Het nabijgelegen Blue Collar hotel is, geloven we, al nagenoeg uitverkocht voor de editie van volgend jaar. Niet vreemd, want dit indoor hardcore- en punkfestival is natuurlijk vrij uniek. Bezoekers komen dan ook vanuit de hele wereld naar Eindhoven om de vrij exclusieve programmering te bekijken, met dit jaar vooral veel Engelsen. Met de catering en infrastructuur zoals we al eerder konden waarderen op Helldorado loopt de dag weer gesmeerd. Er zijn ook lekker veel merch stands, inclusief mooie goede doelen als No Guts, No Glory en de Hardcore Help Foundation. Maar goed, over naar de bands…
REVOLUTION CALLING STAGE
Last Wishes opent de Revolution Calling Stage met verpletterende, laaggestemde hardcore. Het klinkt allemaal vrij traditioneel, lekker lomp en hard. De heren dragen hun hardcore pride dan ook trots, zo blijkt ook uit hun nummer dat precies daarover handelt, Loyalty. (JvdS)
Het publiek bij Death Before Dishonor is al wat meer wakker geschud. Degene die wel nog staan te slapen worden bij de eerste klanken ontwaakt. De agressieve hardcore leunt erg op gangvocals en intense riffs. Dat zorgt al gauw voor two-stepping en moshpits. Het relatief nieuwe Master Of None mag, met zijn aanstekelijke riffje, op veel bijval rekenen. Die constante beweging is ook wel nodig om jezelf warm te houden met deze winterse omstandigheden. Het snelle, doch korte Bad Blood veroorzaakt dan ook eindelijk een circlepit. Met zijn vocale veelzijdigheid en uitmuntende gitaar- en drumwerk is Break Through It All het hoogtepunt van deze set. Afsluiter Friends Family Forever wordt opgedragen aan bands als Terror en Death Threat. Een heerlijk einde van een energieke set. (JW)
Wat Wisdom In Chains zo fantastisch maakt, is natuurlijk vocalist Mad Joe Black. Oorspronkelijk voortgekomen uit een samenwerking tussen het Nederlandse Daredevil en Amerikaanse Krutch heeft de band intussen al jaren een volledige Amerikaanse line-up. Joe’s vocalen zijn heerlijk melodieus en verstaanbaar, en in de vorm van nummers als When We Were Young en Chasing The Dragon hebben de mannen uit Pennsylvania gewoon een paar echte hardcore anthems in huis. Een band die het ook prima zou doen op andere festivals, niet alleen een hardcore festival. (JvdS)
Het Canadese Bishops Green klinkt als een rauwere versie van bands als Cock Sparrer en Blitz. De hardcore saus is rijkelijk over de streetpunk heen gegoten. Dat maakt het een feestelijke aangelegenheid, maar niet zonder een element van gevaar. Een band die hardcore-kids met skinheads en punkers weet te verenigen. Het voelt dan ook lekker gebroederlijk in de zaal tijdens hun show. (JvdS)
Speciaal overgevlogen uit de Verenigde Staten voor deze set, mag Kevin Seconds met zijn 7 Seconds een heerlijk potje Positive Mental Attitude verspreiden in het Klokgebouw. Met zijn karakteristieke vlechtjes en grijze baard ziet hij er uit als de hardcore versie van Willie Nelson. Op zijn 62e klinkt zijn stem nog verrassend goed, hoewel hij aangeeft te oud te zijn om nog te stagediven. Het nummer Young ‘Til I Die is werkelijk op zijn lijf geschreven. Er is ook nog een kleine politieke noot met het anti-rechtse No Way. De warme, sympathieke energie van deze frontman kan niet anders dan een glimlach op je gezicht toveren. Heerlijk even tussen al het brutere geweld van de dag. (JvdS)
Bovenaan de poster prijken de bekende bands binnen het genre, waarvan er een aantal nog zeker relevant zijn. Slapshot is daar een uitermate goed voorbeeld van. De rauwe hardcore met gritty vocals maakt impact in Eindhoven. De herkenbare songstructuren laten menig hoofd deinzen. Slapshot grapt en praat tussen de nummers door, maar het is ook een nodig rustmomentje voor de inmiddels 61-jarige vocalist. De voet gaat van de rem tijdens het furieuze Old Tyme Hardcore. Slapshot brengt het beste van twee werelden: aan de ene kant het aanstekelijke van punk en aan de andere kant de hardheid van hardcore. Met hun levensloop van 38 jaar hebben deze heren een heuse discografie opgebouwd. Ze zijn dan ook niet bang om de nodige oude nummers ten gehore te brengen. Credits voor het strakke drumspel en de imponerende baslijntjes. De menigte zingt uit volle borst mee en klapt voortdurend op de melodie. Slapshot vermaakt jong en oud. (JW)
Zo’n heerlijke dag bij deze stage moet feestelijk worden afgesloten. Dan ben je bij Cock Sparrer aan het juiste adres. In no time verandert de zaal in een Engelse pub. Dat wil zeggen inclusief dronken mannen die aan de bar hangen alsof het hun stamkroeg is en wat Engelse dames op leeftijd die elkaar in de haren vliegen. Maar ook die gezellige, hossende, botsende en knotsende gezelligheid met omhoog geheven bekers bier. En ja, daar vliegt er af en toe ook eentje door de lucht. Alsof de vloer al niet genoeg plakte. Niet te geloven dat deze band gewoon al speelt sinds 1972 en nog ongelooflijker dat er nog zo strak gespeeld wordt. Echte punkers weigeren om achter de geraniums te gaan zitten en als je nog zo energiek bent als de intussen bejaarde Colin McFaull, en je stem nog zo goed klinkt, is daar ook geen reden toe. Het is meezingen en meedansen geblazen, en het gerstenat vloeit met het hoogste tempo van de dag uit de tapkranen. Natuurlijk is het hoogtepunt England Belongs to Me. Even is Engeland dan ook van het Klokgebouw. (JvdS)
STRONGER STAGE
Het Schotse Despize mag als eerste het stof uit de speakers blazen op de Stronger Stage. Hun hardcore is wel heel erg rechtdoorzee. Er moet gezegd worden dat vocalist Andrew Wilson vooral in de lagere regionen wel weet te overtuigen. Het is bij zijn bindteksten wel even extra de oren spitsen vanwege het dikke Schotse accent. (JvdS)
Age of Apocalypse krijgt redelijk wat liefde in de hardcore scene en hun populariteit is vrij snel rijzende. Maar liefde gaat vaak ook gepaard met haat. De vocalen zijn dan ook wat melodieuzer dan we gewend zijn bij veel hardcore bands en regelmatig wordt dan ook de Volbeat vergelijking gemaakt. Natuurlijk stamt de origine van dat geluid gewoon van Life Of Agony. Door dit melodieuze aspect mag dit dan een band zijn die lekker meezingbaar is. Als wordt aangekondigd; ‘’you can twostep if you want’’ is dat niet aan dovemans oren gericht. Het meezingbare blijkt ook wel als ik de eerste ‘’mic-grab’’ van de dag zie en een fan een lekkere portie meebrult in de microfoon. Een heerlijke afwisseling op het brutere stemgeluid, dat bij veel bands vandaag overheerst. (JvdS)
De New Yorkers van Regulate starten krachtig aan hun set. Een paar ferme screams worden afgewisseld met catchy zanglijnen, waardoor zowel moshen als dansen gepast is. Schelle riffs, overheersende bas, venijnig drumwerk, lekkere breaks, de straight-edge formatie brengt het ons allemaal. Het meeste volk komt pas net binnen gelopen, waardoor het overgrote deel rondloopt of rustig toekijkt. Dat mag deze Amerikanen niet deren, want ze krijgen hun gewilde moshpit. Kort maar krachtig zijn de kernwoorden van dit optreden. (JW)
Sinds 2017 bewijst Combust hun eer aan New York hardcore. In daad, maar ook in woord als frontman Andrew Vacante roept ‘’’New York style’’ en naar de grond bokst. Een agressieve sloopkogel in de stijl van Killing Time, maar met nog meer beatdown nodigt deze band het publiek uit om wat blauwe plekken te verzamelen. (JvdS)
Rond etenstijd is het de beurt aan het Engelse The Chisel. Punky riffs en rauwe vocalen, exact zoals het bij dit genre hoort. De Britten hebben een aantal catchy tracks, die door een aantal fanatiekelingen mee worden gezongen. Na ieder nummer is er licht applaus, maar ver voor het einde druppelt de zaal al behoorlijk leeg. Zonde, want deze formatie weet een vermakelijk optreden uit de hoge hoed te toveren. (JW)
Hulde voor Martijn dat hij, naast dit festival te organiseren, ook elk jaar de tijd vindt om op te treden met zijn band, No Turning Back. Het podium staat traditiegetrouw weer vol met familie en vrienden. We zijn getuige van massale pile-ups waar de fans uitbundig boven op elkaar springen. Martijn predikt altijd zijn trots dat dit festival er eentje is zonder barriers. Die trots komt tot uiting in zijn oproep, dat het podium van iedereen is. Dat blijkt, een stroom van meebrullende hardcore-kids en dudes betreden het podium en duiken er met ware doodsverachting weer van af. Dat Martijn ook niet bang is van een politieke statement, blijkt wel uit zijn opgestoken middelvinger met de woorden ‘’Fuck Geert Wilders’’. De ideale aankondiging voor Sick World. (JvdS)
Het Amerikaanse Death Threat komt deze avond hun 25e verjaardag vieren met een oldskool set. Dat niet alleen, want vandaag treedt de formatie ook nog eens aan in de originele line-up. De zang staat oorverdovend hard, terwijl de instrumenten amper te horen zijn. Links en rechts komen de riffs er slechts sporadisch bovenuit. De doffe drums volgen typische ritmes voor het hardcore genre en pakken het publiek in. De cover Who You Know herbergt meer snelheid dan het eigen werk en mag dan ook rekenen op veel applaus. De titletrack Peace & Security? gaat over politieke haat en is voor velen actueler dan ooit tevoren. De mannen uit Connecticut strooien met nostalgie en de fans van het eerste uur krijgen een show om nooit te vergeten. (JW)
Terror levert altijd(!). Ook vandaag weer. De energie van frontman Scott Vogel is zoals gewoonlijk hoog, steeds meer de belichaming van hardcore. De band gaat vliegend van start met Always The Hard Way. Al snel wordt dat letterlijk genomen en de brute pit eist een gewonde op. De show wordt stilgelegd en het slachtoffer wordt op het podium gebracht. Afgeschermd door crewleden wordt de eerste hulp verleend. Na enige tijd wordt de arme kerel met een brancard afgevoerd, gelukkig weet hij nog een geruststellende duim op te steken. Naar wat ik later hoor, is hij er gelukkig goed van afgekomen, hoewel met een blauw oog. De enige tijd die door dit incident nog rest wordt benut met Keepers Of The Faith. (JvdS)
Met afstand het meest unieke optreden van vanavond moet dat van Side By Side zijn. Naast dat het een exclusief Europees optreden is met de OG’s, is dit ook het eerste optreden sinds ’88. Voor de rekenwonders onder ons: dat is inderdaad 35 jaar geleden. Het belangrijkste nummer uit hun volledige oeuvre is naar eigen zeggen Look Back, die wel erg lekker door het Klokgebouw resoneert. De hardcore van deze Amerikanen bevat meer melodie dan de andere bands, maar het eindeloze gepraat van de frontman haalt alle vaart uit het optreden. Zodra ze dan eindelijk spelen klinkt het ook direct gaaf. Het allereerste nummer ooit geschreven door de band is Violence To Fade en dit is tevens het meest opwindende nummer van de hele set. Met een shout-out naar de jonge honden van No Way, gevolgd door Fuck Your Attitude, Backfire en Yoyo eindigt dit bijzondere optreden. Een set van 35 minuten, met slechts 20 minuten aan muziek, dat had sneller gekund. Desondanks een sterke set. (JW)
WARZONE STAGE
De kids van No Way mogen de dag aftrappen. Met een gemiddelde leeftijd van vijftien jaar zetten zij de youth in youth crew. Natuurlijk zijn de jongens ook straight edge. Toegegeven, op die leeftijd ogenschijnlijk wat eenvoudiger, maar als je de hardcore biografieën een beetje kent, zijn er genoeg gevallen in de hardcore wereld die rond hun dertiende al lijm snoven. Mooi dan ook dat ze Minor Threat’s Straight Edge met verve coveren. Een per ongeluk losgetrokken stekker wordt er routineus weer ingestoken door zanger Pan. Enthousiaste jonge fans starten het eerste kleine pitje al en maken vooral indruk met energieke two-step moves. Deze band wordt elke keer beter dat ik ze zie. Veelbelovend. (JvdS)
Azijnpisser speelt vandaag een thuiswedstrijd en dat is aan het toegestroomde publiek wel te merken. De riffs zijn oersimpel, de drums razendsnel en frontvrouw Lieke schreeuwt in de microfoon met de agressie van een Karen die de manager wil spreken. Met af en toe een kleine bierdrink pauze voor Lieke is het tempo over het algemeen hoog. Zo hoog dat er bij het laatste nummer wordt gegrapt: ‘’Gelukkig voor mij, is dit het laatste nummer.’’ Betonpunk in optima forma. (JvdS)
Het eerste wat opvalt bij dit podium is het slechte geluid. Hiervan ondervindt het Duitse Risk It! de nodige problemen. Het geluid rijkt namelijk niet tot de achterste regionen van de zaal, waardoor het halverwege als één brei wegzakt. Vooraan zijn de instrumenten beter van elkaar te onderscheiden, maar van optimalisering is niet te spreken. Gelukkig hebben de Duitsers het publiek met zich mee en doen wat van hen gevraagd wordt. De astmatische zanger is uiterst energiek en springt van hot naar her. Risk It! doet hun afkomst eer aan en combineert agressie en rauwheid, zoals we die kennen van de Duitse thrash scene. Dit ensemble heeft recht op betere akoestiek, want de potentie tot een impactvol optreden is zeker aanwezig. (JW)
Nog één laatste keer, dat dachten de mannen van Enemy Ground. Ze komen hun afscheid vieren op dit prachtige festival en zetten deze zaal daadwerkelijk om in een warzone. De voorste meters zijn gereserveerd voor hardcore-moshing en daarnaast worden ook de nodige bekers de lucht ingesmeten. De snelle riffs zijn vol van geluid en worden bijgestaan door bulderende vocalen. De Gemertse mannen maken veel gebruik van breakdowns en de participatie is hoog, zowel in beweging als live-ondersteuning. Meerdere gasten verzorgen namelijk een tweede stem, waardoor Enemy Ground dynamischer voor de dag weet te komen dan op plaat . Toch heeft het constante hak- en zaagwerk een eentonige werking. Desalniettemin is het een lekker optreden en visueel spectaculair. Respect voor de onvermoeibare pitmonsters die van geen ophouden weten. Gezien de drukte en de intensiteit, is deze show voor velen een niet te missen optreden. (JW)
De hardcore van het Belgische Mindwar zit in het straatje van bands als Cro-Mags, Hatebreed en Power Trip. Dat wil zeggen, ze zijn niet vies van een beetje metal of zelfs thrash invloeden in hun stompende set. Een snoeihard en energiek optreden vertaalt zich naar een ruige pit, waarbij de ledematen je om de oren vliegen. Mooi om te zien hoe de zaal ook voller en voller raakt. Deze heren uit Lokeren zijn klaar om de wereld te veroveren. Helaas wordt het feestje voortijdig afgebroken als het geluid er uit klapt. (JvdS)
Naast alle hardcore en punk mag ook metalcore niet ontbreken op het programma. Welke band kun je hier beter voor vragen dan het Belgische Arkangel. Intense, schelle vocalen en thrashy riffs zijn het fundament van deze band. Zanger Baldur draagt nummers op aan verschillende mensen, waaronder aan zijn eigen begeleidingsband. De bijna hypnotiserende bas vullen de melodische riffs perfect aan. Dit is de blauwdruk voor de Metalcore van nu. Stilstaan is bij Arkangel onmogelijk en veiligheid is niet gegarandeerd. Het overgrote deel van de moshers staat namelijk hier, in plaats van bij Cock Sparrer. De vorige keer dat ik deze heren aan het werk zag, waren Clément en Julien afwezig vanwege hun eigen tour met Hangman’s Chair. Daardoor was dat optreden erg slordig. Met de gitarist en bassist op de juiste plaats is alles een stuk strakker. Drummer David excelleert achter de drums en zo kent het geheel veel meer kracht en emotie. Onze zuiderburen walsen ook op dit tijdstip nog iedereen plat. (JW)
Het was weer een geweldige editie en hoe prachtig is het, dat we dit gewoon in Nederland mogen beleven. Een dergelijke dag organiseren zonder noemenswaardige incidenten verdient lof. Martijn NTB en zijn collega’s is het weer gelukt om een interessante line-up neer te zetten en intussen weten we al dat volgend jaar, met namen als Unbroken, All For Nothing en Exploited er ons volgend jaar weer wat moois te wachten staat.
Tekst: Jochem van der Steen & Jordy Weustenraad
Foto’s: Gerrit Smalbrugge