Rival Sons – Melkweg (Amsterdam) 28-2-2019

Het gaat goed met Rival Sons. Het nieuwe album Feral roots kan rekenen op louter positieve recensies en ook op het podium lijkt het heilige vuur ouderwets te zijn opgelaaid. De berichten vooraf over de huidige tour zijn lovend en het belooft dan ook een heerlijk avondje te worden in een volledig uitverkochte Max. De Melkweg staat vrijwel altijd in het tourschema van de groep al moet na deze avond wellicht de conclusie getrokken worden dat de hoofdstedelijke poptempel inmiddels te klein is geworden voor Rival Sons.
Een toekomstige arena act zoals de groep jaren geleden door menig journalist werd bestempeld, is Rival Sons nooit geworden. En dat is eigenlijk maar goed ook. Een optreden van de heren moet je namelijk niet alleen zien maar vooral ook voelen en ondergaan. Dat is namelijk exact wat er deze avond in een kolkende zaal gebeurt. De intensiteit van de muziek en de beleving van zanger Jay Buchanan komen nou eenmaal het best tot zijn recht in een kleine zaal. Voeg daar ook nog eens een formidabel geluid bij en de avond kan niet meer stuk.
Vanaf de eerste tonen van Back in the woods valt alles op zijn plek. Het geluid is zo indrukwekkend dat je letterlijk een siddering door de zaal voelt gaan waardoor de sfeer direct optimaal is. De vette gitaarsound van Scott Holiday is overweldigend. Hij lijkt alle gitaarriffs moeiteloos uit zijn maatpak te schudden. Ook drummer Michael Miley lijkt er door de jaren heen alleen maar beter op geworden te zijn. Dit is zo’n avond waarop alles lijkt te kloppen. Visueel ziet het geheel er eveneens zeer fraai uit. De prachtige hoes van de nieuwe plaat fungeert als backdrop en het licht is smaakvol. Om niemand iets tekort te doen draait Rival Sons toch voornamelijk om Buchanan en Holiday. Vooral Buchanan lijkt er door de jaren heen een stuk ontspannender bij te staan en geniet oprecht van de sfeer. Bovendien is hij zeer goed bij stem en legt hij zijn hele ziel en zaligheid in het optreden.
Hoe goed het nieuwe album eigenlijk is wordt gedurende de avond wel duidelijk. Geweldige songs als End of forever, Do your worst, Sugar on the bone en het wonderschone titelnummer houden moeiteloos stand tussen favorieten als Keep on swinging, Face of light, Pressure and time en het machtige Torture.  De setlist is bovendien slim in elkaar gezet. Er worden niet teveel nieuwe songs achter elkaar gespeeld maar keurig verdeeld over de gehele set en afgewisseld met bekend werk. Hoogtepunt is publieksfavoriet Jordan dat ook voor Buchanan een bijzondere betekenis heeft waar hij voorafgaand uitgebreid over praat. Misschien was dit nu al wel het concert van het jaar.
Het is echter niet alleen de avond van Rival Sons. Ook voorprogramma The Sheepdogs maakt indruk. De Canadese groep timmert al flink wat jaren aan de weg en dat is te horen. De bluesy southern rock met country invloeden en uiterst smaakvol gitaarwerk valt prima in de smaak bij het publiek. En gezien de drukte na afloop bij de merchandise heeft de groep deze avond de nodige zieltjes gewonnen. In alle opzichten een absolute topavond!