Dat het Pink Floyd-icoon deze show nu al enkele jaren opvoert doet niets af aan de kwaliteit ervan. Integendeel zelfs. Voor de fans die al vaker zijn geweest zal het weliswaar niets nieuws meer zijn, toch moet het ook voor hen iedere keer weer een bijzondere ervaring zijn om dit spektakel te mogen aanschouwen. De aanwezigen die de show voor het eerst zien weten al helemaal niet wat ze overkomt en komen zo nu en dan ogen en oren tekort. Vooral het eerste uur is werkelijk overdonderend.
Doordat de muur de volledige breedte van het stadion bedekt is het podium immens groot. Tevens dient de muur als projectiescherm voor de prachtige animaties die de songs begeleiden en smaakvolle live beelden van het concert. En omdat de muur zo groot is maakt het veel indruk. Tijdens de show wordt de muur steeds verder opgebouwd totdat Waters en zijn begeleiders niet meer te zien zijn. Opvallend is ook dat de thematiek van The Wall (het succesvolle dubbelalbum van Pink Floyd uit 1979) door oorlogen, terrorisme en kapitalisme nog altijd relevant is.
Het unieke aan deze show is dat het niet alleen om de muziek gaat maar echt een combinatie is van muziek én een visueel spektakel. Maar een show als deze kan nog zo mooi zijn, zonder goede songs is een optreden in wat voor vorm dan ook niet geslaagd. Gelukkig bevat The Wall genoeg prachtige nummers om deze avond ook in dat opzicht meer dan geslaagd te kunnen noemen. Het geluid voor het podium is formidabel en aan de enthousiaste reacties op de tribunes lijkt ook daar het geluid zeer acceptabel te zijn. En dat is mooi meegenomen want de Amsterdam Arena staat nou niet bepaald bekend om zijn goede akoestiek.
Onnodig te zeggen dat Waters een begeleidingsband bij zich heeft waar vrijwel niets op aan te merken valt met o.a. Snowy White en Dave Kilminster op gitaar en zanger Robbie Wyckoff die de zangpartijen van David Gilmour (Pink Floyd) voor zijn rekening neemt. Als er dan toch gezocht moet worden naar een kritische noot dan is het alleen het gemis van Gilmour in nummers als Mother en publieksfavoriet Comfortably numb. Wyckoff zingt zijn partijen prima maar doet dat alleen wel een paar octaven lager dan Gilmour waardoor die nummers niet zo binnenkomen als gehoopt. Dat geldt ook voor de gitaarsolo in Comfortably numb die weliswaar uitstekend gespeeld wordt maar toch net dat beetje extra gevoel mist wat Gilmour zo bijzonder maakt. Maar afgaande op de reacties is er niemand die zich daar aan stoort. Volwassen mannen die helemaal opgaan in de muziek en zelfs tot tranen geroerd zijn is het gevolg. Andere muzikale hoogtepunten zijn o.a. In the flesh, Another brick in the wall en Run like hell.
Waters zelf heeft er op het oog nog altijd veel plezier in. Zijn stem vertoont weliswaar slijtage maar dat mag als je net 70 geworden bent! Zijn persoonlijkheid is nog altijd groot en oprecht en hij kan op deze manier nog best een aantal jaren mee. Dit is zeker een van beste concerten van 2013 en wat betreft stadionconcerten en grote producties is The Wall het neusje van de zalm.