Robert Jon & The Wreck – Shine A Light On Me Brother

In 2020 bracht Robert Jon & The Wreck het geweldige album Last Light On The Highway uit en stond onder andere een optreden op Bospop in de planning. We weten allemaal hoe dat afliep. Gelukkig hadden ze nu wel ruim de tijd om een nieuw album op te nemen, Shine A Light On Me Brother.
De vijfmansband rond zanger/gitarist Robert Jon Burrison is in de eerste plaats een southern rockband – hoewel afkomstig uit Californië -, maar schroomt niet om buitengewoon catchy, bijna poppy deuntjes te schrijven, zangeressen een hoofdrol te geven of er een flinke lik soul of ouderwetse rhythm and blues doorheen te gooien. Dat doen ze al tien jaar zo en dat is op dit album niet anders.
Het album opent met het titelnummer, dat opent als een fijne southern rocker met slidegitaar, maar zich alras ontpopt als een vrolijke rhythm and blues-stamper met blazers. In het uitbundige gospelachtige Everyday zijn het zangeressen Mahalia Barnes, Juanita Tippins en Prinnie Stevens die de show stelen. Dat zijn geweldige zangeressen, waarvan we de eerste twee al kennen van bijvoorbeeld Joe Bonamassa en Lachy Doley. Ze zijn op meer tracks te horen, maar hier dragen ze het nummer. Ain’t No Young Love Song is een fijne rocker met fijn toetsenwerk, Chicago is mid-tempo soul met schetterende blazers en een saxsolo, waarna met ballad Hurricane gas wordt teruggenomen. Zo stuitert het album drie kwartier lekker verder en stuiter je zelf na verloop van tijd mee. Het enige wat een beetje ontbreekt is een verrassing als het titelnummer op het vorige album. Dat was echter voornamelijk een bonus op wat sowieso al een geweldige plaat was en Shine A Light On Me Brother blijft ook zonder zo’n verrassing ferm overeind.
Alle tracks hebben één ding gemeen: ijzersterke melodieën. Het is geen King Crimson, da’s waar. Maar bij andere bands in deze hoek krijg je nog wel eens het gevoel dat het allemaal een beetje té goed in het gehoor liggend is, alsof de marketing minstens zo belangrijk was als de muzikaliteit en het daardoor allemaal nét iets te vlak wordt. Zo niet bij deze band. Ja, ze schudden de goed in het gehoor liggende melodieën zo uit hun mouw. De uitvoeringen maken echter dat het iedere keer perfect blijft balanceren tussen licht verteerbaar en echte muzikale inhoud.
Robert Jon & The Wreck laten horen dat muziek niet vernieuwend hoeft te zijn zolang de melodieën helemaal kloppen. Net als het vorige album is dit zo’n plaat waar je vrolijk van wordt, of je dat nu wilt of niet. Pretrock is een term die ik meestal bewaar voor bands in de poprock of hairmetal. Eigenlijk is die hier ook volkomen van toepassing.
Robert Jon & The Wreck is bezig met een Europese tournee. België hebben ze al aangedaan en eind deze maand komen ze terug voor een aantal shows in Nederland. Volgend jaar zijn ze dan alsnog te bewonderen op Bospop.

Robert Jon & The Wreck website