Robin Trower – Coming Closer To The Day

De meeste muziekliefhebbers zullen geen flauw idee hebben wie Robin Trower is. En toch heeft hij een indrukwekkende carrière gehad. Met Procol Harum (van de hit “A Whiter Shade Of Pale”, ook al kwam Trower vlak daarna bij de band) en in diverse projecten met Jack Bruce (Cream) en Bryan Ferry (Roxy Music). En vanaf 1973 ook met zijn eigen band, met nu het 23ste studioalbum en al het zesde in dit decennium, Coming Closer To The Day.
Die titel verwijst ook naar zijn eigen sterfelijkheid, dat zal ongetwijfeld iets met die productie te maken hebben. Je zou je nog zorgen gaan maken als hij in Lonesome Road het toerleven bezingt. Toch is het verre van een sombere plaat geworden. Integendeel, Coming Closer To The Day is een ontspannen album van een veteraan die zich senang voelt in wat hij doet.
Op de drums van Chris Taggart na heeft Trower alles zelf gedaan. Inclusief de zang, na decennialang vooral anderen te hebben laten zingen. Je vraagt je af waarom, want hij heeft een soepel en aangenaam stemgeluid dat heel geschikt is voor blues. Met op zijn tijd een fijn soulvol randje ook nog, zoals in Truth Or Lies.
Het materiaal is doorgaans hooguit mid-tempo en ingetogen. Tegelijkertijd zorgt dat ook voor heel veel ontspanning in de muziek. Bovendien hoor je des te beter de fraaie toonvorming bij Trowers gitaarspel. Soms lijkt het ter plekke bedacht, zoals de bluesjam Ghosts. Tot je bedenkt dat dat niet helemaal kan kloppen omdat Trower zowel gitaar als bas inspeelt…
De variatie zit ‘m vooral in het geluid, van kleinere songs met ingehouden gitaarwerk tot tracks waarin het geluid stevig vervormd wordt zoals Tide Of Confusion. Op momenten zou je er zo ZZ Top’s Billy Gibbons naast zetten. Little Girl Blue heeft dan juist weer een jazzy feel. Trower soleert er heel wat op los op dit album en ook daarbij is de toon belangrijker dan het aantal nootjes. Vervorming of geen vervorming, wahwahpedaal of niet, gruizig of helder, ook in die solo’s is de sound heel gevarieerd.
Coming Closer To The Day is ontspannen maar nergens vermoeid. Waar zijn leeftijdgenoot Eric Clapton steeds suffere platen uitbrengt, klinkt de 74-jarige Trower alsof hij er vooral nog gewoon heel veel lol in heeft. Je zou hem prima op een festival kunnen zetten naast de jongere garde als Eric Gales en Joe Bonamassa.
Kortom, de geraniums zijn niet aan Trower besteed – en dat is maar goed ook.

https://www.trowerpower.com