Het is alweer een tijd geleden dat Redemption, opgericht in 2000, met nieuw werk kwam. In 2020 mochten we het derde live-album Alive In Color omhelzen. Een registratie van een concert in 2018 met daarop al reeds de bijdragen van zanger Tom S. Englund (Evergrey, Silent Skies) en toetsenist Vikram Shankar (Silent Skies). Een album dat ergens, met deze aanvulling in de bezetting, een ‘breekpunt’ was voor de band rond gitarist en producer Nicolas (Nick) van Dyk. Verder wordt Nick op het album nog bijgestaand door Chris Poland (ex-Megadeth), Simone Mularoni en Henrik Danhage.
Muzikaal gezien mogen de liefhebbers van Redemption zich gerust stellen met het feit dat de nieuwe composities nog altijd het krachtige progressieve karakter in zich hebben dat we gewend zijn van de band.
Titelnummer I Am The Storm trapt het album op een lekkere manier af. Sowieso houd ik wel van zo’n titel als I Am The Storm. Het heeft iets krachtigs en onoverwinnelijks in zich. Het geluid is pittig en de pompende ritmesectie van drummer Chris Quirarte en bassist Sean Andrews heeft er meteen zin in en zorgt ervoor dat de machine goed op dreef is. Het geluid hier ligt, los van het stemgeluid van Tom S. Englund, sterk in het verlengde van Evergrey. De melodie is sterk en de gitaarriff raast continu door de compositie heen. Eenmaal warm gelopen zet Redemption daarna meteen twee topnummers in. Seven Minutes For Sunset gaat van start met stevig drumwerk en een gitaarsolo om je vingers bij af te likken. Ook hier is de toon in de eerste minuut gezet en het is knap dat de band dit gevoel van kracht de complete compositie weet vast te houden. De combi van de gitaar- en zangmelodie is uitstekend op elkaar afgestemd. Vooral de licht onregelmatige riffs vullen de stukken in de zang prachtig op. Er wordt daarnaast weer aardig gespeeld met ritmes en de veelzijdige gitaarsolo ligt mooi ingebed in de basis. Van voor tot achter genieten. En dat gaat in Remember The Dawn gewoon door. Met ruim acht minuten een aardig lange compositie maar Redemption heeft er geen moeite mee om de aandacht hier vast te houden. Het ritme is gestoeld op een progressieve leest en de bijdrage van Vikram krijgt hier meer ‘body’. Zijn spel krijgt veel ruimte en het is vooral de eerste twee minuten muzikaal genieten van de veelzijdigheid in het spel. Wanneer de zang wordt ingezet versnelt de band en ik moet zeggen dat de zang van Tom heel goed past in het gehele plaatje. Naar het einde toe ligt er een gecontroleerde muzikale chaos aan de basis die inspireert en fascineert.
Met het progressieve ‘geweld’ nog in de oren zet Redemption met The Emotional Depiction Of Light een gevoelig stuk muziek neer. Met piano en zang zou het zo passen op een album van Silent Skies en dat is niet verwonderlijk met Tom en Vikram. Maar hier blijft het niet bij een rustig karakter. De compositie is mooi opgebouwd en op de juiste momenten extra krachtig ingezet. Het zijn ook deze momenten dat Tom laat horen dat hij ook in de meer ingetogen composities sterk naar voren komt. Bijzonder is het feit dat juist deze composities twee keer te vinden is op het album. Aanvankelijk komt de compositie uit de componistenkoker van Vikram, maar ging toch een heel andere richting uit door de toevoeging van de gitaarpartijen. De originele compositie is echter van dien aard en kwaliteit dat het later op het album nogmaals te vinden is als de ‘Vikram remix’.
Met Resilience komt er weer een krachtige muzikale eruptie. Het ligt mooi in het verlengde van wat we tot dusver gewend zijn van Redemption. Een prettige compositie die gevolgd wordt door Action At A Distance. Met ruim veertien minuten is dat even andere koek. De compositie wordt gekenmerkt door heel veel muziek en ik moest bij het beluisteren denken aan de stijl van Dream Theater. De zang is vrij ingetogen maar kent wat golvende bewegingen qua intensiteit. Na acht minuten keert er moment van rust terug en zijn er klassieke elementen toegevoegd aan het totale geluid om van daaruit via een marsritme een andere weg in te slaan. Daarna volgen een progressieve krachtexplosie en een mooie gitaarsolo elkaar op om weer terug te keren naar de basis en Vikram mag uiteindelijk zijn kunsten nog even etaleren.
Naar het eind van het album vinden we nog twee covers. De eerste is Turn It On Again van Genesis en hoewel ik een voorliefde heb voor het stemgeluid van Tom, ben ik absoluut niet gecharmeerd van zijn partij hier. Deze cover hadden ze beter in de repetitieruimte kunnen houden. De andere Red Rain, van Peter Gabriel klinkt beter maar breekt niet echt potten.
Dan ben ik toch weer meer gecharmeerd van All This Time (And Not Enough) waar de gemiddelde progliefhebber zijn hart kan ophalen. Gewoon vette prog met enorm veel passie.
I Am The Storm is een lekker album in de beste traditie van Redemption. De kwaliteit op het album is boven gemiddeld en er is een keur aan variatie binnen het vertrouwde progressieve geluid. De cover van Genesis is voor mij een uitglijder. Vanuit het idee van waardering en respect kan ik me voorstellen dat ze Genesis en Peter Gabriel coveren, maar naar mijn idee hebben ze dit soort sprongen niet nodig. De band heeft genoeg potentie in zich om zelf te overtuigen.