Ronnie Romero heeft al een noemenswaardige discografie, terwijl dit slechts zijn derde solo album is. De Chileense zanger heeft zich als lid van Ritchie Blackmore’s Rainbow, Michael Schenker Group, Vandenberg en een hele rits andere bands inmiddels wel bewezen als een van de fijnste stemmen in de rock en metal. Vandaag brengt de zanger Too Many Lies, Too Many Masters uit. Waar zijn vorige albums uit covers bestaan, zijn dit stuk voor stuk Romero songs.
Met een enorme energie, waar het gitaarwerk meteen uitspringt, wordt het album geopend. Al snel horen we Romero’s vocalen, die op plaat net zo goed klinken als live met Michael Schenker op Graspop vorig jaar. Datzelfde gevoel van bewondering komt al snel terug en mijn aandacht is al volledig bij de muziek. Zowel instrumentaal als vocaal vullen de bandleden elkaar mooi aan, wat resulteert in een fijn hard rock nummer met hints van power metal. De lyrics zijn nog niet direct overtuigend, aan de zang zal dat niet liggen. De drie en een halve minuut die Castaway on the Moon duurt vliegt voorbij. Mountain of Light volgt deze binnenkomer op en doet dat werkelijk waar perfect. Dit is een fantastisch nummer. De tekst is beter, Ronnie’s stem is nog altijd goed en instrumentaal gezien vind ik dit een interessanter nummer. Minder snel, echter niet minder mooi of heavy.
Naar het derde nummer was ik het meest benieuwd. Dit nummer heet I’ve Been Losing You en heeft qua titel iets weg van een Graham Bonnet / Joe Lynn Turner-era Rainbow nummer. In tegenstelling tot een pop rock sound wat in die periode kenbaar was voor Rainbow, begint dit nummer met piano spel gevolgd door een stevig gitaargeluid en nog altijd fijne vocals. Een mooie opbouw, al hadden de effecten op Romero’s stem hier en daar niet gehoeven. Die stukjes klinken erg onnatuurlijk, gelukkig is dat maar van korte duur en is het uiteindelijk een prima rock nummer met een catchy refrein. Volgens mij zit er hier iemand tussendoor met de synthesizer te spelen trouwens.
Dit album kent eigenlijk geen mindere nummers. De lyrics zijn hier en daar wat zwak, echter heb ik niks aan te merken op het spel van de band die de vocalen van Romero erg mooi complimenteren. Dit album kent een aantal noemenswaardige hoogtepunten. Zo deed Crossroad me aan de beginperiode van Whitesnake denken, dit is dan ook mijn favoriet. Ook Chase by Shadows is een heerlijk rock nummer wat goed in elkaar zit. Romero’s vocalen komen hier het mooist tot hun recht. Eerlijk gezegd had ik niet zoveel met Romero’s cover albums, dit studio album met origineel materiaal stelt absoluut niet teleur. Vergelijkingen met zijn voormalige bands en inspiratiebronnen kunnen makkelijk gemaakt worden zonder dat Romero zijn eigen stijl verliest. Daarnaast is het album vrij divers, met hints van verschillende metal genres. Ik ben aangenaam verrast.