Het nieuwe album Last Light On The Highway heeft de band rond zanger/gitarist Robert Jon Burrison grotendeels opgenomen tijdens de tours in de VS en Australië. De band wordt meestal omschreven als southern rock, maar toont zich op dit album vooral heel veelzijdig. Work It Out heeft bijvoorbeeld een stevige soulfeel door de zangeressen, blazers en piano. Op andere momenten is het luchtige countrypop. Nou kan ik me wezenloos ergeren aan veel van die behaagzieke countrypop, maar hier komt die ergernis nergens naar boven. Enerzijds omdat ook de luchtige tracks wel erg goed in elkaar zitten, I Can’t Stand It is bijvoorbeeld bizar catchy, anderzijds omdat het wordt ingebed in wat minder luchtige tracks. Bizar catchy is een term die trouwens vaker te gebruiken is. Bij opener Oh Caroline bijvoorbeeld, of bij Tired Of Drinking Alone. Zo trekt er een reeks aan gevarieerde en fraaie songs aan je voorbij. En als je sowieso al heel blij bent van wat je hebt gehoord blijkt dat het beste nog moet komen: het titelnummer, de afsluiter in twee delen. Deel 1 is min of meer een intro met akoestische gitaar, in deel 2 blijkt de band met strijkers en al ook nog eens heel bombastisch uit de hoek te kunnen komen in een indrukwekkend instrumentaal deel, om halverwege om te schakelen naar een bluesshuffle en weer bijna proggy te eindigen. Zoiets als dit hoor je in dit genre zelden. Gek genoeg lijkt het op dit album volstrekt op zijn plaats.
Robert Jon & The Wreck doet tot dat slot precies wat je verwacht van een band ergens tussen southern rock en countrypop. Maar zelden wordt het zo lekker gedaan. Van tijd tot tijd fijne gitaarharmonieën, prachtige koortjes, stiekem heel bepalende toetsen (piano en/of orgel) en iedere keer in een loepzuivere productie van de heren zelf. Lekker warme klanken, met alle partijen perfect van elkaar te onderscheiden en zonder al teveel poespas. Niet zelden zat ik bij beluistering met Tom Petty & The Heartbreakers en het album The Russian Wilds van Howlin Rain in mijn hoofd. Muziek om de muziek, goede melodieën, geweldige hedendaagse productie en tegelijkertijd volop in de Amerikaanse muziektradities van de laatste vijftig, zestig jaar. Het is geen kopie van Tom Petty, zeker niet. Niet alleen is Burrison in de basis een betere zanger, de band gaat qua songs net iets meer richting southern rock à la het minder stevige werk van Blackberry Smoke.
Ze stonden gepland voor onder andere Bospop. Het is even afwachten of ze over een tijdje alsnog deze kant op kunnen komen, maar áls ze komen ga ik mijn best doen om er bij te zijn. De band was van plan bij de tour een livealbum op te nemen. Laten we hopen dat ook dat plan uiteindelijk doorgang vindt.
(Update: inmiddels is bekend geworden dat Robert Jon & The Wreck volgend jaar alsnog op Bospop zal verschijnen.)
Robert Jon & The Wreck website