Het is een week van uitersten. Op woensdag 24 mei sta ik tussen duizenden uitzinnige fans om de altijd wervelende en uitbundige show van Kiss mee te maken. Een show die nooit verveelt en me diep gelukkig maakt. Op donderdag 25 mei ervaar ik het geluk eveneens bij het optreden van de meer ingetogen Riverside, maar dan op een heel ander level. Het is sowieso een bijzonder (emotioneel) weerzien met de band, omdat dit optreden in ‘Creative Colors Zaal’ in de Boerderij in Zoetermeer het eerste ‘fysieke’ contact is met hen sinds het plotselinge overlijden van gitarist Piotr Grudzinski in februari 2016. Zoals verwacht is de Creative Colors Zaal vanavond uitverkocht. Ten aanzien van het puubliek is het percentage vrouwen vrij laag, hoewel het percentage vrouwen dat op de eerste rij, geplakt tegen het podium aan, onevenredig hoog is ten aanzien van het algemene gemiddelde vanavond.
Om half negen vullen de ambienttonen van het laatste album Eye Of The Soundscape de zaal nog, maar rond kwart voor negen betreden zanger/bassist Mariusz Duda, toetsenist Michal Lapaj en drummer Piotr Kozieradzki het podium. Het gemis van gitarist Piotr is visueel aanwezig. Mariusz zoekt meteen de interactie met het publiek en start met een klein verhaal om daarna het concert te beginnen met Coda. De uitvoering is kwalitatief meteen ijzersterk en Mariusz zingt loepzuiver. Halverwege Coda verschijnt gitarist Maciej Meller. Een gitarist die door de band gekozen is om de plaats van Piotr in te vullen omdat hij het geluid goed neer weet te zetten. Daarnaast is Maciej een goede vriend van de band (hij heeft met Mariusz en drummer Matthias Golyzniaka afgelopen jaar een project gevormd en samen een album afgeleverd) en is zijn rol op het podium bescheiden.
Het verhaal van Riverside gaat verder met Second Life Syndrome. Het titelnummer van het album uit 2005. Het aanwezige progminnende publiek wordt meteen een vol kwartier meegenomen in de veelzijdige compositie die bol staat van de complexe drum en baspartijen die schijnbaar eenvoudig door de band de zaal wordt ingeslingerd alsof het niets is. Schijnbaar stoicijsn absorbeert het publiek de hoeveelheid muziek inclusief de vrij psychedelische intermezzo’s . In de minieme hoofdgebaren van het publiek zie je dat iedere noot er één van herkenning is en hier hebben ze met z’n allen op zitten wachten, want na de laatste noot barst het gejuich los.
Iets meer melodieus vervolgt Riverside het optreden met Conceiving You (eveneens van het album Second Life Syndrome). Hoewel het nummer bekend is, is het live goed om te zien welke rol het basgeluid van Mariusz Duda eigenlijk op het totale geluid heeft. Door de combinatie van zien en horen komt het basgeluid extra mooi tot zijn recht.
Een sprongetje naar Love, Fear and The Timemachine in Caterpillar And The Barbered Wire. Tot dusver doet gitarist Maciej Meller het uitstekend. Enerzijds doet hij met zijn spel Piotr even vergeten, anderzijds word je je door het spel van Meller extra bewust van het feit dat Piotr er niet meer is.
Bij de eerste noten van The Depth Of Self-Delusion blijkt maar weer hoeveel prachtige muziek Riverside ondertussen heeft opgenomen. Perfect uitgevoerd gaat dit er ook in als koek bij het publiek dat langzamerhand wat wiegend het schouwspel volgt en meemaakt. Live is het wel een meerwaarde om de compositie te horen zeker wanneer Mariusz Duda even van de gelegenheid gebruik maakt om een bassolo de zaal in te slingeren. De chemie op het podium heeft op mij altijd een goede uitwerking op het volgen van een concert. Het is overduidelijk dat de chemie tussen de vier heren spettert zonder vonken. Er is tijdens deze uitvoering wat meer ruimte voor het gitaargeluid, een ruimte die langzaam verschuift naar het toetsenspel van Michal.
Het favoriete gedeelte van Mariusz Duda volgt. Dat zegt hij tenminste wanneer er een stoel voor hem wordt neergezet en hij akoestisch Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?)uitvoert. Drummer Piotr heeft even vrijaf. Aan het eind vraagt Mariusz heel zachtjes of het publiek mee wil zingen. “Nog een keer”, “iets harder nu”, “nu ook op het balkon”, “voor de laatste keer”, “nog een keer voor de laatste keer”. Deze zinnetjes tussen de zangpartijen bevatten veel humor en het publiek kan dit zeker waarderen.
De muur van geluid wordt in Panic Room weer stevig opgeworpen en het publiek reageert ook feller ondertussen. Riverside hopt van album naar album en kracht en sereniteit wisselen elkaar fel af in Saturate Me. De compositie biedt ruimte aan psychedelische, space-achtige stukken om vanuit die sfeer over te gaan in Escalator Shrine. Een compositie die eenzelfde sfeer uitstraalt en na een externaliserende pyschebeleving weer wat meer vaart neerzet. Ingetogen, energiek maar vooral opzwepend zijn we ondertussen getuige van een (wederom) heerlijk optreden. Een optreden waarbij de klanken van Riverside als opium het publiek bedwelmen en heel even alles doen laten vergeten. Alleen het hier en nu is belangrijk bij dit optreden. Met Before is het eerste gedeelte afgesloten. In de korte periode dat Riverside naar achter is, komt het besef ook dat het (ondertussen) erg warm is in de zaal. Een beetje te warm naar mijn zin.
Dat gevoel verdwijnt weer wanneer de band nogmaals aantreedt. Voor het eerst dit optreden wordt er door Mariusz echt stilgestaan bij het verlies van Piotr Grudzunski. Hij omschrijft de gebeurtenis en het afgelopen jaar als een ‘disaster’ en vertelt hoezeer de bandleden kracht hebben geput uit de vele steunbetuigingen, mooie woorden en berichtjes die zij mochten ontvangen. Zij hebben dat mede als boodschap ontvangen om sterk verder te gaan met Riverside (movin’ on and carry on). Hij bedankt het publiek. “Ik ben me ervan bewust ondertussen dat Riverside geen fans heeft, Riverside heeft een hele grote familie”, aldus Mariusz. Het kan niet anders dat dit verhaal een aanloop is naar de eerste toegift. De compositie die luistert naar de naam Towards The Blue Horizon en leidraad is geworden voor de naam van de tour. Hoewel Towards The Blue Horizon geschreven en opgenomen is samen met Piotr Grudzinski zijn enkele zinsnede uit de compositie zo treffend voor het overlijden en de tijd erna dat het publiek juist deze compositie al vlak na de dood van Piotr heeft ‘gebombardeerd’ tot gedenknummer. Het verdriet en het gemis zal voor ieder Riverside-familielid (lees: fan) voor altijd verbonden zijn met deze compositie. Je kunt een speld horen vallen in de overvolle boerderij in de paar luttele seconden voordat de band van start gaat.
Riverside eindigt waar het begonnen is. Met Coda. Maar nu aan het eind krijgt het publiek Codamet een meer frivool karakter om ervoor te zorgen dat we weggaan met een glimlach in plaats van met tranen in de ogen. Het is de afsluiting van een prachtig optreden. Niemand ontkwam aan dit eerste moment van weerzien. Het publiek stopt niet met klappen en ook Mariusz lijkt geroerd door deze reactie. Het is niet het eerste optreden in deze tour, maar het mag de geschiedenisboeken ingaan als bijzonder, uitmuntend, emotioneel en liefdevol.
Fotografie: Monica Duffels
Riverside – de Boerderij (Zoetermeer) 25/05/2017
437
vorig bericht