De show in de Stevenskerk is uitverkocht en iedereen wacht geduldig af wat er allemaal gaat komen. De avond wordt gepresenteerd door Merijn van Haren, de zanger van Navarone en tevens een goede vriend van Robin Borneman. In een korte introductie wordt gevraagd hoe zijn optredens met de Trans-Siberian Orchestra zijn bevallen en hoe het moet voelen om in plaats van grote stadions nu in een kerk te mogen spelen. Ook geeft Robin Borneman aan druk bezig te zijn met het derde deel van zijn Folklore-trilogie en verklapt alvast dat het laatste deel The Cradle Tree zal gaan heten.
Na deze introductie is het tijd voor muziek en het is muisstil in de kerk als Robin Borneman aftrapt met een cover van Nick Drake. Het publiek ligt zijn aan zijn voeten en geniet in stilte. Het blijft echter niet heel stil en klein in de kerk, want na de opener komt zijn band hem versterken op het podium en samen vertolken ze Woebegone Blues. Robin Borneman lijkt nu echt te zijn opgewarmd, maar toch ietwat zenuwachtig, aangezien er een nummer wordt ingestart wat nog niet gespeeld had moeten worden. Het is namelijk tijd om een special guest aan te kondigen. Niemand minder dan Anneke van Giersbergen komt de Osse zanger vergezellen op het podium van de Stevenskerk. Een kippenvel-versie van The Waving Days galmt door de kerk. Wat passen deze stemmen geweldig bij elkaar. Na dit eerste duet brengt het duo de sfeer naar een nog hoger niveau door de Fleet Foxes-cover Tiger Mountain Passant Song te laten klinken. De avond kan eigenlijk al niet meer stuk.
Er zit echter nog veel meer moois in het vat. Zo zijn nummers van de Brabantse zanger wat herschreven om ook in de Stevenskerk mooi over te komen en hij heeft dat samen met zijn band prima voor elkaar. Wat wordt Robin ook omringd door goede muzikanten, waarbij Robin met grote regelmaat een brede glimlach uitwisselt met Navarone-gitarist Roman, die ook in zijn band zit. Vol trots vertelt Robin ook dat hij zo blij is dat de uitvoeringen die ze hebben bedacht voor deze show ook werkelijk zo mooi uitpakken.
Het publiek heeft dan ook niet te klagen in Nijmegen. Zeker niet als zanger Merijn van Haren zijn goede vriend komt versterken op het podium en ze samen The Sound Of Silence ten gehore brengen. De klassieker van Simon & Garfunkel lijkt hen op het lijf geschreven en wederom maakt kippenvel zich meester in de Stevenskerk. Stilletjes zingt het publiek mee, waarna een groots applaus niet mag uitblijven. Het publiek mag zich echter aan het einde van de set wat meer laten horen. Zo zingt men al de “hit” Muriel mee, maar vooral het meeneuriën op Awake zorgt voor een magisch moment in de Stevenskerk. Het publiek vormt een groot koor en de zanger lijkt dan ook onder de indruk. Van de andere kant zijn de bezoekers juist weer onder de indruk van Robin Borneman als hij als toetje Spirit Bird van Xavier Rudd laat horen. Wat een mooie magische avond in de Stevenskerk!
Archief-foto door Marc Koetse – Rockportaal.nl