De coronapandemie blijft ons allen bij als een periode van grote uitdagingen, waarin sociaal contact vaak beperkt was. In deze tijd vond een groep gelijkgestemde muziekliefhebbers elkaar en werd The Rock and Metal Society opgericht op Facebook, een gemeenschap waar online vriendschappen snel ontstonden en muziek de gedeelde passie werd. De groep groeide gestaag en is inmiddels uitgegroeid tot een van de meest gewaardeerde metalgroepen van Nederland. Na de pandemie kwamen leden al snel samen tijdens concerten, waar zelfs bij eerste ontmoetingen hechte banden werden gevormd. Zo ontstond, door de kracht van een Facebookgroep, een echt groepsgevoel. Vorig jaar werd het bestaan van de groep gevierd met een officiële meeting voor groepsleden, compleet met optredens van bands binnen de gemeenschap. Het enorme succes van die eerste editie leidde ertoe dat dit jaar een tweede editie werd georganiseerd.
In een vrijwel uitverkocht Popei hebben Ilmarinen, DMNG, Caedere, Asgrauw, Deathisfaction en Cthuluminati vandaag de eer om het publiek een avond vol muzikale hoogtepunten te bezorgen. Met deze bands wordt er een diverse line-up geprogrammeerd, boordevol kwaliteit en underground. Tussen de optredens door is er volop gelegenheid voor goede gesprekken, een drankje, hartelijke ontmoetingen en vooral veel knuffels, waarbij iedereen zichzelf mag zijn. Rockportaal is met vijf schrijvers sterk aanwezig om een collectief verslag uit te brengen.
Ilmarinen
Vanaf 13:00 uur opent de foyer van Popei zich voor het publiek, dat al vroeg enthousiast binnenstroomt. Een uur later treedt immers Ilmarinen op en dat belooft op papier een waar feest te worden. Het sextet maakt namelijk vrolijke folkmetal die instrumentaal doet denken aan Korpiklaani, terwijl de vocale stijl associaties oproept met Finntroll. De band verschijnt volledig in vikingstijl en laat in hun driekwartier durende set een keur aan Nederlandse en Engelstalige nummers horen. Het optreden opent met de energieke nummers On The Eastern Road en Lost At Sea. Een bijzonder kenmerk van Ilmarinen is hun gebruik van zowel de viool als de keytar, welke voor unieke dimensies zorgen.
Wie dacht dat dit genre niet serieus te nemen is, komt bedrogen uit: de nummers worden verbonden door verhalende folklore die zowel diepgaand als speels overkomt. Bijzonder is ook de interactie met het publiek, dat zelfs wordt uitgenodigd tot een symbolisch zwaardgevecht, waar graag gehoor aan wordt gegeven. De mannen genieten met volle teugen, maar het ondertussen dansende publiek ervaart op z’n minst hetzelfde.
De meezinger Gold is één van de twee publieksfavorieten, waarbij zowel vocale bijval als enthousiaste bewegingen vanuit de zaal niet uitblijven. De aanstekelijke melodie past perfect in het midden van de set en houdt iedereen bij de les. Bij Blood Eagle voegt de band nog een extra theatrale dimensie toe door zelf een zwaardgevecht te ensceneren, alleen met nog meer grandeur. Dit optreden biedt een epische ervaring en ik had het ook wel bijzonder gevonden om dit optreden later op de dag te aanschouwen, wanneer iedereen beschonken zou zijn. Het mythologisch geladen en conceptuele verhaal eindigt met een dode koning en het melancholische Ochtenddauw, waarin de melodieuze gitaarpartijen zonder meer imponerend zijn. Ilmarinen maakt hiermee duidelijk klaar te zijn voor hun eerste volledige album.
Echter is het verhaal nog niet helemaal ten einde, want als afsluiting stelt de band één laatste vraag “Kut, waar is mijn bier?” Het blijkt een inleiding voor hun feestnummer Bier Drinken En Kut Roepen, een heerlijke afsluiter in de categorie partyfolk van de hoogste plank. Een memorabele afsluiting van een veelbelovende openingsact en daarmee het perfecte startschot voor een avond die in het teken staat van muziek, vriendschap en verbondenheid. Niet alleen op papier een feestje, maar ook in de realiteit. (JW)
Deze Moeders Neuken Gratis
You love them or you hate them… Deze Moeders Neuken Gratis zijn als tweede band aan de bak vandaag. De roze gemaskerde mannen maken een bijzondere entree. Hun voormalig drummer Snarpel Slagstaaf wordt via een ketting rond de hals, met een bal-gag in de mond het podium op geleid. Iron Maiden heeft Eddie, deze jongens hebben Snarpel, zo blijkt. Tijdens het optreden zorgt hij voor vunzig entertainment door met (voorbind)dildo’s te spelen, op zoek te gaan naar iemand die hem van zijn handboeien kan verlossen én in een soort worsteling verwikkeld te raken met zanger Richard Kaas. Dat past allemaal prima bij de teksten van dit zootje ongeregeld. Alle teksten zijn namelijk geplukt van seksadvertenties.
Die ranzigheid en de rauwe punkfeel zou je bijna doen vergeten dat er stiekem erg goede muzikanten schuil gaan onder die roze maskers. Niet alleen is het moeilijk om goed te blijven spelen tussen die theatrale en banale strapatsen door, er zitten ook een paar lekkere riffs verborgen in de muzikale explosies. De energie werkt op sommigen in de zaal opzwepend, anderen houden het halverwege het eerste nummer voor gezien en zoeken hun heil aan de bar. Het is in ieder geval een bijzonder optreden wat menigeen lang zal bijblijven. Sommigen zullen er dan met een glimlach op terugkijken, anderen gillend en badend in het zweet van wakker schrikken. (JvdS)
Caedere
Een Nederlandse death metal machine die al mee gaat sinds 1998 komt de RMS meeting opleuken met lekkere lompe death metal. Bij dit soort metal merk ik dat het goed zit als ik na een nummer of drie een glimlach op mijn gezicht krijg. Die lach wordt puur veroorzaakt hoe lekker bot dit uit de hoek kan komen. Als een op volle snelheid denderende pletwals, vermaakt Caedere het publiek en de lach komt het hele optreden ook niet meer van mijn gezicht.
Hele snelle deathmetal is niet direct het genre waar ik een toevlucht in neem, maar wanneer goed uitgevoerd, een lekkere grunt en een goede groove, dan hop ik aan boord. Met een bloemlezing door hun discografie trapt Caedere af met Iconoclasm en vanaf daar was het één en al rammen geblazen. De heren pakken je bij de strot (Joey zelfs ondanks dat zijn pink aan puin ligt) en laten niet meer los.
Marcel Tjepkema laat zien dat een death metal vocalist niet alleen maar serieusheid hoeft uit te stralen, maar dat dit ook prima met een kwinkslag kan. Zoals het vingertje die mee tikt met de drums (dat me trouwens akelig doet denken aan mijn leraar Duits) en het verwijzen naar even lekker dansen in plaats van moshen of andere wat meer ingebakken metal woorden. Dit geeft het optreden van Caedere net wat extra glans, een frontman die weet hoe hij het publiek moet vermaken en mee moet krijgen.
Daarnaast is de ritmesectie erg strak (extra bonuspunten voor het Chiraw shirt van de drummer) en wordt er een geluidsmuur van gewapend beton opgetrokken. Persoonlijke favorieten van de set zijn voor mij Empire of Fear en Divine Power Of Kings. De nummers geven in al het geweld iets meer ruimte voor groove. Vooral het laatste nummer, met een lekker tussenstuk om even een goede nekhernia op te lopen, doet het erg goed bij het publiek. Goed, strak optreden en een perfecte band voor deze dag! (DG)
Asgrauw
Een week terug was Asgrauw al te zien in De Pul te Uden. Daar presenteerden ze hun nieuwe album, Oorsprong. Het geluid liet daar te wensen over. Het is dus te hopen dat vandaag, met de Popei geluidsman, die tot zover prima werk heeft geleverd, het beter gaat. Voor de band start moet natuurlijk drummer Batr nog even in het zonnetje gezet worden. Hij is namelijk jarig vandaag! Het voelt een beetje raar, een feestelijk ‘lang zal hij leven’ alvorens een furieuze, duistere black metal act hun venijnige klanken laat horen. Batr weet er wel prima mee om te gaan en neemt de felicitaties even in ontvangst.
Dan kletteren de drums, snijden de riffs van Vaal en donderen de baslijnen van Kaos. De afgewisselde vocalen van Kaos en Vaal zorgen voor een flinke portie dynamiek en de samples van een alarm voor wat extra spanning en storytelling. Helaas is het geluid ook hier niet helemaal top en komen de schreeuwzang en spoken word niet helemaal over. Ook worden ze even geplaagd door wat technische problemen als Kaos geen hoorbaar geluid uit de gitaar kan produceren. Gelukkig is dat snel opgelost.
Een bijzonder moment dient zich aan als Rock & Metal Society lid en mede-organisator van deze dag, Gerhans Meulenbeld (o.a. The Colour Of Rain) het podium opkomt. Hij gespt een gitaar om en speelt zowaar twee nummers mee. Er ontstaat gelijk een iets krachtigere, rauwere feel op het podium. Een beetje meer black ‘n roll. Zijn spaarzame, harde brullen in de microfoon maken indruk. Superleuke verrassing. Een Asgrauw optreden is altijd, door de kwaliteit en spaarzaamheid bijzonder, maar vandaag een beetje extra. (JvdS)
Deathisfaction
Na Asgrauw is het de beurt aan het Nijmeegse Deathisfaction om het al flink warmgedraaide publiek in beweging te houden. De band trapt na een mooie intro af met Blackened Reign; het titelnummer van hun vorig jaar uitgebrachte full-length. Direct zit de sfeer er goed in. De band en hun aanstekelijke mix van thrash, hardcore en death metal zorgen voor veel bewegende hoofden in de zaal. Frontman Jeremy is een innemende persoonlijkheid op het podium. Als een geschifte dirigent schreeuwt, kermt en blaft hij de teksten richting het ontvankelijke publiek. Zijn mimiek en bewegingen werken aanstekelijk en zwepen het publiek verder op.
De band speelt veel van het nieuwe album. Whistler’s Melody, Caladrius, Doombringer, Veiled in Black en Ritual of Delth komen allemaal langs. Deze nieuwe nummers werken bijzonder goed in een live setting. Gitaartandem Jouke en Jory trakteren het publiek op heerlijk thrashy riffs en smakelijke leadpartijen, terwijl bassist Patrick en drummer Niek het tempo er heerlijk inhouden. Het publiek smult ervan; de eerste rijen gaan helemaal los. De band sluit af met Trapped Forever en het oudje El Demonio Negro. Twee publieksfavorieten met een hoog meeschreeuwgehalte. De band overtuigt deze avond enorm en laat zien helemaal klaar te zijn voor de grotere podia. Eén van de hoogtepunten deze dag. (GM)
Cthuluminati
He is the kwisatz haderach.
Wanneer Cthuluminati het podium opkomt is mijn eerste gedachte, daar is Paul Atreides. De Bene Gesserit hoeven niet langer verder te zoeken, hij staat namelijk gewoon hier. Dat komt waarschijnlijk door de sophisticated look van zanger Devi Hisgen, die met charmant halflang haar en een zwarte coltrui duidelijk een eigen stijl uitdraagt. Niet het bekende ensemble van een geripte jeans en zwart metal shirt. De intelligentie van een meesterwerk als Dune, neem ik ook in hun muziek waar.
Ze betreden het podium omgeven met een subtiel zwartgallig, theatraal enthousiasme. Wij zijn niet zomaar “een bandje” lijkt het viertal naar je toe te grommen en dat maken ze meteen waar. Alsof Porcupine Tree en black metal een kind kregen, die vervolgens hard aan de drugs gaat.
Technisch zit het retestrak in elkaar, met sterke en doordachte gitaarpartijen en krachtige muzikale opbouwen. Waar Devi tussen de nummers bijna lijkt te fluisteren in een soort compensatie, spuwt en brult hij tijdens de nummers zijn lyrics de zaal in. Zijn rauwe keelklanken hebben iets opruiends, waar een associatie ontstaat met de Fremen uit Dune of met cultisten die dat bekende nautische Lovecraft monster proberen op te roepen. Er zit dan ook iets manisch in het optreden van Devi, waar hij ook dusdanig van lijkt te genieten.
Hun tweede nummer Mantra is al indrukwekkend, maar dat bouwt nog meer op in Squid Pro Quo en Cthrl, waarvan ik niet weet hoe je dat laatste precies uit zou moeten spreken, maar indrukwekkend is het zeker. Zoals bij veel donkere muziek, lijkt het gebrek aan begrip of verstaan van de lyrics geen probleem, sterker nog, het draagt bij aan de “mystique”.
De associatie die ik met Porcupine Tree heb, komt door de progressieve stukken die ze door hun nummers heen weven. Het genre zelf is moeilijk te duiden. Ze noemen het zelf avant-garde psychedelische stoner doom en dat is best een mond vol, maar past precies bij hun intelligente, doordachte werk. Het is knap, het is strak en ik en de mensen om me heen, zijn onder de indruk. Deze jongens hebben grote potentie en ze blijken ook al in het voorprogramma van Rotting Christ gestaan te hebben. Een perfect fit als je het mij vraagt. Ook qua thematiek.
Ze eindigen met Svartálfr en verdwijnen ook net zo theatraal en bescheiden weer van het Popei podium. Ons allemaal verbluft achterlatend. Ik houd zelf erg van bands die technisch heel goed in elkaar zitten en hun muziek duidelijk doordacht gecomponeerd hebben. Niets mis met rauwe beuk herrie overigens, want dat is óók heel leuk, maar voor dit soort muziek is er vanuit mij echt instant respect. Ze doen me ook denken aan avant garde metal bands als Thy Catafalque. Mastermind en componist Tamas zou zeker trots zijn op deze gasten. Zeker een band om te volgen en in de gaten te houden. (NW)
Ondanks dat er om en nabij 22:00 geen livemuziek meer ten gehore gebracht wordt, druipt de zaal lang niet zo snel leeg als bij ieder ander willekeurig concert. De groepsleden praten na en zetten gesprekken voort die ze doorheen de dag zijn gestart of beginnen gewoon weer nieuwe. Het voelt als één grote familie en dat onderstreept de saamhorigheid van de metalscene. Ben je alle haat in de wereld moe? Popei brengt liefde! Volgens wat betrouwbare bronnen hebben we opgevangen dat er een derde editie aan zit te komen, bij zijn is blij zijn. Dat kan ons Rockportaal team beamen.
Foto’s en aftermovie: Casper Houtepen
Tekst: Damy Gleijm, Gerhans Meulenbeld, Jochem Van der Steen, Jordy Weustenraad & Nienke Witteveen