Riverside – Love, Fear And The Time Machine

24 juli jongstleden mocht ik het optreden van Riverside in De Boerderij in Zoetermeer meemaken. Een optreden dat tot op de dag van vandaag veel indruk op me heeft gemaakt. Die avond zag ik een band die live mijn verwachtingen wist te overtreffen met Mariusz Duda in een hoofdrol. Bovendien een band die als geconcentreerde en sublieme eenheid de nummers feilloos weet neer te zetten.
Hoewel we op de betreffende avond al een voorproefje kregen van het nieuwe album, is het nu tijd om het op de markt te brengen. Het zesde album van de band waarvan de titel in de lijn der verwachting uit zes woorden bestaat. Dit keer geen acroniem zoals bij de vorige twee albums, maar een verwijzing naar het centrale thema van het album. Alle nummers hebben te maken met het ‘verandering’. Iedereen heeft te maken met veranderingen in het leven waarbij je veiligheden los (Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?)) moet laten om uiteindelijk te komen tot de veranderingen en te vinden (Found (The Unexpected Flaw Of Searching)) waar je naar op zoek bent. Hoewel dit vaak met angst gepaard gaat, is het een bevrijding en is het album een album dat vooral hoop moet geven. Muzikaal liggen de composities ook lichter in het gehoor en ligt de nadruk sterk op de melodie in de nummers waarbij de keyboards wat naar de achtergrond zijn geplaatst en bas, drums en vooral de gitaar van Piotr Grudzinski centraal staan. Kort door de bocht zou dit nieuwe album op de kruising kunnen liggen van het voorgaande album en het meest recente album van Lunatic Souls.
Maar bovenal is het geluid onmiskenbaar het geluid van Riverside. Het openingsnummer Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?) is werkelijk prachtig. Opvallend zijn de vele muzikale details die langzaam naar de oppervlakte komen drijven bij meerdere luisterbeurten. Het nummer opent heel summier, maar zwelt langzamerhand steeds meer aan. Hoewel het keyboardgeluid van Michal Lapaj wat minder prominent aanwezig is, geeft zijn geluid het nummer wel meer ‘body’. Als geen ander weet Mariusz Duda een repeterend ritme neer te zetten dat je in een groeiende cadans meeneemt naar een vorm van verlichting. Een gave die ook in Caterpillar And The Barbed Wire sterk naar voren komt en basis lijkt te zijn van het makkelijk te verteren Discard Your Fear. Dat het allemaal wat minder zwaar klinkt, betekent niet dat er geen spanning te vinden is op Love, Fear And The Time Machine. Under The Pillow heeft een opzwepend ritme en ook #Addicted grooved lekkeer weg, waarbij het basgeluid van Mariusz de aanzet geeft tot wat komen gaat. Dat Riverside progressieve rock maakt, mag voor velen wel duidelijk zijn. In Saturate Me is dit overduidelijk aanwezig in de zware aanzet van het nummer. Die heftigheid krijgt een prachtig contrast in het stemgeluid van Mariusz. Een stemgeluid dat zonder enige rafels en karteltjes de hemel laat doorschemeren in de sluierwolken die overdrijven. Daar kan ik niet genoeg van krijgen en gelukkig krijg ik dat ook te horen in het prachtige Afloat, het zeer gevarieerde Towards The Blue Horizon en wordt hij akoestisch begeleidt in Time Travellers. Er komt echter altijd een eind aan ook dit album dat met de relatief korte nummers (gemiddeld zes minuten) vrij toegankelijk is. Met het slotnummer Fear (The Unexpected Flaw Of Searching) heeft Riverside me overtuigd. De verwachtingen die ik vooraf had na Shrine Of New Generation Slaves waren sterk aanwezig. Riverside heeft me met dit zesde album een andere richting op gewezen en uiteindelijk heb ik inderdaad gevonden wat ik zocht. Hét album van het jaar in het progressieve genre.
[youtube id=”Vc4MSBVLF2c” align=”left” mode=”normal” autoplay=”no” aspect_ratio=”4:3″ parameters=”https://www.youtube.com/watch?v=Vc4MSBVLF2c”]