Zon, muziek en sfeer op Retropop in Emmen.
Er zijn drie podia en op de MainStage opent Chris Norman. Hij gaat van start met twee nummers van zijn vroegere band Smokie. Don’t play you rock and roll to me en Needles en Pins brengen gelijk de sfeer er goed in. Zijn charmante gitariste doet het duet Stumblin’ inn met Chris en ook dat wordt door het publiek enthousiast meegezonden. Als Living next door to Alice aan de beurt is zingt het publiek Who the fuck is Alice. De zanger is not amused en eigenlijk doet het ook afbreuk aan de intentie van het nummer. Maar Chris heeft er zin in en stoomt verder met een nummer The Boxer van Simon and Garfunkel. Ietwat merkwaardig als je bedenkt hoeveel geweldige songs hij zelf heeft opnomen. Het prachtige nieuwe nummer Sun is rising maakt duidelijk dat hij nog lang niet is uitgezongen.
Op de Nederpopstage is de eer aan Lois Lane om te openen. De formatie rond de zussen Suzanne en Monique Klemann klinkt als een klok en de dames zien er onverminderd jong uit. Het is genieten van songs als Amsterdamned en Fortune Fairytails.
Op de Futurestage wordt geopend door Thijs Boontjes. Funcky rock gezongen in het Nederlands en het klinkt ontzettend leuk! Op 30 maart bracht hij zijn EP Ambiance uit met het nummer Alleen Naar De Kermis welke hij hier natuurlijk ook laat horen. Hij blijkt ook goed te kunnen vertellen en neemt alle tijd om te vertellen over zijn favoriete kroeg in Emmen.
Pater Moeskroen zorgt voor een feestje op de Nederpopstage. Deze Amersfoortse heren, waarvan de trompettist geweldige cowboys boots draagt, gaan gewoon een uur knallen met hits als Roodkapje en Hela hola. Het publiek zingt alles uit volle borst mee.
Voor Doe Maar begint de toeloop voor het hoofdpodium al vroeg. Ruim een half uur van tevoren staat er al een behoorlijke menigte. Als de band het podium opkomt klinkt er een oorverdovend gejuich. Het eerste nummer is OK (Geef Mij Er Dan Maar Twee), dat vanaf de eerste tonen uit volle borst wordt meegezongen. Een uur lang volgt er de ene hit na de andere, De Bom, Pa, Belle Helene, 32 Jaar (Sinds Een Dag Of Twee), Doris Day en meer. Halverwege introduceert een goedlachse Henny Vrienten een oude vriend, Joost Belinfante. Een markant figuur met hoed en grote grijze baard neemt de microfoon ter hand om het nummer Nederwiet ten gehore te brengen. Hier en daar voegt hij wat tips en trucs toe aan de originele tekst, het publiek vindt het geweldig. Wat vooral opvalt op het podium is de wisselwerking van deze uitermate professionele band. Als Jansz zich vergist in de tekst van De Bom valt dat bijna niemand op, en de band speelt er meteen op in. Het plezier spat van het podium af, en dat maakt mede dit optreden tot een van de hoogtepunten.
Danny Vera trakteert de bezoekers op een show met nummers die afwisselend snel en rustig zijn. Het is genieten van muziek en van zijn verschijning. Keurig in het pak en prachtige gitaren. De rest van zijn band vormt samen met Danny voor een optreden die veel te snel is afgelopen. Geweldige nummers als Devil’s son en Come on, hold on.
Als Chrissie Hynde met haar groep The Pretenders het podium opkomt, wordt de volledige groep fotografen halverwege het eerste nummer al weggestuurd. Daar waar toestemming was om de eerste twee nummers te fotograferen, werd het onverwachts op verzoek van de manager ingekort tot nog geen twee minuten. Na dit smetje gaat Hynde door met stevige rock. Begeleid door een solide bassist en een geweldige gitarist volgt er een mix van oude nummers en nummers van het laatste album. Haar stem heeft nog niets verloren aan kracht, ze zingt zoals ze vijftien jaar geleden ook zong. Hoogtepuntjes zijn toch wel de bekendste hits, zoals Don’t Get Me Wrong, I’ll Stand By You en het mooi gezongen Hymn To Her. Het is zondermeer de hardste set deze middag op het hoofdpodium van een band die lang niet de houdbaarheidsdatum overschreden heeft.
Pe en Rinus, wereldberoemd in Groningen en omstreken zorgen voor veel lachende gezichten. Nog voor het optreden begint zingt het publiek het Gronings volkslied meermalen. Kijk, zo ontvang je Pe en Rinus natuurlijk goed. Er wordt uiteraard door de heren geïnformeerd wie er uit Drente, Groningen of elders uit het land komt. Iedereen is welkom om mee te zingen en vraag niet hoe het kan, maar dat lukt nog ook. Liedjes als Hoornse plas en Hee doe worden moeiteloos gezongen met het publiek als achtergrondkoor.
De band Di-rect is ook een prettige ervaring op de Nederpopstage. Deze rockband uit Den Haag bestaande uit Jamie Westland, Spike van Zoest (schoonzoon van Barry Hay), Bas van Wageningen, Paul Jan Bakker en Marcel Veenendaal zorgen voor echt rock and roll. Wat een strot heeft Marcel. De uitvoering van het nummer One more Kiss is bijzonder mooi. Je merkt dat de heren zelf ook genieten van het publiek.
Aan alles komt een eind, dus ook aan Retropop 2017. De slotact is Roger Hodgson, voormalig zanger van Supertramp. Kort voor het optreden wordt de wachtende menigte bruut opgeschrokken door de één of andere malloot die met een helicopter (te) laag over de menigte meent te moeten vliegen. Zeker met de gebeurtenissen in het buitenland van de afgelopen weken in gedachte, was dit, op zijn zachtst gezegd, een ongelooflijk domme actie. Als Hodgson het volledig gevulde podium betreedt, is dit snel vergeten. Hij zit zelf vooraan op het podium, achter zijn Roland keyboard. Achter hem staat nog een keyboard en een grote vleugel. Voeg daar nog een grote drumkit bij en diverse grote kamerplanten, en je heb een voorstelling van deze gigantische huiskamer opstelling. De set komt wat traag op gang, weliswaar wordt er begonnen met School en Take The Long Way Home, maar daarna komt er wat onbekender werk, en solo materiaal zoals Dear Or Zoo. Ook het vele praten van Hodgson bevordert het tempo niet, en het veld loopt achteraan al wat leeg. Ten onrechte, want als we over de helft van de set zijn, komen de grote hits voorbij. Het publiek reageert enthousiast, en zingt volop mee met hits als Dreamer, Breakfast In America, It’s Raining Again en Give A Little Bit. Zo wordt het een mooi einde van weer een uitverkocht editie.
Maar het is nog geen tijd om weg te gaan. Wegens het tienjarig jubileum heeft de organisatie flink uitgepakt en worden de nog aanwezige bezoekers getrakteerd op een ruim tien minuten durend vuurwerkspektakel, op muziek. Bij de tonen van Radar Love van Golden Earring schieten de eerste pijlen op de maat van de muziek de lucht in. Gevolgd door onder andere nog muziek van Di-rect en Europe volgt er een heus spektakel in de lucht, geweldig! De conclusie is duidelijk, dit is een jaarlijks terugkerend feestje, waar je ongeacht de line-up bij aanwezig wilt zijn. Tot volgend jaar!
Tekst: Edwin Knip en Ina Nieboer