Rick Springfield – The Snake King

Rick Springfield mag dan in deze contreien niet de grote naam zijn die hij in Noord-Amerika is, ook hier kennen we hem van de vrolijke drieminuten-poprockdeuntjes. Hoewel hij daarin wel degelijk regelmatig serieuze onderwerpen aansnijdt, leek een uitstapje naar de blues niet voor de hand te liggen. Toch heeft Springfield dat nu gedaan op het album The Snake King.
De titels zijn soms opmerkelijk. Suicide Manifesto, waarin hij zingt over de depressies waarmee hij al zijn hele leven kampt bijvoorbeeld. En bij een poprocker met bijbanen als soapacteur verwacht je geen titels als Santa Is An Anagram en Jesus Was An Atheist.
In de laatste track zit het couplet “Mary was a pragmatist/And virgin rolled in one/One day she said to Joseph/’Joe, I think the time has come/Your boy needs to get a job/Try the laundromat’/Joseph said, ‘he ain’t my boy/I think we settled that’/Mary said something about/Semantics with a smile/Joe said, ‘I’m going drinkin’/I’ll be back in a little while'” Het is een dosis humor, relativering en luchtigheid die veel van zijn landgenoten heden ten dage niet kunnen opbrengen en het toont aan hoe vaardig de tekstschrijver Springfield is.
Ik was erg benieuwd wat hij muzikaal zou brengen. Zou hij vol de blues induiken of zou hij toch vooral voor poprock met een bluessausje kiezen? Het heeft zijn Bruce Springsteen-momenten, zoals opener In The Land Of The Blind, maar meestal heeft Springfield een verrassend goed geslaagde mengvorm weten te vinden. Hij is nog steeds de man van hypermelodieuze radiorock, maar de blueselementen zijn echt en oprecht. The Devil That You Know had qua melodie prima op andere albums van Springfield kunnen staan, maar de mondharmonica maakt er een echte bluestrack van, Little Demon (Parts 1 And 2) heeft een akoestisch gitaarloopje dat heel prominent is en het titelnummer heeft een fijne slidegitaar. Zo weet Springfield iedere keer weer echte blueselementen te vinden, veelal in tracks die nog steeds fijne, puntige songs van 3 of 4 minuten zijn.
Afsluiter Orpheus In The Underworld is een behoorlijke verrassing: ruim tien minuten, met in de tekst zo’n beetje alle elementen die eerder op het album aan de orde komen, te weten geloof, nationale en internationale politiek en het lot van de mensheid. Het is een van de beste tracks op het album.
Springfield is op The Snake King niet vrolijk en optimistisch, maar daar komt waarschijnlijk de keuze voor blues ook vandaan. Vooraf had ik mijn twijfels of Springfield op dit album wel genoeg aftand zou nemen tot de poprock die we van hem gewend zijn. Die twijfels waren volkomen overbodig. The Snake King is een van zijn meest geslaagde albums geworden.
 

Rick Springfield website