Rick Parfitt – Over and out

Op 24 december 2016 overlijdt Status Quo gitarist Rick Parfitt aan de gevolgen van een schouderinfectie. Ondanks diverse gezondheidsperikelen door de jaren heen (o.a. hartproblemen en keelkanker) lijkt de blonde gitaarheld al die tijd onverwoestbaar. Zelfs een zeer zware hartaanval in een hotel in Turkije eerder dat jaar krijgt Parfitt er niet onder.
Die bijna fatale hartaanval heeft echter wel grote gevolgen. Het is namelijk snel duidelijk dat hij niet zal terugkeren bij Quo. Parfitt wordt geadviseerd niet meer op te treden. Het risico om iedere avond op het podium te staan is simpelweg te groot, zowel voor hem als voor de groep. Met de jonge Ierse gitarist Richie Malone als zijn vervanger gaat Quo vervolgens door alsof er niets aan de hand is. Ook wordt duidelijk dat de eens zo hechte vriendschap tussen Parfitt en zanger/gitarist Francis Rossi tot het nulpunt gedaald is. Samen zijn ze zo’n 50 jaar het gezicht van de groep geweest maar blijken vooral de laatste jaren volledig uit elkaar gegroeid te zijn. Zo geeft Parfitt in interviews toe dat hij eigenlijk helemaal niks heeft met de twee akoestische studio albums die de groep onder de noemer Aquostic in respectievelijk 2014 en 2016 uitbrengt en heeft hij het gevoel dat Rossi niet veel meer om hem geeft. Hij voegt er vervolgens aan toe dat dit gevoel geheel wederzijds is. Rossi op zijn beurt is vooral na Parfitt’s overlijden niet bepaald complimenteus over zijn voormalige partner. Ook het feit dat Rossi tijdens de concerten met geen woord spreekt over het wegvallen van Parfitt zorgt voor veel onbegrip onder fans.
Parfitt heeft na zijn herstel tot aan zijn onverwachte overlijden echter niet stil gezeten. Zijn wens om ooit nog eens een solo album te maken kan nu eindelijk bewerkstelligd worden. Met producer en muzikant Jo Webb schrijft hij songs en worden alle zang- en gitaarpartijen al opgenomen. En dan ineens is hij er niet meer. Alle betrokkenen zijn het er al snel over eens dat het album afgemaakt moet worden. Samen met Parfitt’s oudste zoon Rick Parfitt Jr. schakelt Webb bevriende muzikanten in en worden er ook een aantal “special guests” gevraagd een bijdrage te leveren. Zo hebben o.a. Quo’s huidige bassist John “Rhino” Edwards en Quo’s originele bassist Alan Lancaster eraan meegewerkt en zijn Muse bassist Chris Wolstenholme en Queen gitarist Brian May eveneens te horen. Het resultaat is Over and out, een plaat waarop de verschillende kanten van Parfitt zijn samengebracht met een uiteenlopende mix van rock, pop, ballads en zelfs een vleugje rock & roll. Hij mag dan altijd het imago hebben gehad van een rocker maar Parfitt was veel meer dan dat. Als je de oude Quoplaten erbij haalt kun je zien dat veel ballads juist van hem afkomstig zijn. Over and out laat dan ook die andere kant van hem zien en is dus niet het keiharde rockalbum waar veel fans wellicht op hadden gehoopt. Desondanks is het album wel degelijk de moeite waard.
Dat is vooral te danken aan Parfitt zelf. Het is duidelijk te horen dat hij fysiek het nodige doorstaan heeft dat laatste jaar waardoor zijn stem zeer breekbaar klinkt. Het geeft het album echter een extra lading. En dan met name de ballads. Zo gaat de tekst van het titelnummer in combinatie met zijn stem door merg en been. Twinkletoes met Brian May op gitaar is ook een pareltje met een heerlijke jaren 80 sound. Voor de gemiddelde Quofan zullen songs als Lonesome road, Fight for every heartbeat en het aanstekelijke Everybody knows how to fly het meest aanspreken. Die hadden niet misstaan op een van de latere Quoalbums. Maar ondanks de nodige overeenkomsten klinkt het toch niet als Quo. Het is een echte soloplaat geworden. En dat is best een compliment want het zou heel makkelijk zijn geweest om er een album alá Quo van te maken. Dat is dus niet het geval. Zo doet de ballad When I was fallin in love erg denken aan The Travelling Wilburys of het recente werk van Jeff Lynne’s ELO. Niet alle songs zijn even geslaagd. Without you is wel erg zoet en Lock myself away is niets meer dan een simpel rock & roll deuntje. Overigens wel met uitstekend gitaarwerk van Webb. Het catchy poprock nummer Long distance love is daarentegen één van de hoogtepunten van het album en is terecht gekozen als de nieuwe single.
In 1985 maakte Parfitt al eerder een soloplaat die echter nooit officieel is uitgebracht. Een aantal van die songs zijn later gebruikt als b-kantjes van Quosingles. Halloween is er daar één van. Parfitt heeft het altijd jammer gevonden dat het nooit op een volwaardig album terecht is gekomen en dat is de reden dat dit nu alsnog is gebeurd. Buiten het feit dat dit nummer opnieuw is gemixt, is het echter wel exact dezelfde versie. Er is verder niet aan gesleuteld. Het is dan ook de ideale afsluiter van deze plaat want je hoort Parfitt nog eenmaal ouderwets tekeer gaan waarna het definitief “over and out” is. Voor de liefhebbers worden er twee verschillende versies uitgebracht. De standaard uitvoering met de gepolijste, groots klinkende mix en een ruwe versie genaamd The Band’s Mix. Er zitten wel degelijk verschillen in maar die zijn ook weer niet zo heel groot. De stevigere songs komen op de ruwe mix iets beter tot hun recht maar de ballads hebben meer baat bij de gepolijste mix. Beide versies zijn gemixt door producer Ash Howes.
Conclusie is dat Over and out een dikke voldoende krijgt en dat de meeste fans het een prima plaat zullen vinden. Een waardige afsluiting van een fantastisch leven en carrière. Releasedatum: 23 maart.