Rome – The Lone Furrow

Jerome Reuter weet al jaren kwalitatief goede albums te brengen. De basis is nog steeds darkfolk maar Rome weet dat genre al jaren te ontstijgen door van meer invloeden gebruik te maken. The Lone Furrow is mogelijk het meest diverse album van deze band. Dat komt mede door de inbreng van leden van bijvoorbeeld Behemoth en Primordial. Niet dat de muziek ineens een compleet ander beeld geeft, maar door gebruik te maken van bandleden van andere bands krijgt Rome een net ander geluid. Hebben we het niet eens over de (terechte) exposure bij metalfans die deze bijdragen op zullen leveren. Ächtung Baby! klinkt bijvoorbeeld als een typisch Rome nummer, maar door het inbrengen van een andere zanger klnikt het toch net anders. Bij The Angry Cup en Kali Yuga Über Alles horen we de tribal/ percussie invloeden die andere bands inmiddels bekend maken. Beide nummers zijn compleet met een heerlijk meezing refrein. The Angry Cup doet zelfs een beetje aan het oude werk van Nick Cave denken. In The Twain laat Jerome horen geen andere zangers nodig te hebben om tweestemmig te zingen. The Lay Of Iria weet gedragen op een piano een stemmig statement te maken. On Albion’s Plain speelt met folk die als achtergrondmuziek gebruikt kan worden bij een western of piratenfilm. De overgang naar de wonderschone in het Frans gezongen ballad Palmyra wordt vreemd genoeg fantastisch gemaakt. Dat dit nummer volgt met het in Duits gezongen Obsidian tekent de veelzijdigheid van Jerome. Niet alleen in zijn muziek maar ook met zijn talen. Met links en rechts nog een stemmig darkambient nummer heeft Rome met The Lone Furrow weer een prima album op zijn naam geschreven.
Rome facebook