Toen ik ooit in een grijs verleden voor het eerst Daydream van Robin Trower (live) hoorde, was ik verkocht! Zo dicht bij de grote Jimi Hendrix, en dan toch zo uit de tenen, zonder bewuste na-aperij (zo kwam het in ieder geval over). Trower was toen al een tijdje solo op de blues toer, nadat hij de legendarische band Procol Harum had verlaten (ook zo’n band die ik, buiten Whiter Shade Of Pale natuurlijk, pas veel later verder heb onderzocht). De beste man is inmiddels al 78 jaar oud, maar maakt nog steeds muziek. Zijn ontmoeting met zangeres Sari Schorr heeft hem naar eigen zeggen aangezet tot nieuwe inspiratie, dat tot uiting is gekomen op Joyful Sky.
Sari Schorr heeft 3 eerdere abums en samenwerking met grote blues namen als onder andere Walter Trout, Keb Mo, Warren Haynes en Eric Burdon op haar CV staan. De stem is soulvol en heeft dat ruwe randje dat bij blues erg lekker kan zijn. In mijn herinnering zal de combinatie van Trower samen met zang en bas van James Dewar en later Jack Bruce als meest memorabele bijblijven, maar ik moet zeggen dat de combi met Sari zeker niet verkeerd is.
Nu moet ik ook toegeven dat niet alles op dit album helemaal mijn kopje thee is; dit is soms wel erg poppy, soulvol, een beetje jazzy of funky, en altijd vrij netjes. Maar zodra je die gitaar hoort heb je zo’n gevoel van “ja, zo moet het”, en herken je toch het stijltje. Er kwam een moment in me op van lang geleden, dat ik bij een CD van Vicky Brown (die mijn ma in de keuken op had staan; ik woonde nog thuis), geheel onverwacht, maar toch direct die kenmerkende Gary Moore signatuur ontwaarde (en het was hem ook nog); zo meen ik nu ook Robin Trower wel vrij direct te herkennen.
Ondanks de voor mij persoonlijk wel erg “beschaafde” algemene indruk, zijn nummers als The Distance en The Circle Is Complete wel gewoon bijzonder lekker; de gitaar is nog steeds een verlengstuk van het lichaam de meester en alles komt zo “natuurlijk”. Ook de ballade Piece Of Mind met zo’n Daydream sfeertje, heeft hele fijne passages, al had de stem van Sari hier wat mij betreft wel iets meer van die hese bite had mogen hebben; dit had wel iets minder binnen de lijntjes gemogen in de steviger aangezette stukken. De tijd van de grote meesterwerken is wel voorbij voor Robin Trower, maar bij momenten zit er zeker nog daadwerkelijk vuur in dit album, en al met al is ook deze plaat toch zeker prettig beluisterbaar en zitten de nummers gewoon goed in elkaar. Er is ook duidelijk te horen dat dit wel een album is dat uit bevlogenheid gemaakt is en niet omdat er een contactuele verplichting of geldnood was. Mochten ze nog plannen hebben om te touren met dit album, dan zou ik dit toch graag een keer live willen aanschouwen. Robin Trower live is nog steeds, altijd een belevenis. Is Ribs&Blues in Raalte (ook altijd erg gezellig) een idee?