Als actief bandlid van zowel Rose Tattoo en Richie Ramone, schijnt Ronnie Simmons nog tijd en energie over te hebben voor nog een bandje erbij. De ex-gitarist van Faster Pussycat was natuurlijk al best een beetje thuis in het sleazy glam rock straatje en met zijn rol in de band van Richie Ramone mag hij zijn grote liefde voor de Ramones en punkrock helemaal laten gaan. Niet vreemd dus wanneer deze EP bol staat van de catchy, sleazy, glam rock ‘n’ roll met punky energie en bevlogenheid.
Ronnie heeft een weliswaar kort werkstukje met slechts zes nummers afgeleverd, maar het is wel duidelijk kwaliteit! Alle nummers zijn geschreven en geproduceerd door Ronnie zelf, de leadzang, gitaren en saxofoon (!) heeft hij voor eigen rekening genomen en er is een stel bevriende gastmuzikanten langsgekomen voor wat hulp. Zo zijn er onder andere bijdragen van Richie Ramone (The Ramones) en de recentelijk overleden Chris Moye op drums, Johnny Martin van LA Guns op bas, achtergrondzang van Danny Nordahl van Faster Pussycat en Scott Churilla van Reverend Horton Heat en The Supersuckers. Namen die toch niet misstaan op je lijstje.
Bij openingstrack Little Miss Understood moet ik direct aan Wildhearts denken; enorm catchy, met zo’n ruw randje en toch zo melodieus. Ook het navolgende Alone With You zou zomaar uit de pen van Ginger gekomen kunnen zijn; moeilijk stil zitten en direct meezingbaar. You Think I’d Learn gaat na een paar pakkende punkrock rondjes opeens heel verrassend de ska-kant op; een andere kant van het punk assortiment wordt even fijntjes in de spotlight gezet, waarna bij het refrein die stuwende punkrock rondjes van het begin weer passend teruggepakt worden. Dit is allemaal geen wetenschappelijk onderbouwde kunst van arrangeren, maar het pakt wel verrekte lekker uit! Nog meer ska bij Don’t Follow Me, ditmaal vergezeld van niet onverdienstelijk saxofoonspel van Ronnie en een toegankelijkheid van het bijna soulvolle totaalplaatje dat me aan nummers van The Blues Brothers doet denken.
Een vrolijke mosh-pit zie ik al voor me bij de live uitvoering van Artificially Sweet; energieke flarden oi en party-folk vermengen zich met de pakkende punkrock om de cynische tekst kracht bij te zetten. Slotnummer Eaten Alive doet me weer terugkeren naar de Wildhearts-sferen; direct pakkend en wat een heerlijke hooks! Ook echt een lekkere baslijn hier trouwens. Een heel fijne plaat, die eigenlijk wel veel te kort duurt. Hopelijk krijgt deze EP nog een vervolg, want dit smaakt echt naar meer!