Revolution Saints – Rise

De staat van de muziekindustrie is zodanig dat muzikanten veel dingen tegelijk doen. Hypotheken moeten betaald worden en van één album per twee jaar valt niet te leven.
Drummer Deen Castronovo en gitarist Doug Aldrich hebben momenteel als hoofdbezigheid The Dead Daisies, de band die onlangs met nieuw lid Glenn Hughes een album heeft opgenomen. Bassist Jack Blades doet Revolution Saints erbij naast Night Ranger. Niet te missen in de geschiedenis van Revolution Saints zijn de bijdragen van Frontiers-platenbaas Serafino Perugino en Frontiers-huisproducer Alessandrio Del Vecchio. Waar Castronovo, Aldrich en Blades veel songs schreven voor het vorige album A Light In The Dark, daar schreef Alessandro Del Vecchio het merendeel van het materiaal voor het debuut en ook voor dit derde album, Rise.
Dat Perugino Journey-fan is mag al blijken uit de naam van de platenmaatschappij. Hij en Del Vecchio hebben Revolution Saints op dit album wel heel erg de Journeyhoek ingestuurd. Castronovo heeft een relatief hoge stem die het materiaal sowieso al wat die kant op trekt, maar deze ronde is het allemaal nogal formulematig en ook in de ritmepartijen op zijn zachtst gezegd niet heel erg inventief. Zeker, als Aldrich aan het soleren slaat giert het en gromt het. De ritmegitaar is echter vaak vlakjes en zelfs wanneer in een track als het titelnummer die gitaar wat steviger aangezet is, zijn het vooral nogal voorspelbare powerakkoorden in verder weinig spannende ritmepartijen. Luister maar eens naar It’s Not The End (It’s just The Beginning). Het is nog steeds een plezier om Castronovo te horen zingen, maar in Talk To Me zijn nog twee zangers te horen: enerzijds Jack Blades – die ook The Eyes Of A Child zingt -, anderzijds ene Luna Akire – een volkomen onbekende juffrouw die, hela hola, binnenkort debuteert met een met Del Vecchio opgenomen album. Je zou er cynisch van worden. Bij het einde van Million Miles keek ik even raar op. Het leek alsof Million Miles, nou net een van de betere tracks, even was gepauzeerd en gewoon wéér begon. Maar nee, het was Win Or Lose, de volgende track. Een pijnlijk moment dat wat mij betreft helder het euvel met Rise aangeeft.
Eerder viel Lovekillers met Tony Harnell zwaar tegen, Dirty Shirley met George Lynch kon me ook niet bekoren en nu is er dit album. Gemene deler is Alessandrio Del Vecchio. Niet alleen producer, bij veel van zijn projecten zie je achter zijn naam naast producer ook bijvoorbeeld songwriting, keyboards, zang, mixing en mastering staan. Bij het debuut van Revolution Saints werkte het, want Del Vecchio was bijna in zijn eentje verantwoordelijk voor het songmateriaal. Bij A Light In The Dark was de inbreng van Castronovo, Aldrich en Blades veel groter en bij Rise is het weer vooral Del Vecchio wat de klok slaat. Met jaar in jaar uit heel veel projecten waar je ook nog eens de meest tijdrovende klussen voor je rekening neemt kan het haast niet anders of de sleet komt erop. Zie daar Lovekillers, Dirty Shirley en dit Rise. Of misschien is het ook wel verminderde interesse van de betrokkenen. Bij het debuut was er het enthousiasme van Del Vecchio om met de grote namen te werken, bij het tweede album waren die grote namen elkaars inspiratie voor nieuw materiaal en nu is het nieuwtje eraf maar moet er toch een nieuw album komen om het momentum te behouden.
Hoe dan ook, deze mannen kunnen beter, veel beter. Oók Del Vecchio. Soms komen verwachtingen over nieuwe albums niet uit. Soms komen ze helemáál niet uit.

Revolution Saints op Facebook