Riverside heeft in de afgelopen maanden al meermalen laten weten dat het nieuwe album ID.Entity eraan zit te komen. Met het nieuwe album laat de band rond Mariusz Duda een periode achter zich. Een periode die voornamelijk gevoed werd door melancholie. Met ID.Entity is Riverside terug gegaan naar de wortels van de band. Qua opnameproces is de band daarvoor ook gewoon weer gaan schrijven en opnemen in de oefenruimte om zo de kwaliteiten van Piotr Kozieradski en Michal Lapaj nog beter tot zijn recht te laten komen. Dit in tegenstelling tot de vorige vier albums die voornamelijk in de studio zijn gevormd.
De nieuwe oude identiteit zal zeker liefhebbers van de ‘oude’ Riverside letterlijk al muziek in de oren klinken. Daarbij is het ook een nieuw begin voor de band met de toetreding van Maciej Meller als vaste gitarist bij de band. Tekstueel is Mariusz ook diep gegaan. Hij geeft aan dat je in deze tijd nagenoeg niet echt meer kan schrijven over liefde, vriendschap en verzonnen werelden, omdat de echte wereld om ons heen juist minder optimistisch is. We hebben te maken met een gebrek aan vertrouwen, polarisatie, onzekerheid, leugens, propaganda en leven in een wereld waarin grote techbedrijven de dienst lijken uit te maken. Dit alles is allemaal wel ingebed in prachtige muziek.
Opener Friend Or Foe dat als single naar voren is geschoven is bij de start toch vrij vrolijk, met een mooie rol voor Michal. Het is allemaal easyprogrock dat je voorgeschoteld krijgt en ik moet zelfs denken aan het elektronische geluid van een band als A-ha bij het beluisteren van deze compositie. Zangtechnisch laat Mariusz horen dat hij helder, introvert maar ook weer lekker rauw kan klinken. Naar het einde toe staat het complete instrumentarium centraal en leven de afzonderlijke Riversideleden zich lekker uit waarbij de som der delen een mooie symbiose vormt. Na het rustige inkomertje start Landmine Blast lekker onregelmatig. Maciej lijkt zijn plek te hebben gevonden en Piotr zet de toon indrukwekkend neer. Voor mij kenmerkend is het basgeluid van Mariusz dat als leadinstrument gezien en gehoord mag worden. Hij promoveert de basgitaar naar een plek buiten de ritmesectie om. De riffs van Maciej gaan op een gegeven moment het ritme van Piotr volgen en dat geeft een meer krachtig karakter aan het geheel. De gehele compositie is als een perpetuum mobile neergezet waarbij krachtig en het ingetogen karakter aan het eind van de compositie perfect in balans zijn.
Big Tech Brother is in de stijl van de techreuzen ingeleid waarbij je de voorwaarden moet accepteren om door te mogen gaan. Daarna volgt een stuk muziek waarbij je je een brassband voor kunt stellen die samen de tel kwijt zijn, maar al gauw vinden ze elkaar in een mooi samenspel en vloeit het ritme over in een golvend muziekspel. Het gitaarspel van Maciej stijgt er bovenuit en zet de toon. De zang van Mariusz is helder en hij gebruikt zijn falsetkwaliteiten om het geheel op te lichten. Zijn zang, slechts begeleid door piano, spreekt aan en bouwt spanning op. Een spanningsveld dat kronkelt, vloeit en rustig beweegt hoewel een krachtige uithaal, en bijbehorende tekst, het venijn uitspreekt dat onder de compositie ligt.
Post-truth start wat somber met ‘it wasn’t my best day, today’. Maar muzikaal is het op en top Riverside zoals we in tijden niet gehoord hebben en waar drummer Piotr van ritme wisselt als ware het het gemak waarmee hij schone sokken wisselt. Ook hier wisselen de riffs en het toetsenspel elkaar af in een mooi een-tweetje waarbij ze elkaar ondersteunen en opzwepen. En naar het einde toe is het weer muzikaal smullen van de progressieve klanken, de gitaarsolo en de passie die uit het spel spreekt.
Net over de helft zijn we en ik weet nu al dat ik dit album nog meermalen ga afspelen, want het is subliem wat Riverside met deze ‘wedergeboorte’ weet neer te zetten.
Zoals we al eerder gewend waren start Mariusz een compositie a-capella. Hier is dat The Place Where I Belong. Een compositie die met ruim dertien minuten op de teller al opvalt. Het ingetogen karakter dat door het a-capellastuk is ingezet blijft even voortduren. De emotie stijgt ten top en het is het best om deze op je gemak luid af te spelen. De basloop na drie minuten is de brug naar een meer easy-listening progstuk. Het is weer opvallend hoe zang, gitaar, bas, toetsen en drum afzonderlijk zo’n stempel kunnen drukken op de muziek en samen een prachtige muzikale ervaring voortbrengen. Michal heeft zijn Hammond van zolder gehaald en leeft zich mooi uit. De stukken zang van Mariusz zijn expliciet aanwezig en weten precies de juiste toon te raken. Het vervolg erop laat je meevoeren en even lijkt alles om je heen te versmelten met de muziek die bezit neemt van je. Tekstueel weet Mariusz hier, maar zeker ook op het gehele album, in eenvoudige bewoordingen scherp en treffend zijn boodschap over te brengen.
Na de overweldigende schoonheid in The Place Where I Belong vinden we in I’m Done With You dat lekkere rauwe randje terug waar Riverside ook in het verleden mee wist te overtuigen en laat zien hoe divers het geluid van de band is. Rauw in een toegankelijke progressieve setting zet de band een gevarieerde compositie neer met vele niveaus van intensiteit. Met Self-Aware sluit Riverside het album af. Op zoek naar een eigen ID.entiteit is Self-Aware een verrassende compositie. Het tempo ligt goed in het gehoor en al met al is het allemaal heel gemakkelijk te volgen. Drum, bas en gitaar leggen een mooi basis en Michel ondersteunt het. De oh-oh-oh-oooh’s zijn verrassend neergezet, maar passen wel. Wanneer ingezet wordt op een reggae-achtige manier knipper ik even met mijn ogen, maar ook hier blijkt alles goed in elkaar te passen. En dan beweegt de muziek zich via een stukje met meer progressieve elementen naar ruim drie minuten ‘hypno-rock’. Als een mantra beweegt het outro van Self-Aware zich naar de afsluiting van een prachtig album.
Riverside heeft in de complete carrière al laten horen dat ze binnen het progressieve genre de grenzen zoeken, verkennen en soms oprekken. Dat maakt de band ook uniek. Met ID.Entity hebben ze een rode draad weer gevonden. De tijd van melancholie lijkt voorbij en met Maciej op gitaar is de herinnering aan de overleden Piotr niet verdwenen, maar is zijn plaats stijlvol ingenomen. En met dit viertal heeft de band Riverside zijn wortels weer gevonden om verder te groeien. Een nieuwe tak die met zijn nieuwe wortels het water in de rivier verder mag strelen.