Is er de afgelopen jaren een band geweest die harder werkt en zoveel toert als Robert Jon & the Wreck? Waarschijnlijk niet. Buiten veel optredens in eigen land komt de Californische groep zo’n twee keer per jaar naar Europa voor zeer uitgebreide tournees en tussendoor wordt er ook nog nieuwe muziek gemaakt. Het nieuwe album Ride into the light is net uit en is dan ook de voornaamste reden voor de huidige tour. In tegenstelling tot hun eerdere bezoek wordt Nederland dit keer slechts één optreden toebedeeld. Het is dan ook niet zo raar dat de oude zaal van de hoofdstedelijke Melkweg zeer goed gevuld is deze avond. Zelfs het balkon is open en het publiek heeft er op de warmste 6 september ooit veel zin in.
In eerste instantie doet de airco in de zaal nog prima zijn werk en is het goed uit te houden. Toch loopt de temperatuur al snel op, vooral veroorzaakt door de inspanningen op het podium. Hoge temperaturen zijn de vijf sympathieke muzikanten namelijk wel gewend. Aangestuurd door de enthousiaste zaal stijgt de groep deze avond boven zichzelf uit. De southern rock met country invloeden is de ideale soundtrack voor warme avonden als deze. Door het vele optreden is de groep inmiddels een geoliede machine geworden maar is er van routine geen sprake. De spontaniteit spat er nog altijd van af.
De setlijst is een perfecte mix van oud en nieuw werk. Bring me back home en Don’t look down van het nieuwe album sluiten naadloos aan bij het oudere materiaal. Er gaat echter niks boven de publieksfavorieten als Shine a light on me brother, Oh Miss Carolina en Tired of drinking alone. Deze meezingers brengen niet alleen het publiek in extase maar zijn gewoon geweldige nummers waar menig southern rockband jaloers op zal zijn. Toch bewaart de groep het hoogtepunt voor de toegift. Last light on the highway part 1 en 2 van het gelijknamige album uit 2020 zijn niet alleen van ongekende schoonheid maar misschien ook wel het beste wat Robert Jon & the Wreck ooit heeft uitgebracht. Gezien de reactie vanuit de zaal denkt iedereen daar zo over. De orkaan van gejuich die de band ten deel valt is letterlijk oorverdovend. De heren lijken er zelf ook nogal van onder de indruk te zijn.
Een optreden van Robert Jon & the Wreck is nog altijd een feest. Zanger/gitarist en naamgever Robert Jon is de sympathieke en innemende frontman met de prachtige stem, de altijd lachende drummer Andrew Espantman speelt er smaakvol op los en bassist Warren Murrel lijkt constant in een soort trance de avond van zijn leven te hebben. Dat laatste kan zeker kloppen want er is familie van hem in de zaal aanwezig. Toch is gitarist Henry James de grote smaakmaker deze avond. Wat deze tengere gitaarkunstenaar uit zijn vingers tovert is bij tijd en wijle fenomenaal. Met het grootste gemak speelt hij de meest formidabele solo’s maar ontaard nooit in egotripperij. Alles staat in dienst van het nummer. Het publiek lust er wel pap van en beloont James regelmatig met een ovationeel applaus. Henry James heeft alles in zich om een toekomstige gitaarheld te worden. Voor alle fans van Robert Jon & the Wreck is hij dat overigens al jaren. Een fantastische avond!