Een pakkende bandnaam die wel duidelijk maakt, waar we hier mee te maken hebben; de riffs vliegen je inderdaad om de oren, en ze klinken nog verrekte lekker ook! 39 Serpent Power is het derde album van deze mannen uit Californië, waarvan deze de eerste is bij Ripple Music.
Via Bandcamp links was ik het voorgaande materiaal al eens tegengekomen, wat mij toch wel erg aansprak. Fysieke muziek van de band was ik echter nog niet aan toe gekomen, maar na beluistering van dit nieuwste album, zal hier waarschijnlijk wel verandering in komen. Rifflord maakt stoner metal die behoorlijk tegen de klassieke heavy metal aanleunt, maar toch een heel eigen smoelwerk heeft.
Opener Serpent Power heeft een opbouw die doet denken aan vrij traditionele bombastische metal, en schiet daarna met een Motörhead agressie en energie uit de Overkill drum-startblokken, waarna het via een vliegende solo naar het einde kan doorjakkeren. De eerste fase van het navolgende Ohm Ripper blijft nog steeds op snelheid, waarna de interessante breaks, hooks en andere verrassingen in het arrangement je overspoelen in al hun heftigheid.
In Blessed Life komt de dreinende stoner groove meer naar boven en met die binnenkomende stinkende solo, weet ik al dat dit nummer me waarschijnlijk te snel afgelopen zal zijn; jawel, deze had veeeel langer gemogen. Daarna volgt ook nog een stukje (heel heftige) grunge-achtige invloed in LM308, wat het ook erg goed doet. O ja, als we het dan toch over die verschillende invloeden hebben, dan ben ik denk ik nog vergeten dat ook een behoorlijk portie thrash metal zo nu en dan teruggevonden kan worden.
Een hoogtepunt is het logge gevaarte genaamd Grim Creeper. De naam zegt het al: lomp, bevreemdend en creepy. Ik zie dit live al voor me; het publiek lomp headbangend voor het podium, wachtend op die slide, de lick naar de versnelling voor een korte mosh-pit en weer terug naar die lompe drive voor de afgronding. Church Keys en Hoof zijn regelrechte technische hoogstandjes; kundige riffs en breaks en bijzonder mooie dubbele lijnen, waarbij er in Hoof ook nog een freaky passage zit die zelfs bij Zappa niet misstaan had. De eigenlijk best wervelende afsluiter Tumbleweed klinkt hierna bijna een beetje gewoontjes, maar is toch stiekem die wervelende afsluiter; puik album!