voor liefhebbers van het mainstreamgeluid is The Getaway misschien een lekker album, maar zelf haak ik bij de nummers al snel af.