Richie Kotzen – Lakei (Helmond) 22/06/2013

De carrière van de Amerikaanse zanger, gitarist en songwriter is even indrukwekkend als veelzijdig: van de vele bands waar hij deel van is geweest zijn de rock formaties Poison en Mr. Big en de jazzrock band Vertu wellicht de bekendste. Hij schuwt zich niet om rock, metal, blues, jazz, pop en soul te spelen en hij heeft de reputatie om een zeer goede live artiest te zijn. In de Lakei in Helmond zie ik deze muzikant voor het eerst live aan het werk in een van de shows van zijn akoestische tour.
Bij binnenkomst ben ik een beetje verbaasd als blijkt dat de deuren naar de concertzaal gesloten zijn en een blik door de raampjes een leeg podium verraadt: het optreden zal toch echt plaats gaan vinden op het podium tegenover de bar, een ruimte die plek biedt aan nog geen honderd bezoekers. Mijn vermoeden wordt bevestigd: de kaartverkoop viel onverwacht tegen en dat is de reden dat we ons bij het kleine podium op mogen stellen.
Wat echter ook al vrij snel bevestigd wordt: het is geen concert waar mensen ‘toevallig’ verzeild geraakt zijn: het is duidelijk dat ik mij te midden van een kern liefhebbers bevind. En deze vooruitzichten maken mij nieuwsgierig naar wat mij te wachten staat als ik nog een biertje bestel om het half uurtje voor de show door te komen.
Stipt op tijd neemt Richie plaats op het podium, slechts bijgestaan door 1 akoestische gitaar. Tijdens het eerste nummer van de setlist wordt het muissil in de ruimte: geklets tussendoor is de grote afwezige. Dit wordt ook door Richie opgemerkt: op een grappige manier geeft hij aan zich zeer goed te beseffen dat alle focus nu op hem ligt. Als een echte entertainer worden de nummers door hem aan elkaar gepraat, afwisselend met alleen een titel of een klein stukje geschiedenis erbij. Hij blijft het voor elkaar krijgen om iedereen muisstil te houden, en ik begin met ieder nummer meer te genieten van deze unplugged sessie, wat een aangename tegenpool is van wat ik meestal zie.
Na zo’n 3 kwartier begint het echter wel een beetje op te vallen dat hij zich slechts van 1 gitaar bedient: een heel klein gevoel dat de nummers op elkaar beginnen te lijken begint me te bekruipen. Maar laat Richie nou precies op dit moment opmerken dat de lege stoel naast hem er niet voor niks staat! En even later wordt hij geflankeerd door de mooie Braziliaanse Julia Lage op basgitaar.
En deze tweede helft laat een totaal andere sound horen met een hele lekkere groovy basis die aan de nummers toegevoegd wordt, waardoor Richie ook de ruimte krijgt om wat intensere solo’s bij de nummers te spelen. Een hele mooie aanvulling op de eerste helft van het optreden!
Grappig momentje volgt als het laatste nummer afgelopen is, en er een verhaaltje volgt dat Richie gewend is om het podium te verlaten, waarna twintigduizend man zijn naam beginnen te scanderen. Maar omdat hij niet verwacht dat de ongeveer vijftig aanwezigen aan de herrie van het grote publiek kunnen voldoen en hij ze in de backstage-kelder waarschijnlijk ook niet kan horen moeten we even doen alsof we dit net achter de rug hebben en hij terug komt voor de toegift. Door de relaxte manier wint hij hij publiek voor zich met deze eigenlijk best flauwe anekdote, en volgen er nog twee nummers als afsluiter.
5 kwartier unplugged muziek. Een greep uit de carrière van deze veelzijdige en sympathieke muzikant. Nummers als I would, Lose again, Where dit our love go, Until you suffer some (fire and ice), Fear, Change, Don’t ask en Stand. Een groots optreden voor een klein publiek. Een optreden wat ik niet snel zal vergeten!