Onnodig te zeggen dus dat deze plaat bol staat van catchy nummers met een hoog Journey en AOR gehalte. In eerste instantie zou dit een solo album worden van Castronovo. De man kan namelijk niet alleen goed drummen, hij is ook een begenadigd zanger. Niet voor niets neemt hij tijdens Journey optredens al jaren een aantal nummers voor zijn rekening als zanger. Het is eigenlijk niet te geloven wat een fenomenale stem hij heeft. Veel rockzangers zouden haast een minderwaardigheidscomplex overhouden aan de capaciteiten van deze zingende drummer.
Blijkbaar was het groepsgevoel toch groter dan gedacht of is er wellicht uit commerciële overwegingen besloten om een groepsnaam te gebruiken. In ieder geval is dit het eerste volwaardige album waarop Castronovo zijn zangcapaciteiten ten toon mag spreiden. En dat doet hij met verve. De kwaliteiten van Blades en Aldrich zijn er echter niet minder om. Op Turn back time en Way to the sun neemt Blades naast Castronovo ook de leadzang voor zijn rekening en de meerstemmige vocalen zijn op het gehele album fantastisch. Maar ook Aldrich schittert door zijn verrassende melodieuze spel. Qua stijl toch totaal anders dan wat we al die jaren van hem gewend waren bij Whitesnake. Het is een van de redenen waarom hij het na 12 jaar voor gezien hield bij de succesvolle band van David Coverdale. Aldrich wilde zijn horizon verbreden maar Coverdale eiste 100% aandacht voor Whitesnake. Het lijkt toch een soort bevrijding te zijn geweest voor hem want hij speelt op dit album beter en smaakvoller dan ooit.
Hoogtepunten genoeg op deze plaat. Uptempo nummers als Back on my trail, Turn back time en Locked out of Paradise zijn onweerstaanbaar catchy. Ook als er wat gas wordt teruggenomen blijft het genieten geblazen zoals is te horen in het prachtige You’re not alone en Way to the sun met een onmiskenbare gitaarsolo van Neal Schön. Andere juweeltjes zijn Don’t walk away en Here forever maar het mooiste bewaren de heren daadwerkelijk voor het laatst. In the name of the father is een superballad zoals je ze niet vaak meer hoort. Castronovo zingt het met zoveel gevoel dat je totaal lamgeslagen achterblijft met een brok in de keel.
Het is niet te hopen dat Revolution Saints een eenmalig project is en dat de drukke agenda’s van de heren een vervolg in de weg staat. Dit debuut schreeuwt om meer!