Het is als de dag van gisteren dat Anthrax en Public Enemy de handen ineen sloegen en met een verpletterende versie van Bring The Noise kwamen in 1991. De energie en megagroove dreunt nog altijd in mijn geheugen door. En met het nieuwe album Showdown van Rise Of The Northstar krijgt deze herinnering weer meer betekenis. Het heeft drie jaar geduurd, maar Rise Of The Northstar geeft The Legacy Of Shi dan toch een vervolg.
Het album is gemixt door Johann Meyer (Gojira) en dat is te horen. Het geluid is vet en imposant en dat komt de muziek van Rise Of The Northstar zeker ten goede. Met The Anthem komen ze heftig groovend uit de startblokken en de eerste minuut is goud waard. Het is de opmaat voor de tweede single Showdown. Een werkelijk uitstekende single die het geluid van de band mooi representeert. Eva B. en Air One zetten een stevige groove in terwijl bassist Yori en drummer Phantom de compositie van een granieten fundering voorzien. Een uitstekende voedingsbodem voor Vithia om zijn hiphop/rapvocalen de ether in te slingeren. Qua energielevel moet ik denken aan bijvoorbeeld Magoa hoewel er zeker ook Slipknotelementen in te vinden zijn. Zoals in de bio valt te lezen: “you will want to jump to the groove, you will headbang to the heaviness, mosh to the hardcore breakdowns, break your neck to the thrash riffing, sing along to the choruses and feel goosebumps”. Daar is niets teveel aan gezegd. De tweede single Third Strike is daarbij zeker de belichaming van bovenstaand citaat. Opvallend is het drumwerk van Phantom en de vibe van Slipknot die de single in zich heeft.
Minder uptempo maar minstens zo overweldigend zijn bijvoorbeeld Crank It Up en One Love. Twee composities die vooral opvallen door het aantrekkelijke karakter en de sterke refreinen. De langzame groove in One Love daagt Vithia uit tot echte rap/metalzang. Leuk vind ik het feit dat de band niet schuwt om in de Franse moedertaal te zingen. One Love is daarbij zo’n compositie die aanspreekt en waarbij ik me kan voorstellen dat menig veld tijdens het festivalseizoen op en neer gaat. Eenzelfde gevoel wordt me gegeven in Raijin. Langzaam en zwaar overtuigt Rise Of The Northstar.
Lekker uptempo kan Rise Of The Northstar ook tekeer gaan. Shogun No Shi start vrij snel maar de keizer is al snel even buiten adem en gaat weer over in een vertrouwde groovemelodie hoewel het tempo nog wel geregeld even opgevoerd wordt. Na ruim twee minuten verandert het in een megagroove. Tijd voor rust in Clan lijkt me dan zo, maar het blijkt allemaal een opwarmertje te zijn voor een compositie waarin het rapgeluid goed aanwezig en de meezingfactor wederom hoog is. Vanuit het crossovergeluid dat de band kenmerkt loopt het van de nu-metal naar de hardcore en terug. Het einde van Clan is verrassend met een lange, doch heerlijk rustige gitaarsolo. Je verwacht het niet, maar het past heel goed.
Met Golden Arrow en Rise sluit Rise Of The Northstar het album op een prettige hardcoremanier af. Showdown is een heerlijk album wanneer je het geluid van een crossoverband prettig vindt en wanneer je het groovende beukende rappende energieke geluid van Rise Of The Northstar tot in je tenen wil voelen. Ik weet wel waar ik ga staan bij Alcatraz.