Begin jaren negentig maakte ik zelf kennis met je muziek. Het heeft tot 2014 met Bizarro World dat ik je weer tegenkwam. Wat heb je in die tussentijd gedaan?
Robby: Vanaf mijn derde album tekende ik rechtstreeks een deal met Polydor Japan, die ook de eerste twee albums hadden uitgebracht, nadat het succes in Nederland minder werd. Na het derde album kwam er niets meer uit in Nederland. Midden tot eind jaren 90 ben ik veel in Japan geweest voor promo-tours en live concerten. Het 7de album werd in 2006 ook door Frontiers uit Italië uitgebracht. Het laatste album wat uitkwam bij Universal Japan was de verzamelaar ‘Androgenius’ in 2008. Van 1996 to 2008 had ik niet meer live gespeeld. Alleen veel opgenomen in de studio. Drie albums voor het project ‘V’ met Valensia Clarkson (1998,2002,2004) en het klassiek-pop achtige album in 2009 met Peter Strykes: ‘Peter Strykes sings Robby Valentine’. Ook in die periode heb ik het album van de band van mijn vriendin, Aniday, geschreven en opgenomen. Vanaf 2008 werd de nieuwe Valentine live band geformeerd Met Andre Borgman (drums), Lilo (Bass), Cyril Whistler (gitaar) en Jay-Jay (keys, backing vocals). In de periode 2008-2010 hebben we veel opgetreden in binnen en buitenland ter promotie van het in eigen beheer uitgebrachte verzamel-album: Androgenius. In 2010 nam ik ‘Bizarro world’ op die we uiteindelijk in 2014 uitbrachtten. Van 2011 tot 2014 heb ik veel Queen gecovered, dat resulteerde in de tribute plaat: ‘The Queen Album’. In 2014 is de nieuwe band geformeerd met Andre (drums), Luuk van Gerven (Bass), Paul Coenradie (gitaar), Johan Willems en Maria Catherina (backing vocals). Van 2014 t/m 2017 zijn er veel optredens geweest ter promotie van Bizarro World en in dezelfde periode heb ik nog wat Queen tribute shows gedaan.
Ik associeer de naam Robby Valentine met de piano. Hoe belangrijk is de piano in je schrijfproces en de composities?
Robby: Ik begon mijn muzikale leven met de piano. En hoewel ik erg houd van gitaar spelen, bassen en drummen, heb ik het meeste talent voor piano. Een idee voor een nummer ontstaat altijd in mijn hoofd maar daarna is het altijd de piano waarmee ik het uitwerk. Zelfs als het een gitaarnummer is waar uiteindelijk geen piano in voorkomt. Vanaf mijn 6de kreeg ik klassiek pianoles en hoewel ik dat heel fanatiek heb gestudeerd komt mijn liefde ervoor niet daardoor. Mijn liefde voor de piano komt helemaal door Freddie Mercury en de manier hoe de piano en heavy gitaren samengaan in veel Queen songs.
Je bent zes jaar geleden vader geworden. Heeft je dochter met haar komst invloed gehad op je muziek?
Robby: Ze heeft er zeker invloed op gehad. Ik was altijd een nachtmens en ’s-avonds en meestal ‘s-nachts kwam de inspiratie pas om muziek te gaan maken. Dat is er nu niet meer bij. Mijn dochter komt op de eerste plaats. Vader zijn en muzikant zijn, zijn twee hele verschillende werelden en ik had er veel moeite mee om dat te combineren. Het lukt nu, maar de snelheid van opnemen en schrijven is daardoor niet meer wat ik gewend was.
Centraal thema op je laatste twee albums lijkt: blijf trouw aan wie je bent. In hoeverre is dit belangrijk voor je?
Robby: Dat is het aller belangrijkste. Voor iedereen. Als je jezelf niet bent, wie ben je dan wel? Dan ben je een nep-versie van jezelf, iemand die je probeert te zijn omdat de wereld, de maatschappij dat van je verwacht. Waarom zou je dat willen? Waar wil je op terugkijken als je op sterven ligt? Ik hoorde laatst een gezegde: ‘ You were born an original, don’t die a copy.’
In hoeverre draagt de compositie Remember Who You Are op je nieuwe album daaraan bij?
Robby: Veel, die titel heb ik gejat van het laatste boek van David Icke. Hij is de ‘Dot connector’, de man die laat zien hoe de wereld werkelijk in elkaar zit. Iedereen is geboren als een uniek mens. Een baby is het licht. Verbonden met het universum. En dan begint het ‘programmeren’. Door ouders, school, maatschappij, het systeem. Onbewust, want veel liefhebbende ouders zijn ook slachtoffers van het systeem. Er wordt van alles uit de kast gehaald om ervoor te zorgen dat de mens het veel te druk heeft met overleven en geen tijd meer heeft om zich dingen af te vragen, zich te verzetten, laat staan na te denken en zichzelf te ontwikkelen tot waar het toe in staat is. Afgestompte robots. Letterlijk. Kom, laat je maar lekker chippen, dat is makkelijk. Dan kan je overal zonder sleutel binnenkomen en kan de dokter zien of je een ernstige ziekte gaat krijgen.
Is dit gevoel, naarmate je ouder bent geworden, sterker geworden of heb je/is het meer geaccepteerd dat je mag zijn wie je bent?
Robby: Ik heb gelukkig ouders gehad die me mijn gang lieten gaan. Of ik nou eye-liner op deed, mijn haar blond verfde, dan weer zwart, of allebei, maakte ze niet uit. Dus ik heb zelf altijd geleerd en geaccepteerd dat iedereen mag zijn wie die wil zijn. Maar helaas werkt dat niet zo in de maatschappij. Groepsdruk, in wat voor vorm dan ook is het engste dat er is. Niemand vindt het leuk om er niet bij te horen. En als je ook nog eens geen werk kan krijgen omdat je bent wie je wilt zijn, is het haast onmogelijk om te overleven als jezelf zijn betekent dat je anders bent dan de massa. Ik heb het geluk dat ik met de muziek mijn hoofd boven water kon houden. En hoewel ontelbare deuren voor me gesloten bleven, omdat ik me niet wilde aanpassen, en daardoor veel commercieel succes misliep, heb ik toch altijd kunnen doen wat ik wilde doen. Maar ik realiseer me dat dat voor veel mensen veel moeilijker is. Misschien dat kinnesinne dan ook meespeelt en er daarom zoveel negativisme is ten opzichte van de mensen die ‘anders’ zijn. En wat is ‘normaal’ ? Voor diegene die anders zijn is de massa juist niet normaal. Want wie is hier nou gek? Mensen die zichzelf zijn of de lafaards die tegen wil en dank maar in de pas blijven lopen? Een leugen blijft een leugen, ook al wordt het door miljoenen gezegd.
Even terug naar het album. Het was ongetwijfeld een tegenvaller dat de eerste persing cd’s vernietigd moesten worden. Hoe ga je om met zo’n ‘tegenvaller’?
Robby: Eerst heel hard vloeken en mijn uiterste best doen om niet het hele huis in elkaar te trappen. Alle zin in die hele ‘kolere’-muziekzooi was ineens helemaal weg. Als ik alles had kunnen afzeggen had ik het gedaan. Maar dan herpak je jezelf en ga je er wat aan doen. Eerst uit nijd die vermaledijde stem uit het intro gewist. Toen bij het intro voor de live-shows hetzelfde gedaan en dat intro met wat sound-effects veel spannender gemaakt. En ook probeer je andere voordelen te zien. Vooral de reacties van fans waren zo hartverwarmend, mensen gingen ons extra steunen. Dat was ontroerend mooi.
Je hebt van de nood een deugd gemaakt door er collectors items van te maken. Waar komt dat idee vandaan?
Robby: Als bescheiden bedankje hadden we een fotolijst met de gewraakte CD, foto, sticker en handtekening gemaakt voor iemand die ons fantastisch had gesteund. Toen anderen dat zagen, kregen we veel reacties: ‘dat wil ik ook!’ Dus dit is een leuke manier om de schade wat te verzachten.
Andere tegenvallers zijn natuurlijk je writer’s block en de ooginfectie. In hoeverre heeft dat invloed op het maken van nieuwe muziek?
Robby: Gek genoeg was mijn ooginfectie, dat me driekwart blind heeft gemaakt, een oplossing voor mijn writers-block. Doordat ik toen ziek op bed lag, afgesloten van alles, ging ik erg in mijn hoofd leven. Na een tijdje werd mijn geest helderder dan het in jaren was geweest en kwamen er ideeën voor nieuwe songs in mijn hoofd. Eindelijk ideeën die de moeite waard waren om verder mee te gaan. Het opnemen gaat wat lastiger nu. Dankzij een super-loep kan ik de knopjes op de mengtafel en displays van apparaten zien, maar dat kost meer tijd en ergernis. Gelukkig nam ik nog niet op met de computer, wat ik eigenlijk allang had moeten doen qua mogelijkheden enzo, want naar een scherm staren met lettergrote 48 is nogal vermoeiend.
Is je houding ten aanzien van het (eindige) leven hierdoor veranderd?
Robby: Mijn houding is meer veranderd door het feit dat ik zes jaar geleden vader ben geworden. Voor haar zou het fijn zijn als ik er zo lang mogelijk voor haar kan zijn. Zelf was ik nooit bang voor de dood.
Je bent razend populair in Japan. Hoe verklaar je het succes in Azië?
Robby: In Japan was mijn uiterlijk nooit een probleem, eerder een voordeel. In Europa en Amerika wilden de major platenmaatschappijen door het grunge tijdperk niet eens meer naar mijn muziek luisteren. ‘Hair-bands are out!’ Oh ja ? Fuck you too.
In hoeverre zijn de ‘fans’ daar anders dan in Nederland/Europa?
Robby: Hier zijn er ook nog geweldige mensen te vinden die hun muzieksmaak trouw blijven. Alleen Japan is zo’n groot land dat daar percentagegewijs meer eer te behalen valt.
Je noemt David Bowie, Freddie Mercury en John Waite als je muzikale liefdes. Wat is de verbindende factor tussen deze drie grootheden?
Robby: Nou, om eerlijk te zijn ben ik fan van David Bowie om zijn image. ‘Life On Mars?’ vind ik een van de beste nummers ooit geschreven maar qua muziek zijn Queen, ELO , John Waite en The Beatles meer mijn muzikale voorbeelden. Met Queen begon alles voor me en toen was daar ineens ‘Turn to Stone’ van ELO en ‘Mr Blue Sky’. De type songs, harmonieën, diversiteit, wat dat betreft liggen Queen, ELO en The Beatles in elkaars verlengde. Zonder The Beatles geen ELO en waarschijnlijk ook een andere Queen. John Waite zijn stem vind ik prachtig en door The Baby’s, waar hij de zanger en bassist van was ben ik van dat type Poppy Amerikaanse Rock gaan houden. Hoewel John Waite oorspronkelijk Brits is.
Zijn er nog andere artiesten/muziekgenres die je inspireren bij het schrijven van je muziek?
Robby: Altijd wel een beetje. Ik had een Tori Amos periode in 2000. (‘Believing is Seeing’, ‘Not in a million Years’). Beginjaren2000 was ik wat geïnspireerd door de nu-metal periode. Soms zijn het gewoon losse songs waar ik geïnspireerd door word. Door ‘Crazy’ van Icehouse schreef ik ‘She’. Maar dat kan je horen. Beter is het als je door de ‘vibe’ van een song wordt geïnspireerd en vervolgens iets maakt wat daar totaal niet aan doet denken. Ooit schreef ik een song genaamd ‘MegaMan’ dat ik schreef na het luisteren van ‘No more Tears’ van Ozzy.
Sons Of America heeft een bijzondere ‘vibe’ maar lijkt ook een andere aanpak/aanvliegroute, bijvoorbeeld door het gebruik van een extra zanger en blazers, te hebben dan normaal. Klopt dat?
Robby: Nou ja, het is net wat voor ingevingen je krijgt. Bij dat nummer wilde ik dat iemand anders de bridges ging zingen, voor de afwisseling. Vlak daarvoor hadden we in Liverpool kennis gemaakt met Baz Francis van Magic 8 ball. Hij is een fantastische zanger en heel erg muzikaal. Ik houd van zijn stemgeluid en het paste perfect bij de song. En een kennis van mijn vrouw, toevallig ook vader van een klasgenootje van onze dochter, is een van de beste trompettisten van ons land. Dus de synthesizer-toeters verving hij op een geweldige manier. Echt een soort circus dat nummer.
De liefde voor je dochtertje is al eerder genoemd. Hoezeer was er de behoefte om haar te bezingen in Eleanor Robyn?
Robby: Ook niet bewust. Dat was ook maar een ingeving. Ik houd er eigenlijk helemaal niet van haar met dit alles lastig te vallen. Ik bedoel, Jimmy de Groot vond het vreselijk dat zijn vader Boudewijn een nummer over hem had gemaakt, zag ik hem een keer op tv vertellen. Maar goed, ik was zo bezig met dat pijnlijke gevoel van moeten loslaten, zoals de eerste keren naar de kleuterschool brengen en daarbij de toekomstige angst dat je als ouder een heleboel gaat verliezen, dat het nummer zich als vanzelf schreef. En ik vond het zonde om het niet op het album te zetten.
Robby: Niet echt denk ik. Vooral het thema en de coupletten met Turkse invloeden zijn anders dan wat ik ooit gedaan heb. Maar aan de andere kant is het door de mix van dat in combinatie met stadion-rock en heavy gitaar riffs weer een krankzinnig nummer. Wat dat betreft is het dus wel representatief omdat het bij mij vaak alle kanten uit gaat.
Gitaar of hypotheek?
Robby: Aaaah..allebei. Ze hebben ons allemaal mooi gevangen, hypotheek slaven die we zijn. Dat is toch nooit de bedoeling geweest?
Er zijn nog wat uren gemaakt om uiteindelijk Masters Of Our Minds te maken. Wat maakte Masters Of Our Minds zo complex om te maken?
Robby: Ik had zoveel verschillende stukken in mijn hoofd en het lukte niet erg snel om te krijgen wat ik wilde bij de opnames. Dus veel pielen en proberen. Ook zitten er arrangementjes in, zoals bijvoorbeeld veel gitaar-koortjes, wat in de mix op de achtergrond klinkt en niet prominent opvalt maar wel erg tijdrovend is om te maken. Of het geram op 70 trommels aan het eind. Dat duurt ook even voordat het er op staat. Dus omdat er veel verschillende stukken inzitten is het erg complex om te maken.
16 juni sta je in P3 in Purmerend om het album te releasen. Hoe werk je naar zo’n show toe?
Robby: Toen de CD opnames in maart klaar waren, ben ik begonnen met voorbereiden. Eerst een set-list puzzelen, dan voor de band opnames maken zodat zij hun partijen goed kunnen instuderen. Voor mezelf veel repeteren natuurlijk.
Gelukkig wist Robby tussen het repeteren door mijn vragen nog even te beantwoorden. The Alliance is een album waarop Robby doet waar hij goed in is en dat is sterke theatrale composities maken. En naar mijn mening is er altijd een tijd voor zijn muziek ongeacht wie je bent of wat je doet. 16 juni kun je het allemaal live aanschouwen en daarna is The Alliance beschikbaar om jezelf thuis te laten onderdompelen in de muziek van Robby Valentine.