Ten eerste, we moeten de vraag stellen (hoewel je het antwoord waarschijnlijk al duizend keer heb moeten geven), wanneer en waarom hebben jullie besloten om een nieuw Riverdogs album te maken?
Eind 2015, heeft Frontiers (ons platenlabel) aan Vivian gevraagd of de Riverdogs geïnteresseerd zouden zijn in het maken van een album. Viv heeft onmiddellijk contact opgenomen met de band (Nick Brophy, Marc Danzeisen en mijzelf, plus onze manager, Paul Liszewski). We hebben er hooguit 30 seconden over nagedacht en zeiden: “ja!”. Daarna keken we al onze schema’s na om wat tijd te vinden om samen te komen en om als een band nummers te gaan schrijven. We wilden geen album via e-mail maken. We zagen dat we een week samen konden zijn in april 2016 en ook in juni 2016. We huurden voor die periodes een schrijf/opnameruimte in Los Angeles. We schreven 6 nummers de eerste keer en 6 nummers tijdens de tweede trip.
Het klinkt als oude vrienden die samen een plaat (en YouTube video’s) maken, kun je ons meer vertellen over het gevoel van het samen muziek maken?
Dat is het belangrijkste element: vrienden schrijven en nemen samen muziek op. We zijn muzikale broers, we zijn die 25-plus jaar vrienden gebleven. We vertrouwen elkaar wanneer het gaat om het maken van liedjes, muziek en teksten. We moedigen elkaar aan en creëren daarom iets nieuws zonder angst…
Voor mij was het zeer interessant hoe we dit album schreven. Omdat we het zo natuurgetrouw mogelijk deden en het zo anders was als hoe het debuutalbum werd geschreven. Ik schreef het merendeel van de muziek op het debuut, met de hulp van Nick. Viv bracht sommige grote nummers in zoals Water From The Moon en America. Dit keer richtten we ons erop de liedjes te schrijven als een band. We hebben niet vooraf besloten dat we deze aanpak van schrijven zouden hanteren. Het ging gewoon van nature zo. Na een aantal jaren niet samen gewerkt te hebben vervielen we gewoon in deze geweldige routine voor het schrijven van nieuwe nummers. De meeste van deze nummers kwamen uit Vivian zijn gedachten of ideeën die hij op zijn telefoon had opgenomen. Elke keer verzamelden we ons in het huis dat we gehuurd hadden voor het schrijven en begonnen de ochtend met koffie en een gesprek. Meestal haalde Viv zijn gitaar, terwijl de rest van ons nog steeds aan het praten en genieten was van onze koffie. Hij begon dan met het spelen van iets. Hij stemde zijn gitaar, bespeelde zijn snaren wat en speelde dan wat cools. Ik liep dan uit de keuken en zei, ‘Wat was dat? I like it!’ Dat was dan het begin van een nieuw nummer.
Wat is de rol van Nick Brophy? Vivian en jij zijn degenen die op de voorgrond staan, maar het lijkt erop dat Nick ook een zeer belangrijke rol heeft.
Nick is altijd een groot onderdeel van het geluid van de Riverdogs geweest. Toen Nick en ik bij de band kwamen wisselde hij van gitaar naar bas. Riverdogs had reeds een lead gitarist. Uiteindelijk verving Viv de gitarist, zo bleef Nick de bas spelen. Nick was altijd onderdeel van het proces van het schrijven van de nummers. Hij was ook de man die altijd het bandgeluid analyseerde en altijd op zoek ging naar wat het was dat ons uniek maakte. Hij onderzocht de gitaarversterkers en de pedaal effecten. Hij keek op welke manier sommige van zijn favoriete bands de bas benaderden. Dat soort dingen. Hij maakt een echte studie van muziek, het opnemen van kunst en het schrijven van muziek. Zijn vaardigheden hebben zich in de afgelopen decennia ontwikkeld tot het punt dat hij een veel gezochte songwriter/engineer/mixer/producent in Nashville is. We zijn zo blij gebruik te kunnen maken van zijn vaardigheden in de band! We zouden California niet gemaakt hebben zonder zijn productie vaardigheden… Echt niet.
Hoe trots ben je dat je zoon Zander meegeschreven heeft aan American Dream? Hij speelde ook een rol bij het maken van de video?
Ja! Mijn zoon Zander is 25 jaar, hij is een pro drummer en een van mijn favoriete muzikanten om mee te werken. Ik wilde een paar ideeën van nummers meenemen voor de eerste Riverdogs songwriting reis, dus ik vroeg Zander met mij een dag te jammen en te schrijven. Dat deden we na een metal opnamesessie in mijn studio. Alles stond nog opgesteld van de sessie. We hadden onze ‘rock koptelefoons’ nog op, dus ik stond slechts op een paar voetstappen van zijn drumstel. Met een zangmicrofoon en mijn rock/pedaal/gitaarversterker aangesloten hebben we gedurende 90 minuten op het hoogste volume gespeeld. Eigenlijk schreven we 2 liedjes in 90 minuten, American Dream en The Revolution Starts Tonight
Zander hielp ook mee achter de schermen tijdens het filmen van American Dream. Op en neer rijden met cast en crew over de rotsachtige heuvels die we aan het filmen waren in het hoge woestijn in het Noordoosten van Los Angeles.
Kun je ons meer vertellen over de reacties tot nu toe op California?
De reacties op California zijn best geweldig. Zeer positieve recensies en zelfs sommige ‘hitlijst actie’ op de BBC in het Verenigd Koninkrijk en bij Billboard in de VS. Ook zijn er nieuwe luisteraars die ons voor de eerste keer ontdekken. Dat is meer dan waar wij op gehoopt hadden! Toen we klaar waren met het opnemen van het album, zei ik tegen Nick, Viv, Marc en Paul, ‘wij hebben precies gedaan wat we wilden doen en dat is een zeldzaamheid in deze business’. Ik wist dat we een album gemaakt hadden waar we in geloofden. Een album waarvan we dachten die Frontiers en onze ervaren fans zouden waarderen. Dat was goed genoeg voor mij.
Zou je ook maar iets veranderen als je California vandaag zou opnemen? Waarom niet of waarom wel?
Ik zou helemaal niks veranderen. We schreven muziek en teksten in-dat-moment, steunden elkaars creativiteit en we hadden plezier om het te doen. We aten Mexicaans elke dag, we voelden ons ‘vrij’ om 12 nummers op te nemen waar we van houden. We voelden dat we trouw bleven aan de visie achter het project. Daarmee was het 100% succesvol, voordat we het überhaupt voor iedereen speelden.
Wat betreft een tour, dat is een vraagteken nu. Logistiek gezien, met mij in Canada, Nick in Nashville en Marc en Viv in Los Angeles is het een (dure) uitdaging om ons in een repetitieruimte te krijgen voor een paar dagen. Alles is echter mogelijk. Ik ben gewoon aan het genieten van de rit tot op dit punt. We zullen zien waar het ons brengt. Nederland zou bovenaan staan van mijn ‘verlanglijstje’ voor potentiële Riverdogs optredens. Ik voel me er altijd zeer welkom.
Wat zijn je plannen voor de toekomst? Is het waarschijnlijk dat er in de nabije toekomst meer Riverdogs muziek zal zijn?
Ik hoop dat Riverdogs meer liedjes gaan schrijven en meer albums gaan maken. Het voelt alsof we toegetreden zijn bij een ‘familie’ bij Frontiers. Ik ken veel van de muzikanten bij Frontiers en ik hou echt van de manier waarop Frontiers artiesten samenbrengt voor projecten. Ze hebben al deze ervaren/ ‘klassieke’ artiesten op hun rooster, maar ook een zeer moderne manier van marketing en distributie van producten. Dat alles met behulp van sociale media.
De laatste keer dat we je zagen in Nederland was met de solo optredens samen met je zoon Zander en dochter Rose. Wat kunnen we verwachten van Rob Lamothe (en familie) in de nabije toekomst?
Mijn zonen (Josh 29 en Zander, 25), mijn dochter (Rose, 21) en ik brengen een album uit genaamd And The River Reveals Herself. Dit doen we onder de naam van onze band, Dollarstore Hacksaw. We schreven en namen alle instrumenten en zang samen op. Ik werkte samen met een paar van mijn favoriete schrijvers op een aantal van de teksten. Veel van de muziek was geïmproviseerd en in-het-moment. Het is opgenomen in mijn huis en in mijn studio. Dat album wordt uitgebracht in de herfst van 2017!
Toevallig komen een paar van mijn vrienden uit Nederland deze week (juli – Ron) in mijn kleine stad in Canada. We gaan muziek schrijven en opnemen. Of ik op ga treden in Nederland weet ik niet op dit moment. Ik heb veel gepland voor de rest van dit jaar!
In 2012, ik denk tijdens je laatste optreden in Nederland, heb je gesproken over ‘pensioen’ toen je het had over jouw muziek. Maar nu, wanneer ik zie en lees waar je bij betrokken bent, heb ik het idee dat musiceren terug op nummer één is? Of is dat nog steeds familie en ander (sociaal) werk?
Voor mij zijn mijn familie en mijn persoonlijk leven heel belangrijk. Mijn inspanningen voor de gemeenschap (frontlinie crisiswerk, ‘politiek getinte’ gemeenschap initiatieven, vrijwilligerswerk voor de Raad van bestuur voor een grote non-profit organisatie die programma’s verzorgt voor de jeugd en hun gezinnen) is met elkaar en met mijn eigen gezin verbonden. Muziek past in en rond mijn prioriteiten.
Iets wat je wilde zeggen, maar nooit werd gevraagd…
‘Ik snap het. De wereld verandert… en mensen zijn bang voor verandering. Maar, ik ben op een punt gekomen waar ik geen interesse meer heb in het proberen te vinden van gemeenschappelijke raakvlakken met iedereen wiens ‘geloof’, privileges (en de onwetendheid welke verantwoordelijkheden dit privilege met zich meebrengt) of vooroordelen schade toebrengen door anderen te marginaliseren, discrimineren of te onderdrukken.’
http://riverdogsmusic.com/