Rhazes heeft zijn debuutalbum Silk Sands uit. Van alle nieuwe postmetalbands die in Vlaanderen de kop opsteken is dit misschien wel één van de interessantere.
In mijn jaarlijkse terugblik voor Rockportaal eindig ik telkens met een vooruitblik. In mijn vorige terugblik (over 2023) eindigde ik met een hoopvolle vooruitblik op het album van Rhazes, hoewel er op dat moment nog geen echte release beschikbaar was. Maar er waren wat bescheiden verwachtingen rond deze band en de eerste singles en concerten bevestigden dat die hoop misschien/waarschijnlijk niet onterecht is.
Met een release op 21 december haalt Rhazes het nog net voor de finish om dit album in 2024 uit te brengen. Jammer dat het voorlopig enkel een digitale release is. Deze muziek komt vermoedelijk nog net iets sterker uit de verf op vinyl. Met vijf tracks speelt Rhazes bijna 40 minuten vol. Hoewel dit een eerste release is van een nieuwe band met bandleden die eerder in andere genres actief waren, ligt de lat meteen hoog. Achter elke noot schuilt ambitie.
Met heel wat bekende postmetal-ingrediënten weet Rhazes toch een eigen identiteit op te bouwen. Geen verrassingen bij de invloeden. Cult of Luna, Russian Circles, Amenra, Deafheaven, Psychonaut en Tool. In de agressievere stukken hoor ik wat echo’s van Wiegedood en Oathbreaker. Het spelen met de levels van intensiteit, het aanspannen en loslaten van de spanningsboog, de variatie in donkere emoties, de laagsgewijze songopbouw, de tijd nemen om een structuur op te bouwen en uit te werken, … dat doen ze allemaal helemaal goed. De eigen identiteit komt toch vooral van de agressievere, snellere partijen en van de vocalen van Benjamin. Wat ook opvalt: de songtitels zijn raak gekozen: Undertow, Ripples; Echoes of Silence, … het is minder abstract dan wat je soms ziet bij andere bands in het genre en je kan er als luisteraar iets mee. Net zo voor albumtitel Silk Sands: dat is helemaal de textuur van deze muziek: zijde-achtig in de ‘stillere’ stukken en lekker zanderig schurend als het volume de hoogte ingaat.
Afsluiter en magnus opus van dit album is Eolith. Met een speelduur van bijna 11 minuten is het geen makkelijke klus om de luisteraar bij de les te houden. Dat pakken ze bij Rhazes goed aan – met onder meer een tweede stem – en toch lijkt deze track te bezwijken onder de ambitie die de band zichzelf heeft opgelegd. De intro is magistraal – doet mij denken aan Cobra The Impaler -, maar telkens nog voor de helft haak ik af. Met iets minder ballast en wat meer punch zou Eolith – voor mij – wel mooi over de lat gegaan zijn. Voor mij zit het hoogtepunt van dit album in Echoes of Silence.
https://rhazes.bandcamp.com/album/silk-sands