Dat Emmett nog op goede voet staat met Moore en Levine mag blijken uit het feit dat het album is opgenomen in de MetalWorks studio (eigenaar: Gil Moore) en dat ze beiden een bijdrage hebben geleverd aan dit album, op de bonustrack “Grand Parade”. Daarnaast heeft Emmett nóg twee landgenoten gerekruteerd: James Labrie (Dream Theater) en Alex Lifeson (Rush).
De band bestaat naast Emmett uit muzikanten waar hij de laatste decennia al vaker heeft gewerkt. Dave Dunlop (gitaar) is al heel lang Emmetts muzikale partner in crime in The Strung-Out Troubadours en The Troubs, terwijl Steve Skingley (bas) en Paul DeLong (drums) ook eerder bij Emmetts jazz-escapades betrokken waren.
Het album begint met een lekkere up-tempo rocker, “Stand Still”. Het eerste wat opvalt is dat Emmett’s zang een stuk minder hoog is dan bij Triumph. De leeftijd zal ongetwijfeld meespelen bij het feit dat die stem wat lager geworden is, maar dat even later hij naast LaBrie overeind blijft op (het verder overigens nogal matte) “I Sing” zegt genoeg. Zingen kan hij nog steeds.
Dat er jazzy invloeden in zitten is dan ook niet zo gek, maar toch zijn die minder prominent dan je misschien zou verwachten. Ze zitten met name in de rustiger songs, zoals “My Cathedral”, “When You Were My Baby” en vooral het Steely Dan-achtige “Sweet Tooth”. De steviger songs zitten aan het begin en aan het einde van het album. De afsluiters zijn de lekkere rocker “End Of The Line”, met LaBrie én Lifeson, en de rockballad en bonustrack “Grand Parade”, met Moore en Levine. Het is een geslaagd einde van een geslaagd album. En die gasten? Ach, best leuk, maar als Emmett iets laat horen is het dat hij die gasten niet nódig had. Zijn gitaarspel is als altijd melodieus en verfijnd, of het nu een rocker is of dat het een bluesy of jazzy tintje heeft.
RES9 is een heel gevarieerd album waarop Emmett laat horen het allemaal nog bepaald niet verleerd te zijn. Van mij mag er een vervolg komen.
Rik Emmett website