Richie Sambora – Aftermath of the lowdown

Bijna drie decennia is Richie Sambora al wereldberoemd als gitarist van Bon Jovi. Het is dan ook niet vreemd dat Aftermath of the lowdown slechts zijn derde soloalbum is in al die jaren want met een band als Bon Jovi heb je maar weinig vrije tijd over om eens je eigen ding te doen. Maar als Sambora dat doet dan doet hij dat ook goed. 
Vooral zijn eerste album Stranger in this town (1991) is nog altijd een pareltje en heeft de tand des tijds glansrijk doorstaan. Ook Undiscovered soul (1998) is een prima plaat. Dus hoge verwachtingen van dit nieuwe album zijn er wel degelijk. Sambora is namelijk veel meer dan alleen maar de gitarist van een van ‘s werelds succesvolste bands. Vanwege de commerciële sound van Bon Jovi wordt wel eens vergeten wat voor een geweldige gitarist hij eigenlijk is, om over zijn zangkwaliteiten maar te zwijgen. Want zingen kan de man als de beste. Ook dat bewijst hij op deze nieuwe plaat wederom.
Wat opvalt aan Aftermath of the lowdown is de diversiteit aan muzikale stijlen. Dat houdt wel in dat het album tijd nodig heeft om op zijn plek te vallen omdat een echte eenheid qua songs in eerste instantie lijkt te ontbreken. Toch blijkt het na diverse luisterbeurten wel degelijk een prima op elkaar afgestemde plaat te zijn. Verwacht echter geen Bon Jovi-achtig album. Natuurlijk zijn er zo nu en dan overeenkomsten maar over het algemeen vaart Sambora op dit album zijn eigen koers.
Zo trekt hij tijdens de freaky opener Burn that candle down al direct stevig van leer. Daarentegen zijn er in Every road leads home to you de nodige Bruce Springsteen invloeden te horen en klinkt Taking a chance on the wind erg Southern rock-achtig. Nowadays en Sugar daddy hebben dan weer een moderne rocksound en zo is er dus voor ieder wat wils. In de ballads Weathering the storm en I will always walk beside you komen de Bon Jovi invloeden voorbij maar die nummers worden naar zo’n hoog niveau getild dat het puur genieten is. Dat geldt ook voor het geweldige Seven years gone en het zwaar rockende Learning how to fly with a broken wing wat de hoogtepunten van het album zijn. Eigenlijk is het jammer dat de ballad You can only get so high (prima song overigens) en het niemandalletje World deze prima plaat afsluiten omdat het toch een soort anti-climax is.
Muzikaal valt er verder niks op aan te merken. Het klinkt allemaal als de spreekwoordelijke klok en het gitaarspel van Sambora is fantastisch. Qua teksten laat hij eveneens het achterste van zijn tong zien want deze plaat blijkt voor hem de perfecte uitlaatklep te zijn voor alle ellende die hij de afgelopen tien jaar heeft meegemaakt in zijn persoonlijke leven. Aftermath of the lowdown is een dikke aanrader.