Rosemary & Garlic – 013 (Tilburg) 08/04/2018

Als verschillende mensen mij totaal onafhankelijk van elkaar op een mij onbekende muzikale act wijzen, dan is dat iets wat mij toch wel nieuwsgierig maakt. Zodoende ben ik vanavond onderweg naar de 013 voor een optreden van Proud of the South talenten Rosemary & Garlic. Om de eerste kennismaking zo onbevooroordeeld mogelijk te laten verlopen heb ik mij bewust niet ingeluisterd. Mijn eerste indruk ligt dus helemaal in de hand van de band en hun muziek…
De Jupiler stage biedt een niet alledaagse indruk als ik de zaal binnenwandel. Dat het een semi-seated concert zou zijn was al op de website te lezen. Maar waar semi-seated bij zalen van zo’n omvang toch vaak rijen van stoelen zijn, is de zaal vanavond oorzien van tafeltjes met kaarsjes en versnaperingen. Zo kan een zaal van redelijke omvang toch een intieme jazzclub uitstraling hebben. Toeval of niet: een aantal mensen die mij in het verleden op de headliner van vanavond gewezen hebben zijn er ook. We bezetten een tafeltje en laten de acts op ons afkomen…
Het eerste half uur mag Robin Kester de touwtjes in handen nemen. Dit doet ze resoluut op een heel innemende manier: bij aanvang van de set stopt ze abrupt om het publiek mede te delen dat ze toch eerst even haar gitaarversterker aan moet zetten. Een beetje gelach in de zaal, wat echter verstomt als ze daadwerkelijk haar eerste nummer speelt.
Helemaal alleen staat ze op het podium, mooi uitgelicht in een enkele spot. De enige muzikale afwisseling die ze te bieden heeft is het wisselen van gitaar. Muzikaal gezien zet ze een show neer die bij mij associaties oproept met Heather Nova. Muziek en stem zijn dan wel niet gelijk, maar de serene zang met de zuivere hoge uithalen wel. Ze weet de zaal te beroeren, wat zich uit in een muisstil publiek. Ze weet een optreden neer te zetten wat raakt, waarvoor respect!
Dan is het de beurt aan de band waar ik vanavond naar uitkijk: Rosemary & Garlic, het kindje van Anne van den Hoogen (zang) en Dolf Smolenaers (toetsen). Een zonder veel bombarie uitgebracht debuutalbum heeft de weg naar vele liefhebbers gevonden en sterker: geleid tot een opname in Spotify’s “The most beautiful songs in the world” playlist. Dat album ga ik dus vanavond voor het eerst te horen krijgen, live door de band vertolkt. Lekker onderuitgezakt denk ik “Surprise me”!
Wat mij na een aantal nummers opvalt, is dat het muzikale genre wellicht wel in een enkele definitie samen te vatten is, maar dat het gebruik van cello en elektronische muziek de praktische uitvoering niet in een hokje laten plaatsen. Rustige en dynamische nummers wisselen elkaar af, en ik merk dat ik niet zit te luisteren naar een live optreden, maar dat ik me heerlijk door de muziek mee laat voeren. Een associatie met de muziek van Hælos komt in me op, een band die hetzelfde bij me heeft weten te bereiken!
Met minimaal contact met het publiek wordt de setlist afgewerkt. Enige langere intermezzo is als Dolf een klein beetje terug grijpt naar zijn studieverleden in Tilburg. Prompt vergeet hij aan te kondigen dat ze het laatste nummer gaan spelen. Anne corrigeert hem na afloop hierop, en ze spelen meteen de 2 nummers van de toegift. Waarbij bij het laatste nummer aangekondigd wordt dat het hele repertoire nu gespeeld is. Dit soort vergissinkjes, alsmede een klein technisch mankement, maken dat het optreden spontaan is en dat er niet op autopilot een show afgewerkt wordt.
Vanavond is zo’n avond dat voor mij alles op z’n plek valt: een mooi live kennismaking met een nieuwe band in een sfeervolle en muisstille ambiance. Wat een heerlijke afsluiter van het weekend is dit. Dat ik niet de enige ben die vanavond als bijzonder aangenaam ervaren heb bewijst de lange rij aan de merchandise stand.