Room Me – Anaon

Anne-Sophie Remy is geen onbekende in de Franse underground. Met Jérôme Colombelli (Uneven Structure, Cult of Occult) zit ze in metalband God’s Empire waarmee ze begin vorig jaar een EP uitbracht. In die band combineren ze de metal en postrock van Colombelli met de met de meer rock-georiënteerde teksten van Remy. Met Room Me maakte ze eerder twee EP’s. Anaon is het eerste volledige album.
 
Room Me is het soloproject van Remy, hoewel onder deze nom de plume eerst een band in een klassieke opstelling verscholen zat. Maar sinds enige tijd is Remy het enige bandlid. Wel zat Julien Rosenberger (van de atmosferische blackmetalband Loth) achter de knoppen bij de opnames.
 
Op Anaon, dat deze maand uitkomt, klinkt Anne-Sophie Remy een beetje als PJ Harvey op haar debuut Dry. Dat geldt nog het meest voor de catchy track Happy Ending, die wel eens voor Room Me zou kunnen zijn wat Sheela Na Gig deed voor PJ.
 
Room Me brengt dus edgy indierock met dezelfde sfeer als de jonge Polly Jean, met evenveel nadruk op de stem en het verhaal. Dreigend en somber rockend. Puur en eerlijk ook, zonder overdadige arrangementen, eindeloze reeksen muzikale laagjes of coole trucjes die andere moderne producers gebruiken. Het album maakt van Room Me dus alvast niet de hipste vogel in het bos van de Franse rock, maar wel eentje die onze aandacht verdient.
 
Remy wordt soms vergeleken met Patti Smith, maar dat niveau van songschrijven haalt ze niet. Ze schildert wel met de dezelfde klankkleuren en woorden als Smith. Betere referenties zijn This Mortal Coil en andere vrouwelijke 4AD-artiesten uit de jaren ’90. Die invloed hoor je nog het best op de tracks Death Smiles And Dances Are Gone en Love And Hate. My Death klinkt dan weer als een volbloed murderballad. Denk aan het duet van Nick Cave en Kylie Minogue, maar dan nog donkerder en zonder mannelijke partner in crime.
 
Pas op de laatste song van Anaon, The End, krijgt Anne-Sophie vocale bijstand. Die komt van Jean-Claude VanDoom, zanger van Cult of Occult. Hoewel deze song voorzichtig naar (atmosferische) blackmetal neigt, verstoort hij het geheel niet. Het is overigens enkel op deze track dat je het volle potentieel van Anne-Sophie’s stem hoort.
 
De conclusie is dat Room Me op Anaon lang in het spoor blijft van haar voorbeeld PJ Harvey. Maar aan de eindstreep blijkt toch dat er nog wat verschil is. Gelukkig maar. Laat deze bloem maar haar eigen weg zoeken naar de zon.
 
https://roomme.bandcamp.com/album/the-end