In 1971 bracht Ierse gitarist Rory Gallagher zowel zijn eerste als tweede solo album uit. Vorig jaar verscheen de 50th anniversary edition van zijn debuut al. Ik was aangenaam verrast met die release, de remaster klonk fijn in de oren en er was genoeg bonusmateriaal om even een paar uur zoet mee te zijn. Ik prefereer Deuce als het tussen die twee gaat en wilde daar ook de 50th anniversary edition zo snel mogelijk van horen.
Inmiddels heb ik daar naar kunnen luisteren. Vanaf opener ”Used to Be” had deze release mijn volledige aandacht. De bass van Gerry McAvoy klinkt rijk, Wilgar Campbells drums klinken fijn en warm en het rauwe geluid van Rory Gallagher ’s gitaar in combinatie met zijn vocalen springen er mooi uit op de voorgrond. Toch is dit nummer net iets te luid gemixt. Met ”I’m Not Awake Yet” is dat probleem al snel verholpen. Een warm geluid vult de oren rijkelijk en maakt dit een aangenaam nummer om naar te luisteren. De mix is prima, helaas bied het geen verbetering op een aantal van de mixen die ik al eerder had gehoord, het is alsnog de moeite waard om in de collectie te hebben. Ik mis soms net wat meer detail in de instrumenten (die op de originele Polydor LP wel te horen zijn) en de vocalen zijn niet altijd even goed hoorbaar en vallen wat weg naar de achtergrond. Wel hebben zowel de bass als drums een rijk geluid. Er zijn een hoop albums waar de drums als een koekblik klinken omdat ze gewoon niet goed gemixt zijn, dat is hier absoluut niet het geval.
Het bonus materiaal bestaat uit een aantal alternate takes, live optredens en demo’s. In alternatieve takes van nummers ben ik niet altijd erg geïnteresseerd. Het live materiaal en vooral de demo’s grepen meteen mijn interesse. In dit geval zijn de alternatieve takes vrij interessant. De alternate take van ”Whole Lot of People” met de zes snarige akoestische gitaar vond ik dan wel erg mooi. Ook de Deuce sessie take die daarop volgde was mooi en het verschil was hoorbaar. Daarna hadden we ook nog een 12 snarige take van het nummer, wederom een hoorbaar verschil.
Het hoogtepunt zijn voor mij de demo’s. Erg goed klinkt de mix niet, wat begrijpelijk is aangezien het bij Rory thuis is opgenomen en niet in de studio. De vocalen vallen soms wat weg. Wel is het een mooie toevoeging en vind ik het wel mooi om te horen hoe de nummers in misschien wel hun eerste versie klonken. Het maakt die nummers tevens wat persoonlijker.
De Radio Bremen sessie op 21 december 1971 is ook een mooie toevoeging aan het geheel. Lekker rauw en energiek. Een mooi optreden waar ik graag bij had willen zijn. Met name ”Messin’ With the Kid” geeft dat goed weer. Rory’s gitaarwerk vult de kamer en de hele band is extreem energiek. De radio sessie begint overigens met ”Should’ve Learnt my Lesson”, de solo van Gallagher in combinatie met de rest van de band complimenteren elkaar erg fijn, dit is sowieso een fantastisch blues nummer en wederom een hoogtepunt.
Over het algemeen ben ik erg tevreden met zowel de nieuwe mix als het bonus materiaal. Ondanks dat er een betere mix bestaat, moet je deze zeker niet overslaan. Hij klinkt alsnog erg fijn. Het bonus materiaal is het alleen al waar voor de Radio Bremen sessie. Een waardige release voor de 50ste verjaardag van het tweede album van de door Hendrix benoemde beste gitarist ooit.