Onder de noemer This Is Not A Drill – The First Farewell Tour is mede-Pink Floyd-oprichter Roger Waters op tour door Europa. Net zoals in 2018 is de voormalig Pink Floyd-frontman wederom te zien in het Ziggo Dome in Amsterdam. Alle drie de shows zijn uitverkocht, Roger Waters hoeft dan ook ondanks alle politieke issues niet te klagen over zijn populariteit
Er is de laatste tijd veel rumoer over zijn politieke uitlatingen. Met dit rumoer maakt Roger Waters meteen korte metten aan het begin van de show. Er heeft nog geen noot geklonken of op de grote schermen verschijnt de boodschap dat als we zijn politieke statements niet kunnen uitstaan we maar beter naar de bar kunnen gaan. De toon lijkt dan ook meteen gezet. Vandaag staat Roger Waters niet op het reguliere podium van het Ziggo Dome, maar is er gekozen voor een soort van in-the-round concept. Een groot podium in het midden van de zaal met hele grote schermen erboven. Op deze grote schermen komen dan ook de nodige visuals voorbij en vanaf de eerste tonen van Comfortably Numb zijn de ogen en oren direct gericht op de schermen en het podium, wat een geweldig geluid en wat een haarscherpe beelden. Dit belooft een fantastische avond te worden.
Een geweldige avond, dat wordt het zeer zeker. Roger Waters is omringd door een geweldige liveband, die we door het in-the-round concept niet altijd te zien krijgen. De frontman is regelmatig te zien en probeert gedurende de show elke hoek van het podium te bewandelen, zodat elke fan een glimp van de zanger kan opvangen. De focus ligt eigenlijk ook niet op de verrichtingen op het podium, het zijn vooral de knallende visuals die deze avond een groots spektakel vormen. Zoals bekend steekt Roger Waters zijn meningen niet onder stoelen of banken en onderstreept hij zijn mening door het tonen van een aantal heftige beelden. Amerikaanse Presidenten worden voor moordenaars uitgemaakt, maar ook andere partijen worden niet ontzien. Deze beelden worden extra ondersteund door bijvoorbeeld de Pink Floyd-klassieker Another Brick In The Wall. Liefhebbers van Pink Floyd kunnen dan ook hun hart ophalen vanavond, vele klassiekers prijken op de setlist.
Roger Waters lijkt in een enige vorm van tweestrijd. Vol trots vertelt hij over de begintijd van Pink Floyd, over zijn vriendschap met Syd Barrett, over het opnemen van muziek in de Abbey Road-studio, maar ook lijkt het hem moeite te kosten om de bandnaam uit te spreken van de formatie waarmee hij juist zoveel succes heeft geboekt. Zonder Pink Floyd hadden we bijvoorbeeld nooit nu alsnog mogen genieten van de geweldige uitvoeringen van Have A Cigar. Wish You Were Here en Shine On You Crazy Diamond. Deze drie klassiekers werden in Amsterdan dan ook woord voor woord meegezongen en de handen gingen menigmaal door de lucht. Overigens gingen niet alleen de handen de lucht in. Als afsluiter van de eerste set kwam er ook nog eens een groot opblaasschaap door het Ziggo Dome voorbij. De protestsong Sheep zette ons mede door de visuals wederom aan het denken.
Zijn politieke boodschap zet hij ook in het tweede bedrijf vrolijk voort. De banieren van The Wall worden tijdens In The Flesh neergelaten en ook mag een opblaasbaar varken tijdens Run Like Hell niet ontbreken. Alles wordt door Roger Waters aangegrepen om een statement uit te dragen. Wie echter minder politiek gearrangeerd is geniet van het vele wat er vanavond te zien en te horen valt. Zo horen we Seamus Blake een geweldige solo uit zijn saxofoon persen en ook de zangeressen in dienst weten de juiste noten te raken. Wat brengt Money het publiek in extase en gaan er een aantal telefoons de lucht in om dit moment vast te leggen. Roger Waters is ondanks zijn diverse uitingen ook wel de persoon die graag vrede wil en een wereld die er is voor iedereen, voor elke geslacht, geaardheid, ras of kleur. Dit wordt mede-onderstreept door het blokje waarin grote lasers het alom bekende prisma van Dark Side Of The Moon proberen te evenaren.
Na al het bombastische tumult tijdens deze show eindigt de show met waar het eigenlijk allemaal bij velen om draait, simpelweg om het maken van muziek. De band staat in een kringetje op het podium om het nummer The Bar (reprise) te vertolken. Roger Waters bedankt in dit nummer graag Bob Dylan die hem heeft doen inspireren dat nummers niet altijd maar drie of vier minuten hoeven te duren. Een harmonieus slot is tijdens The Bar (reprise) aanstaande en wordt tijdens afsluiter Outside The Wall nogmaals voortgezet, waarna de band onder luid applaus het podium verlaat.
Roger Waters heeft vanavond laten zien niet zonder zijn politieke statements te kunnen, maar stiekem ook niet zonder de muziek van zijn wel/niet geliefde Pink Floyd te kunnen. Het publiek heeft genoten van een grootse show en magnifiek geluid. Hoeveel Farewell Tours mogen we nog aanschouwen? Roger Waters is nog lang niet klaar met het vertolken van zijn boodschap!
Foto’s door Wouter Vellekoop – MOJO