Rising Insane – Afterglow

Afterglow is alweer het derde album van deze Duitse metalcoreband die vanaf het debuut Nation in 2017 sterk weten te overtuigen met vette composities waarin kracht en melodie hand in hand gaan en waar een volwassen geluid opgetuigd is met een jeugdig elan.
Dat is op het nieuwe album Afterglow niet anders. Rising Insane doet waar het goed in is en hebben hun energie nog altijd in de goede richting weten te bewegen. Centraal thema op het album is de wanhoop en vooral de tijd die het kost om van traumatische ervaringen los te komen. Titelnummer Afterglow zet de toon voor het album en spreekt meteen aan met het precaire evenwicht van kracht en melodie die perfect is vormgegeven in deze compositie. In Meant To Live reflecteert de band op het eigen kunnen. Ze staan stil bij hetgeen ze al hebben bereikt en juist deze momenten van succes (in alle vormen) houden je overeind in moeilijke tijden. De compositie heeft een dijk van een melodie in zich en de hip-hop/rapstukken elementen in de gruntpartijen stuwen de spanning mooi op om daarna toe te werken aan het aanstekelijke refrein. Dat hiphopachtige accent komt terug in The Surface waarin de grens tussen positieve ontwikkelingen en depressieve momenten flinterdun blijkt te zijn. Naast de prettige melodie zet Rising Insane hier een drumpartij in die bij een doorsnee deathmetalband niet zou misstaan. Het scherpe gitaargeluid op de achtergrond geeft het geheel daarbij een pittig accent.
Wat opvalt is de onophoudelijke energiestroom die uit de boxen stroomt en je lijf volstopt met een adrenaline-injectie. Oxygen is daar zeker een mooi voorbeeld van. Een vette opgeladen energiebom geeft de juiste impuls in een vette setting waarin een stevige breakdown alles nog even op scherp zet. En breakdowns zijn er nog wel meer op het album te vinden zoals in bijvoorbeeld Broken Homes of de subtiele breakdown in Bend And Break.
Het zijn niet de enige zwaartepunten op het album want de compositie War start al vol en zwaar waarin de drum als een pneumatische specht de maat slaat. Dat gevoel uit War komt ook terug in Breakout. Opvallend is hier de samenzang tussen clean vocals en gruntpartijen. Ik ben gewend dat ze naast elkaar de compositie vormgeven, maar in Breakout kun je de beide zangstijlen als een duet zien. Het contrast in de rustigere momenten wordt hier neergezet door de bas- en drumpartij om van daaruit sterk groovend voort te gaan.
Los van de energieke impuls op het album laat Rising Insane in Flightless Bird gevoelsmatig een wat andere kant zien. Het is bijna lief, hoewel de metafoor van de vogel die nooit meer zal kunnen vliegen anders doet vermoeden. Gaandeweg de compositie sluipen de pittige elementen er wel in en al met al kun je niet anders dan je aangetrokken voelen door deze compositie. Ook de afsluiter Imprisoned biedt een gevoelige opsteker. De compositie kan, zo aan het eind van het album, gezien worden als de helpende hand van Rising Insane die je kunt grijpen in moeilijke tijden om samen met de muziek van hen hoop en kracht te vinden die je er doorheen kunt slepen. Een prachtig idee in een prachtig jasje waarmee het album in stijl en krachtig wordt afgesloten.
Met Nation in 2017 wist ik al dat Rising Insane een belofte zou zijn voor de metalcore. En ondertussen weet ik zeker, na een paar uitstekende (en toch veelzijdige) albums dat de band ook  precies het gevoel op de juiste momenten weet te raken. Albums die gekenmerkt worden door een vet en vol(wassen) geluid, aanstekelijke melodieën en een brok energie die duurzaam half Bremen zou kunnen voorzien van de behoefte. Afterglow is wederom een sterk album met louter goede composities.