Volle bak vanavond in 013. Niet vreemd want de headliner neemt twee toffe up and coming bands mee. Een combinatie die een breed punkpubliek zal aanspreken.
Spiritual Cramp uit San Fransicso klinkt alsof de kinderen van The Ramones en The Clash zijn opgegroeid met The Killers. Kortom, punkrock met een indierock randje. Vocalist Michael Bingham is zo’n beetje de ideale frontman. Niet alleen heeft hij een goede stem, hij heeft ook de looks en attitude. Vol zelfvertrouwen rockt hij op het podium, spelend en slingerend met zijn microfoon en standaard. Hij start de show met een dikke winterjas, die niet lang aan blijft. Uiteindelijk gaat ook zijn shirt uit en toont hij ons zijn indrukwekkende, getatoeëerde torso. Het is ook dat fysiek krachtige dat hem een extra sterke uitstraling op het podium geeft. Zijn praatjes tussen de nummers door zijn wat minder inspirerend en worden wat lauw ontvangen door het nog op te warmen publiek. Muzikaal gezien is het opzwepend genoeg en verdient de toetsenist bonuspunten door zijn energieke werk met de tamboerijn. Prima warming up met als hoogtepunt het catchy Talkin’ On The Internet.
Er was genoeg te doen over de supergroep L.S. Dunes. Met leden van My Chemical Romance, Coheed and Cambria, Circa Survive en Thursday in de gelederen is het niet gek dat ze meer een special guest zijn dan voorprogramma. Het valt meteen op dat het allemaal net wat rauwer klinkt live, niet in de laaste plaats door te starten met Permanent Rebellion. Schreef ik in mijn albumreview nog dat het niet zozeer als post-hardcore klinkt gaat dat redelijk overboord hier. De stem van vocalist Anthony Green klinkt een stuk agressiever en wilder dan op de plaat. Ook het gitaargeluid schuurt net wat meer en klinkt minder braaf. Net als de frontman van de voorganger heeft Anthony flink wat energie. Soms zijn de gemaakte gebaren en bewegingen wat raadselachtig, maar hij weet ons zeker te boeien. De setlist is een mix van ouder (in hoeverre je daar, bij een nieuwe band over kunt spreken) en nieuwer werk. Natuurlijk ontbreekt het titelnummer van de nieuwe plaat, Violet, ook afgedrukt op de backdrop niet.
De zaal is echt afgeladen vol als Rise Against energiek start met Sattelite. Voor een punkrockband is dit natuurlijk een bizar grote zaal en maakt de hele show een opmerkelijk gestroomlijnde indruk. Stadionpunkrock! Het valt meteen op hoe opgewekt en vrolijk frontman Tim McIlrath is. Zijn grote glimlach en oplichtende, twee-kleurige, ogen lichten op! Al dan niet met gitaar omgegespt zit hij vol energie en al snel klimt hij tegen de barrière aan. Waar het publiek eerder redelijk tam was, komt er een stroom van crowdsurfers op gang. Rise Against heeft zijn eigen vangploeg tussen de 013 Security staan, dan weet je meteen welk formaat de band intussen heeft én hoe goed ze voorbereid zijn.
Je zou het door het catchy geluid bijna vergeten, maar Rise Against is zonder meer een politieke band, zoals het bij punkrock hoort. Dat wil zeggen dat Tim niet te beroerd is een paar flinke speeches af te steken. Hoe goed hij dat kan en hoe trouw zijn fans zijn, blijkt uit het feit dat niemand ‘spelen!’ roept. Laten we wel wezen, we kunnen ook wel wat hoop en inspiratie gebruiken. Tim roept ons dan ook op om die hoop niet te verliezen en te blijven strijden voor de goede zaak, verwijzend, natuurlijk naar de huidige president van zijn land. Hij stelt dat we in Europa verdraagzamer zijn omdat we allemaal omringd zijn door andere landen. Helaas lijkt hij niet te weten dat ook hier die verdraagzaamheid tanende is.
De gevoelige snaar wordt letterlijk geraakt bij een aantal akoestische nummers zoals People Live Here en Swing Life Away. Mooi dat Tim’s stem, én de nummers ook overeind blijven in een dergelijke ingetogen vorm. Het is wel duidelijk dat de band de hint heeft gekregen dat vooral het oudere werk het goed doet bij het publiek. Zo ontbreken dan ook knallers als Help Is On The Way, Prayer For The Refugee en de afsluiter (in het toegift) Savior.
Een gevarieerde avond die door een ieder zeer gewaardeerd werd. Rise Against kan het nog, en met de veelbelovende acts in het voorprogramma is wederom bewezen dat punkrock niet dood is. Het koopt gewoon grote zalen uit.
Foto’s: Liza van de Ven