Red Raven Down – Phantoms (EP)

Zoals gezegd is de metalcoretrein gaan rijden en de tweede EP in de serie verplaatsen we ons van Hongarije naar het noordelijke Finland en deze EP heeft als titel Phantoms mee gekregen. Verantwoordelijk voor de EP is Red Raven Down, een band die officieel in 2016 pas het levenslicht zag, maar waarvan de muzikanten al de nodige ervaringen op hun cv hadden staan. Zanger Jani Korpela is in Finland aardig bekend nadat hij bij de The Voice Of Finland Psychosocial van Slipknot vertolkte. Dit optreden zorgde ervoor dat Red Raven Down de nodige aandacht wist te genereren.
De EP beslaat officieel vier tracks, maar Intro had achterwege gelaten kunnen worden, omdat dit in Ashes nog eens dunnetjes wordt over gedaan. Red Raven Down beweegt zich in het metalcoregenre, maar is toch weer anders dan een doorsnee metalcoregezelschap. Het tempo ligt wat lager en door het intrigerende gitaargeluid dat door de nummers heen wordt gespeeld doet dit met een vette knipoog naar een band als Amorphis. Het eerder genoemde gitaarspel kan natuurlijk niet gedijen zonder stevig fundament dat naast de ritmesectie zeker door het stemgeluid van Jani wordt bepaald. Hij klinkt sterk en heeft geen moeite met de bruutheid van het geheel. Ergens kun je hier spreken van een betere grunt, maar dan wel één die melodieus klinkt en waarbij de teksten verstaanbaar worden neergezet. In Ashes trapt Red Raven Down even op de rem om nagenoeg akoestisch verder te gaan en vanuit dit ‘rustmoment’ bouwt de compositie zich weer sterk op om op volle vermogen het geheel te beëindigen.
Met Phantoms ligt het tempo wat lager maar heeft het geluid eenzelfde intensie en dit geldt ook voor afsluiter Rotten. In eerste instantie deed deze compositie me sterk denken aan Ashes, maar hier is er meer gas op de plank gelegd. Het is dat ondertussen karakteristieke gitaargeluid dat me deed twijfelen, met daarbij een wat gelijkende riff en dito drum. Toch heeft Rotten een eigen karakter en zorgt het voor een consistent geluid op Phantoms.
Ook deze EP is na vijftien minuten aan het einde en ik betrap me erop dat het voor mij nog niet genoeg is. Het intro sla ik nu steevast over, maar de overige drie composities bieden me (voorlopig) nog genoeg luisterplezier.