Ondertussen zijn we beland bij de vierde cd die gewoon Revocation heet en is de line-up verrijkt met Dan Gargiulo op gitaar en is Anthony vervangen door Brett Bamberger. De muziek is te omschrijven als een mengeling van diverse metalstijlen. Zo zijn er elementen van deathmetal en thrashmetal te vinden in het geluid van de band met hier en daar een flard progressieve rock. De zeer getalenteerde David Davidson, die op de Berklee College of Music studeerde, zorgt er regelmatig voor dat je als luisteraar in het brute geweld van pure metal verrast wordt door een bijzondere wending in het geluid en/of een fraai stuk gitaarspel. Zijn voorliefde en focus tijdens zijn opleiding voor jazzmuziek is daar debet aan. Zo vinden we in Archfiend doorweven door de grunts melodische stukken waarin het subtiele gitaar er doorheen laveert, maar waar Phil Dubois zijn drumkit ook regelmatig ‘martelt’ met een snelheid en geweld waar een klopboor jaloers op zou zijn. En dan ineens….dat frivole stukje akoestische gitaar. Ook Invidious is zo’n parel waar je regelmatig op het verkeerde been wordt gezet. Het nummer is een smeltkroes van Motörhead, AC/DC, Slipknot en Lamb Of God, maar bovenal erg verfrissend. Het nummer Spastic is instrumentaal en had geen betere naam kunnen krijgen om de muziek te omschrijven. Vroeger zouden we de muziek van Revocation cross-over hebben genoemd. Heden ten dage kunnen we gewoon concluderen dat de band het beste uit vele stijlen weet te versmelten tot een alles verwoestende potpourri. De tien nummers op de cd barsten van de energie, van pure metal en verrassende wendingen in stijl en geluid.
Eigenlijk het beste van Megadeth, Lamb Of God, Pantera, Slayer, Necrophagist, Children of Bodom, maar ook van Opeth. En zo kun je nog wel even doorgaan. Revocation weet echter als geen andere band een voortreffelijk geluid neer te zetten, mede door de bijzondere kwaliteiten van Davidson. Gewoon een aanrader voor mensen die ruimdenkend van metal kunnen en willen genieten.