Rise To Fall – Into Zero

Het rommelt bij Machine Head nu de drummer en gitarist beiden opgestapt zijn en Robb Flynn en zijn bassist alleen overblijven. Robb Flynn heeft echter aangegeven dat dit niet het einde van Machine Head is, maar de tijd zal het leren.
Het is wel jammer, maar aan de andere kant is er ook weer meer ruimte in de vijver van de Death Melodic Metal en daar past het album Into Zero van Rise To Fall dan weer in.
Niet alleen lijkt zanger Dalay Tarda op Robb, ook de muziek op Into Zero heeft sterke overeenkomsten met Machine Head. De krachtige zang die, vooral in de refreinen, afgewisseld wordt met melodieuze (samen)zang die enerzijds voor een mooi contrast zorgt en anderzijds de composities heel aanstekelijk maken. Die opbouw in de composities lijkt daarbij ook op het geluid dat In Flames neerzet. Vooralsnog een geslaagde opzet van Rise To Fall.
Rise To Fall weet het geheel sterk op te bouwen. In The Descendant met een (elektronisch) intro dat nieuwsgierig maakt en de ultrasnelle drumpartijen van Xabier Del Val die voor een flinke versnelling zorgt. Zijn drumwerk pusht het geheel als een raket naar voren. Ook In The Wrong Hands is hij de katalysator om even plaats te maken voor een mooi tussenstuk voordat het grove geweld weer losbarst. De sfeer is onveranderlijk bij composities als Acid Drops, House Of Crosses en Virgin Land om in The Empress even gas terug te nemen. De composities is wat meer gangbaar en relatief rustig voor Rise To Fall. Daarbij is het karakter wel sterk.
Met Temptation Feeds On Our Weakness is het uit met de rust. Een ultrasnel en krachtig intro luidt de compositie in die melodieus vorm krijgt door het gitaarwerk van Hugo Markaida en Dann Hoyos. Samen met het opzwepende drumwerk zorgt het gitaargeluid voor een mooi metaldecor.
Tot nog toe heb ik me nog geen moment verveeld met Into Zero en de groove van Effects Of The Terrestrial Syndrome doet wederom denken aan het geluid van In Flames. Een sfeerbeeld dat in Survivor terugkomt en waarin de gitaarmelodie nogmaals de show steelt. De coupletten worden qua zang sterk neergezet door Dalay terwijl de clean vocals de refreinen vullen.
Twaalf composities lang weet Rise To Fall op het vierde album te boeien. Het geluid is heel consistent waardoor het gehele album oppervlakkig kan overkomen. Ik heb echter genoeg subtiele verschillen mogen ontdekken in de melodieën die Rise To Fall heeft neergezet. Robb Flynn mag wel opschieten.