‘Een Amerikaans kippenras.’
Dat is waar de naam Rhode Island Red voor staat. In dit geval is er sprake van een kip uit Londen, die zeer ambitieus rond waggelt tussen zijn soortgenoten. De kip ziet er onschuldig uit, maar probeert stiekem tot haantje de voorste te promoveren binnen de tokkende kluif aan kippen. Het plan van aanpak? Solide, volle rock die wordt aangevuld met een vurig vrouwelijk stemgeluid.
Het is 2010 tien als deze Britse groepering met het album ‘Kerosene,’ zijn intrede doet in de muziekindustrie. Maar wacht eens, een album? Dat is niet het juist woord. Het gaat hier om een EP, welke drie nummers bevat. Na een klein kwartier zal het geluid van stilte de ruimte waarin jij je bevindt vullen. Dit kun je natuurlijk door de vingers zien, aangezien het een schijfje betreft dat dient om de groep wat meer publiciteit te bieden. De plaat zal de band geen windeieren leggen. Rhode Island Red, probeert zich fel en agressief op te stellen als band, en probeert dit te uiten door de dikke lagen electrische gitaar, en een vrouwenstem die haar weerga niet
kent. Lyla D’Souza is de naam van deze pittige tante. Zij is in staat om een relatief rustige opbouw te creëren die vervolgens heftig vlam vat. Hoogstwaarschijnlijk word jij vlug op het verkeerde been gezet. Een vrouw straalt onschuld uit, en dat lijkt een waarschijnlijke gedachte voor eenieder, maar van ambivalentie is wel degelijk sprake. Maak hierbij het vergelijk met een dame die jou sensueel verleidt en een verbintenis aan gaat. Om er vervolgens met jouw geld vandoor te gaan…
Het titelnummer ‘Kerosene,’ kan worden beschouwd als een lekker hersenloos rocknummer. Verwacht dus geen diepgaande teksten, maar een instrumentele walm die recht in het gezicht waait aangevuld met de klassieke, snelle gitaarsolo’s. Complimenten zijn te geven aan de productie en de opname van dit werkje die het geheel lekker vol doen klinken. Een nadeel is echter het gebruik van constante rammende akkoorden, waardoor het geheel van deze song vrij monotoon wordt op een gegeven moment. Gelukkig heeft de band hier een oplossing voor. Een oplossing genaamd ‘beige.’ Mede door het gebruik van ook een acoustische gitaar wordt deze compositie net wat aantrekkelijker om te luisteren, en deze kan direct beschouwd worden als het meesterwerkje in de dop. Helaas bouwen Lyla & co. voort op een vrij uitgekauwde formule, want soortgelijke geluiden zijn al ontelbare malen het oor in, en het oor uit gegaan.
Al met al doet de rode kip uitstekend zijn best om boven aan de top te komen. Een gewaagde, maar zeker geen slechte poging. Helaas voor het dier zal de boer er niet van opkijken, en ziet hij ook dit exemplaar als alle andere.