Zo niet in de VS, het aangenomen thuisland van deze Ozzie. Daar heeft zijn muzikale carrière weliswaar ook zijn piek gehad, maar hij verdween daar nooit uit beeld door zijn acteerwerk, in soaps en recentelijk bijvoorbeeld ook in de HBO-serie True Detective en in Californication. Zijn deelname aan de Sound City-documentaire van Dave Grohl en zijn bijdrage aan de soundtrack daarvan met de Foo’s zorgde weer voor wat extra credibility.
Die credibility was dik verdiend, want Springfield mag dan wel happy-go-lucky-poprock maken, hij is in het genre een van de betere representanten en op elk album staan iedere keer weer tracks die ogenblikkelijk blijven hangen. Op dit album zijn dat bijvoorbeeld “Miss Mayhem” en “Pay It Forward”. Waar andere artiesten uit de eighties moeite hebben de sound uit die tijd los te laten, hebben Springfield en bassist/producer Matt Bissonette (David Lee Roth, Joe Satriani, Elton John) de stopverftoetsen en bakken echo terzijde geschoven en gezorgd voor een helder geluid.
Zoals altijd bij Springfield is een deel van de songs wat voorspelbaar – goed, maar voorspelbaar. Het hoort ook een beetje bij het genre: een fijne riff, een simpel meezingrefreintje en na drie of vier minuten zit het er weer op. Op Rocket Science is een deel van de poprocksongs voorzien van een scheutje country-instrumentatie en dat werkt wonderbaarlijk goed. Dobro’s, Fiddles, banjo’s, mandolines, het klinkt allemaal reuze lekker. De volgende keer mag ‘ie dat van mij wel een heel album lang doen. “All Hands On Deck” is de enige vreemde eend in de bijt. De zwaar op Ierse leest geschoeide melodie is wat mij betreft ook net iets te afwijkend ten opzichte van de rest van het album.
Al met al doet Springfield wat we van hem gewend zijn en is Rocket Science een prettig wegluisterend album met een paar uitschieters. De hoogtijdagen van het genre zijn dan wel voorbij, Springfield weet nog steeds prima hoe je een poprockalbum maakt.
Rick Springfield website